از دهه ۸۰ به این طرف که نام ده‌نمکی با اخراجی‌ها در سینمای بلند داستانی ایران مطرح شد، جریان نقد هم در مقابل او آرایشی جدی گرفته و به یکی از جدلی‌ترین و پر پیچ و تاب‌ترین مواجهات بین منتقدان و صاحبان آثار سینمایی، مربوط به همین فیلمساز و منتقدانش می‌شود.

سریال ماورایی «رستگاری» در ایام ماه رمضان با محدودیت سنی ۱۳+ روی آنتن رفت و برای نخستین بار در سالیان اخیر، مساله «مرگ‌آگاهی» را که تاکنون زیاد مورد توجه سریال‌سازان نبوده، به‌عنوان تم اصلی داشت.

کارگردان سریال دادستان در پاسخ به انتقاد منتقدان که گفتند سریال شعاری است، عنوان کرد: برخی‌ها پشت این حرف قایم شده اند و نقد‌ها را به خودشان می‌گیرند. برخی از آدم‌هایی که این حرف را می‌زنند که خودشان بخشی از این قصه رانت در جامعه هستند و خود من آن‌ها را می‌شناسم. حتی به برخی از این افراد سفارش دادند تا به سریال ضربه بزنند و انتقاد کنند.

هرچند ده‌نمکی به جای شنیدن دلایل انتقادات از دادستان، سعی در محتوایی کردن و دوگانه‌سازی انقلابی- ضدانقلابی دارد، ولی روشن است که دلایل انتقاد از این سریال (و البته روزهای ابدی) اساسا مربوط به محتوا نمی‌شود و اصلا سریال به لحاظ فرمی شکل نگرفته که بخواهد از منظر محتوایی بررسی شود.

شاید اگر همان ده‌نمکی که «اخراجی‌های 1» را ساخت و به قول خودش مستند «فقر و فحشا» را با دوربین هندی‌کم و با سختی‌های زیاد تولید کرد، با همان نگاه «دادستان» را جلو می‌برد، الان حال و هوای این فیلم بهتر بود و به جای دنیایی از شعار که به صورت مخاطب می‌خورد، با اثری روبه‌رو بودیم که سازنده‌اش همه تلاشش را برای ساخت آن کرده است.

صداوسیما با ساخت و پخش سریال‌هایی چون «دادستان» و «روزهای ابدی» که هم در فرم و هم در محتوا سطحی و ناپخته هستند روزهای سختی در مواجهه با شبکه نمایش خانگی پیش‌رو دارد.

بدون هر نوع قضاوتی درباره کیفیت سریال دادستان، می‌شود تقریبا از این مطمئن بود که این آخرین یا یکی از آخرین فرصت‌هایی است که به ده‌نمکی داده می‌شود و او اگر این‌بار هم شکست بخورد، همه را آماده دل‌کندن از خود و نام پرآوازه‌ای که در فیلمسازی دهه 80 به هم زده بود، می‌کند.

حالا پخش «دادستان» درست بعد از «روزهای ابدی» شمقدری می‌تواند زنگ پایان نسلی از فیلمسازان انقلاب باشد که دیگر جز هدر دادن بودجه و مضحکه کردن موضوعات مهم‌ کار دیگری از دست‌شان ساخته نیست.‌