فیلم‌سوزی، آفت بزرگ سینمای ایران طی دهه‌های مختلف بوده است. چه در دوران گذشته که خبری از اتوماسیون و ثبت کامپیوتری و سینماهای سرگروه نبود و سینمادارها تاحدودی بنا به میل خود و روابطی که با تهیه‌کنندگان‌ و پخش‌کنندگان داشتند، به انتخاب فیلم موردنظرشان اقدام می‌کردند و چه امروز که اگرچه همه‌چیز اینترنتی شده و سایه سرگروه‌ها بالای سر تمامی سینماها سنگینی می‌‌کند، راه‌های فرار بسیاری برای دور زدن قانون و نمایش فیلم موردنظر سینماداران وجود دارد.

متاسفانه سینمای ایران، در همین اکران پاییز نشان داد تغییر چندانی را در پارادایم اکران خود در نظر نگرفته و فیلم‌ها همچنان به شیوه‌ای سنتی نمایش داده می‌شوند. اینکه 60 میلیارد و 500 میلیون از 71 میلیارد و 860 میلیارد فروش کل، تنها در انحصار چهار فیلم قرار داشته و 21 فیلم دیگر تنها 11 میلیارد و 300 میلیون فروش کردند، خود مهم‌ترین مصداق فیلم‌سوزی در همین اشل کم‌تعداد سینمای ایران است.