تقابل ‌فقیـر و غنی مدل‌99

  به گزارش «فرهیختگان»، بالاخره و بعد از گذشته 10 ماه از سال، شبکه سه سیما توانست یک سریال طنز تا حدودی موفق را روی آنتن ببرد. «دوپینگ» و «صفر بیست‌ویک» تماشاگر را از تماشای طنزهای موفق شبکه سه ناامید کرده بود و حالا و در شرایط کرونایی، برزو نیک‌نژاد پس از تجربه موفق «دردسرهای عظیم1 و2» در این شبکه گروهی را تشکیل دادند و به تهیه کنندگی زینب تقوایی که پیش از این سریال‌هایی مانند «دودکش» و «مدینه» را برای شبکه یک تهیه کرده بود «با خانمان» را برای شبکه سه ساختند. سریالی که کار تصویربرداری‌اش را در تابستان امسال شروع کرد و همین هفته پیش هم سکانس پایانی‌اش را جلوی دوربین برد.  کهن الگوی فقیر و غنی از پرکاربردترین و جذاب‌ترین موضوعات در ادبیات و سینما و تلویزیون بوده و نمونه‌های موفق متعددی در این حوزه‌ها ساخته شده است. این بار هم چنین موضوعی دستمایه قرار گرفته و با حضور ترکیب قابل قبولی از بازیگران، نتیجه جذابی را رقم زده است.

یکی از مسائل مهم و مثبتی که در این سریال وجود دارد و یکی از دغدغه‌ها و مطالبات «فرهیختگان» از سینما و تلویزیون امروز ما بوده، نمایش واقعی شهر و مردم و همچنین دیدن طبقات مختلف اجتماعی از قاب تلویزیون است. بی‌تردید اگر طبقات مختلف مردم خود را محروم از حضور در قاب تلویزیون ببینند فاصله‌ای عمیق و وسیع با رسانه شکل می‌گیرد و این فاصله نهایتا منجر به شکاف بیشتر جامعه خواهد شد. پرهیز از نمایش عریان تلخی و دوری از مانور دادن با غم‌وغصه‌های مردم و همچنین القای امید از ویژگی‌های مثبت این سریال است. البته این تعاریف به این معنی نیست که با یک شاهکار مواجهیم اما در این مدت آن‌قدر سریال معمولی و ضعیف از شبکه‌های مختلف تلویزیون پخش شده که اگر اثری، حداقلی از استانداردها را هم داشته باشد آن را به چشم می‌کشیم و قدردانش هستیم!

شاید در نگاه اول حضور همزمان حسن پورشیرازی، افسانه بایگان، آتیلا پسیانی و شهره لرستانی، تماشاگر را متعجب و مردد کند که آیا می‌شود به این اثر طنز اعتماد کرد یا خیر. اما با تماشای چند قسمت به این نتیجه می‌رسیم که ترکیب این بازیگران نه از سر ناچاری و مشکلات مالی که از روی آگاهی چیده شده است. بازی خوب و متفاوت سعید امیرسلیمانی و افسانه بایگان از نمونه‌های موفق بازی‌های این سریال است. در گفت‌وگو با تهیه‌کننده، کارگردان و بازیگر اصلی جوان «با خانمان» درباره مراحل ساخت، چگونگی کار در شرایط کرونایی و نحوه انتخاب بازیگران و تقابل فقر و ثروت در جامعه و این سریال صحبت شد و درنهایت تاکید می‌شود که با یک کار بی‌عیب و نقص مواجه نیستیم بلکه قدر قطره آب در کویر بیشتر دانسته می‌شود و گویی باید بپذیریم که در دوران کویری سریال‌های خوب هستیم. سریال‌هایی که انگار آگاهانه به سریال‌های شبکه نمایش خانگی و خارجی بفرما می‌زنند و میدان را برای آنها خالی می‌کنند.

* نویسنده: سیدمهدی موسوی‌تبار، روزنامه‌نگار