مشکل جوامع توسعه نیافته‌ای چون افغانستان و عراق این است که مدیران آنها تحصیلکرده‌های خارج و مدرن هستند که نفع شخصی برای آنها غالب است. بنایراین کل سیستم براساس توفیق نفع شخصی می‌چرخد و حتی کسانی که در دولت مشغول به کار هستند ابتدا به ساکن به دنبال نفع شخصی خود می‌روند چون در بحث تولید کالای عمومی و حتی خصوصی(و نظارت و چگونگی تولید و توزیع) مساله رانت مطرح است، با اخلاق مدرنی که می‌گوید شما به دنیا آمده‌اید تا لذت خود و منافع خود را حداکثر کنید.

شاید رابطه دوستانه با آمریکا و غرب نه شرط لازم و نه شرط کافی برای نیل به توسعه در ایران باشد. تنها راهی که می‌ماند همین وضعیت دژکارکرد «نه جنگ نه صلح» است که شاید به ایران امکان دهد با تکیه به ظرفیت‌های گسترده داخلی و منطقه‌ای لنگان‌لنگان به توسعه برسد.

در اقتصاد ما دو نوع کالای عمومی و خصوصی داریم. مقوله کالای عمومی ناظر به تولید امنیت و قدرت و ثبات سیاسی است که درصورت تامین اینها، بازار‌ها امکان فعالیت و رشد خواهند داشت و می‌توانند به تولید کالاهای خصوصی بپردازند. این به‌معنای آن است که دولت و بازار مکمل یکدیگرند و نه جایگزین یکدیگر.