فرهیختگان: استفاده از «برکناری» یا کلمات نظیر آن، ادبیات چندان مناسبی برای تغییر در سطح مدیریت یک دانشگاه مهم نظیر دانشگاه شریف نیست. با این حال واکنش‌های وزارت علوم در پس اتفاقات پنج‌شنبه گذشته پردیس کیش دانشگاه صنعتی‌شریف -مثل پیام سخنگوی وزارتخانه در فضای مجازی که یک ساعت جلوتر از خبر روابط عمومی منتشر شد- را نمی‌توان با تعبیری بهتر از این توصیف کرد. جلیلی بالاخره و البته با چند ماه تاخیر از کرسی ریاست شریف کنار رفت؛ اتفاقی که می‌توانست تابستان امسال، پیش از این هزینه‌ها صورت پذیرد.

چهارمین تغییر رئیس آقای وزیر در دوسالگی مسئولیت
محمدعلی زلفی‌گل، وزیر علوم دیروز حکم سرپرست جدید دانشگاه شریف را امضا کرد و مسئولیت مهم‌ترین دانشگاه صنعتی کشور را به دست سیدعباس موسوی سپرد که دانش‌آموخته رشته مهندسی شیمی با گرایش پلیمر و عضو هیات‌علمی دانشگاه صنعتی‌شریف با مرتبه دانشیار است که سابقه مسئولیت حوزه ریاست مرحوم دکتر روستا‌آزاد و ریاست مرکز پژوهشی بیوشیمی دانشگاه صنعتی‌شریف را در کارنامه خود دارد. موسوی البته اولین انتصاب زلفی‌گل پیش از پایان حکم رئیس قبلی نیست. لااقل در بین دانشگاه‌های مهم کشور، زهرا ناظم‌بکائی، رئیس کنونی دانشگاه الزهرا، دی ماه سال قبل جایگزین فریده حق‌بین شد. چندی بعد امیررضا شاهانی عهده‌دار سرپرستی دانشگاه خواجه‌نصیرالدین طوسی شد تا دومین تغییر در بین دانشگاه‌های مهم و تاثیرگذار پیش از پایان دوسالگی دولت صورت پذیرد. حسن مزرعه‌شاهی، رئیس سابق این دانشگاه آبان 1402 توسط زلفی‌گل منصوب شده بود. پایان مردادماه امسال دوره فعالیت سیدحسن قدسی‌پور، رئیس سابق دانشگاه صنعتی امیرکبیر هم به پایان رسید تا علیرضا رهایی برای سومین بار این دانشگاه صنعتی را اداره کند. زمزمه‌های تغییر رئیس دانشگاه‌ شریف هم که چند ماهی بود شنیده می‌شد بالاخره در پایان آبان ماه رنگ واقعیت گرفت و رسول جلیلی که حواشی مختلفی را در ماه‌های اخیر تجربه کرده بود مسئولیت را به فرد دیگری سپرد. شاید اگر پیش‌ از آنکه اتفاقات پردیش کیش دوباره زمینه‌سازی کند، درخصوص ادامه فعالیت او تصمیم‌گیری می‌شد، شریف در این دو‌ سه ماه گذشته هم کمتر دچار حاشیه شده بود.

فکری به حال انتصابات کنید!
تغییرات روسای دانشگاه‌های سطح یک کشور، کمتر از دو سال پیش از انتصاب از یک سو و اخبار مختلفی که از برخی دانشگاه‌های مهم کشور منعکس می‌شود از سوی دیگر، چند پیام مهم را دربر‌دارد؛ نخست اینکه فاکتورهای مدنظر وزیر علوم برای انتخاب روسا، فاکتورهای کاملی نبوده است و نیازمند بازنگری جدی است. در ثانی انتخاب نفرات ‌به نظر می‌رسد با حصول شناخت کامل و اطمینان از توانمندی‌ها و با استفاده از همه پتانسیل علمی حاضر در بستر آموزش عالی صورت نگرفته است. در کنار این دو مورد هم مساله ارزیابی عملکرد روسای دانشگاه‌هاست. زلفی‌گل پیش‌تر گفته بود که وضعیت و عملکرد روسای دانشگاه‌ها، پژوهشگاه‌ها و پارک‌ها‌‌ی علم و فناوری به طور سالیانه ارزیابی می‌شود اما در انتهای همان گفت‌وگو با خبرنگاران که شهریور ماه امسال انجام شده تاکید کرده بود فعلا برنامه‌ای برای تغییر روسای دانشگاه‌ها نداریم و افراد خاصی مد‌نظر تغییر نیست و سعی می‌کنیم با همین روسای فعلی مسیر خود را پیش ببریم! در‌حالی‌که کارنامه عملکرد برخی روسا و لزوم تغییر در مدیریت دانشگاه‌ها برای همه روشن است، چرا باید از این کار اجتناب کرد و اطمینان خاطر داد که جز در مواردی مثل بیماری تغییری رخ نخواهد داد.

‌شریف‌ را به ریل اصلی بازگردانید
این هفته در مطلبی با عنوان «دانشگاهی که بود» از روز و حال نه‌چندان جالب شریف گفتیم. دانشگاهی که در رتبه‌‌بندی‌های معتبر علمی از لایدن گرفته تا شانگهای و حتی رتبه‌بندی آسیایی QS امسال افت مشخصی داشته است. دانشگاه سطح اول ایران که حالا به لحاظ فرهنگی در مدیریت یک برنامه فارغ‌التحصیلی هم لنگ می‌زند. این چالش‌های مدیریتی در تعاملات درون دانشگاه هم تابستان امسال دیده شد. باید پذیرفت اعضای هیات‌علمی توانمندی در دانشگاه شریف هستند و دانشجویان پراستعداد و خوش‌آتیه‌ای که می‌توان آینده ایران را به آنها سپرد اما یک جهت‌گیری اشتباه این ظرفیت عظیم را ممکن است به یک مخمصه تبدیل کند. شریف امروز نیازمند احیاست؛ هم حیثیت علمی شریف را باید احیا کرد و هم باید به فکر تغییر برخی روندهای فعلی فرهنگی در این دانشگاه بود.