فاطمه بریمانی، خبرنگار گروه جهان‌شهر: دفاع مشروع همه آن چیزی بود که ایران در پاسخ شنبه‌شب خود به‌دنبال آن بود. برخلاف تبلیغات، اقدام ایران گامی در راستای جنگ نبود و تنها مراکزی را که در حمله به سفارت ایران در دمشق نقش داشتند، هدف گرفت. با این وجود این حملات دشواری‌هایی برای ایران داشت. این دشواری‌ها به عدم توانمندی ایران مربوط نمی‌شدند بلکه ناشی از ضعف‌های بزرگ رژیم‌صهیونیستی بودند. صهیونیست‌ها از منظر سرزمینی به‌صورت کمی در وسعت و به‌لحاظ کیفی در عوارض زمینی و پراکندگی زیرساخت‌ها، دارای ضعف‌هایی جدی هستند. برای آنکه این موضوع به‌خوبی درک شود می‌توان به اهداف فیزیکی ایران در حمله 25 فروردین اشاره کرد. 
ایران یک پایگاه اطلاعاتی در جولان و یک پایگاه هوایی در جنوب سرزمین‌های اشغالی را هدف قرار داد؛ آن هم نه تمام بخش‌های این دو پایگاه را بلکه برخی از قسمت‌های اطلاعاتی و عملیاتی که در ترور دمشق نقش ایفا کرده بودند. با این وجود سراسر سرزمین‌های اشغالی در این حملات «برپا» بودند. محدودیت فضای سرزمینی و همچنین ادراک عمیق صهیونیست‌ها از تهدید موجودیتی علیه خود به همین دلیل باعث شد چشمان آنها در یک نیم‌روز، پلک نخورد. ایران باید به‌گونه‌ای حمله خود برای انهدام بخشی از دو پایگاه رژیم را طراحی و اجرا می‌کرد تا این حمله فراتر از اهداف تعیین شده، اقدامی جنگی تلقی نشود. از این رو آنچه تهران بر مبنای دارایی‌ها خود برای پاسخ به رژیم اختصاص داد چندان گسترده نبودند، اما تل‌آویو به اغما فرو رفت. 
 ضعف یا بدبختی
نقشه فعلی فلسطین اغلب شبیه «پنیر سوئیسی» توصیف می‌شود. در طول یک قرن گذشته آن را تراشیده، دیوار کشیده و با صدها شهرک غیرقانونی اسرائیلی و ایست‌وبازرسی نظامی پر شده است. تمام سرزمین فلسطین شامل سرزمین 1948 و 1967 معادل 27 هزار کیلومتر مربع است. تقریبا نیمی از این سرزمین را صحرای نقب در جنوب شامل می‌شود که ساکنان کمی داشته و به‌لحاظ تاریخی نیز پیوستگی چندانی با شمال ندارد. از این رو تمام فلسطین اشغالی قابل خلاصه در «فلسطین شمالی» است که 13 هزار کیلومتر وسعت دارد و تقریبا مشابه وسعت استان تهران است. با این وجود 5 هزار کیلومتر مربع از فلسطین شمالی منطقه کرانه باختری است و قسمتی از آن در منطقه الجلیل در مرزهای شمالی نیز جمعیت اکثریت فلسطینی دارد. از این رو صهیونیست‌ها در عمل در محدوده‌ای معادل نیمی از استان تهران تجمع کرده‌اند. از نظر جمعیتی نیز در کل فلسطین اشغالی براساس آمارها میلیون‌ها فلسطینی در مقابل 7 میلیون یهودی صهیونیست حضور دارند. با توجه به آزادی عمل صهیونیست‌ها در خروج از کشور و محاسبه صدها هزار صهیونیست بازگشته به کشورهای اصلی‌شان در آمار جمعیتی رژیم، تعداد یهودی‌ها کمتر از فلسطینی‌هاست.  همان‌گونه که وضعیت سرزمینی در کمیت و کیفیت برای صهیونیست‌ها مشکل‌ساز بوده، در حوزه جمعیتی نیز برای آنها در این دو حوزه دردسر‌ساز است. جمعیت فلسطینی‌ها از صهیونیست‌ها بیشتر بوده و از سوی دیگر جمعیتی مجاور به حساب نمی‌آیند، بلکه به‌دلیل اشغال سرزمین‌شان توسط صهیونیست‌ها کینه عمیقی از آنها به دل دارند که حکایت از ضعف کیفی جمعیتی تل‌آویو است. به‌دلیل این ضعف‌های عمیق است که رژیم هر چه کوشیده طی 7 دهه با حمایت غرب بر فلسطین مسلط شود، ناکام مانده است. نه سلاح‌های متعارف و نامتعارف و نه جنایت، هیچ‌کدام قادر به مهار مشکلات فزاینده رژیم نبوده‌اند.