قضیه آبی بودن رنگ نقشه استان از روز اول وجود داشت وقتی زیرساخت وجود ندارد تا بتوان اطلاعات دقیقی به‌دست‌آورد این غیرطبیعی نیست.

هر طرح توسعه‌ای باید به پژوهش و بررسی کارشناسی تجهیز شود. سوال اصلی این است که آیا تقسیم استان‌ها در ایران موفق بوده است؟ نمودارهای رشد اقتصادی و شاخص‌ها و اعتبارات و سرعت محرومیت‌زدایی در استان‌های تقسیم‌شده قبل و بعد از تقسیم تغییر محسوسی داشته است؟ اگر این پژوهش‌ها انجام شده چرا رسانه‌ای نشده و به آن استناد نمی‌شود و به قضاوت میدانی و شخصی بسنده می‌شود.

از ابتدای کرونا تاکنون شاهد بودیم در دو موج ورود کرونای چینی و انگلیسی چند استان زودتر از بقیه استان‌ها دچار شیوع شدند مانند قم و گیلان برای کرونای چینی و خوزستان برای کرونای انگلیسی و زیرنظر رسانه‌های ملی و مسئولان کشوری بودند اما اکنون که قرعه ویروس وحشی هندی که از دو گونه قبلی وحشی‌تر و کشنده‌تر است به نام محروم‌ترین منطقه ایران از نظر توان مقابله و خدمات به مردم افتاده است به طرز هولناکی هیچ خبری در رسانه ملی و خبرگزاری‌های ملی چه دولتی و چه خصوصی وجود ندارد.

دریاچه هامون با احداث سد کجکی و بند کمال‌خان روی رودخانه هیرمند توسط دولت افغانستان و قطع جریان ورودی به ایران و عدم احقاق حقابه ناچیز ایران از سوی دولت ایران و دستگاه دیپلماسی کشور به کانون اصلی ریزگرد در جنوب‌شرق تبدیل شده است.

سیستان و بلوچستان تنها استانی است که نرخ روستایی آن بیشتر از شهرنشین است و از سیستم بانکی استفاده نمی‌کنند که بتوانند سطح زندگی خود را ارتقا دهند و از روستاهای محروم خارج شوند، نمی‌توانند روی آموزش و تحصیل بچه‌های خود سرمایه‌گذاری کنند. در تله فقری گیر کرده‌اند. این چاله‌های وحشتناک امثال همین مساله هوتک و گاندوها آن روی سکه محرومیت‌های عدالت اجتماعی و عدم دسترسی به آموزش و تحصیل و سلامت و... است.

عن‌قریب چند و چون کشف ردپای تمساح در حوالی دریاچه چیتگر روشن می‌شود و تهرانی‌ها راحت‌تر از همیشه حوالی این دریاچه قدم می‌زنند و از باد خنکی که از غرب می‌وزد، لذت می‌برند. اما مردمان بلوچستان و سیستان، در همان گرمای طاقت‌فرسا، در همان بی‌آبی و خشکسالی و گردوغبار، برای زنده‌ماندن با گاندوها گلاویز می‌شوند و دست و پا و جان‌شان را از دست می‌دهند تا شاید اتفاقی هولناک بیفتد و لنز دوربین‌ها به‌سمت آنها برگردد.

زجر حاشیه‌نشینی در منطقه‌ای به‌ وجود آمده که دارای ظرفیت‌های بی‌همتای اقتصادی در کشور است، اما نسخه‌‌های توسعه اقتصادی منطقه ارمغانی برای مردم آنجا نداشته است.

نتیجه سال‌ها سیاستگذاری و اجرای سیاست‌های نئولیبرالی در حوزه اقتصاد، سلامت، آموزش، توسعه و عدالت اجتماعی هویدا شده و کیفیت زندگی و آسیب‌پذیری نابرابر مردم در مقابل کرونا را نمایان و قابل‌بررسی است.