پس از پیروزی انقلاب اسلامی بحث‌های زیادی درباب حق اعتراض صورت گرفت و حتی در قانون اساسی نیز به آن توجه شد.

اگر ما عنصر حرکت و تمرد و عصیان را از یک جامعه بگیریم، آزادی را به‌سمت محاق بردیم و نمی‌توانیم آن را محقق کنیم و این در بحث نظری قابلیت گفت‌وگو را دارد. اما طبیعی است در این زمینه عنصر دوم آزادی که تسلیم است نیز باید اتفاق بیفتد، نمی‌شود به‌طور دائم عصیان و تمرد باشد، اگرچه عصیان به‌عنوان نقطه تحرک انسان و جامعه لازم و ضروری است.

اگر بخواهیم درمورد دولت مدرن در ایران سخن بگوییم، خیلی خلاصه می‌توان گفت که دولت مدرن در ایران به‌صورت کاملی اجرا نشده است. البته اینکه باید اجرا می‌شد یا نباید اجرا می‌شد را کار نداریم که خود بحث مستقلی را نیاز دارد.