بیانیه جامعه صنفی تهیه کنندگان

در متن این بیانیه آمده است؛
متأسفانه هر چه پیشتر می‌رویم به لطف برخی آقایان تمامیت خواه و منفعت طلب روزنه امید برای برون رفت از این مدار دوار روز به روز بسته تر می‌شود.
شورای عالی تهیه کنندگان که بنا بود محملی باشد برای اجماع عقلانیت به جهت اصلاح امور، به محفلی بدل شد برای لابی و گعده و انفعال صنفی، و در مقابل صدها امر مهم از امنیت شغلی سینماگران تا امنیت سرمایه گذاری در فیلم ها و … در هزارتوی دعواهای حیدری و نعمتی مغفول ماند؛ دعواهایی که متأسفانه سر در شورای عالی دارد و پا در خانه ای که قرار بوده حافظ و مأمن و پشتوانه سینماگران باشد؛ خانه به چنان هیبتی درآمده که نه از تاک نشانی مانده نه از تاکنشان!
تلاش و ممارست همکاران ما در جامعه صنفی تهیه کنندگان برای حفظ وحدت جمعی و حاکمیت قانون در سایه تدبیر و مدارا به بلای کج فهمی و کم اندیشی در کلیت شورای عالی دچار شده است. متاسفانه تمایل بی‌حد برخی آقایان به حصرطلبی و مسندجویی آفت ریشه داری شده که اگر چاره‌ای نیندیشیم این یک  لا قبا و یک لا عبا را هم موریانه خواهد خورد.
شنیع‌تر از این وضعیت را مگر می شود تصور کرد؟ نسخه پاک کردن دهه‌ها سابقه و اعتبار صنوف سینمایی و رفتن ذیل وزارت کار بعنوان صنوف کارگری و کارفرمایی را چه کسانی برای سینمای ایران تجویز کردند؟ حاصل بدست آمده از چنین فریب بزرگی امروز بیشتر از هیچ است؟
بپذیریم که اگر آسیب‌پذیر شده‌ایم و در مقابل نیشترها زخمی کاری برداشته ایم، از درون است که دچار نفاق و نفوذیم. آقایانی که تا دیروز گرای ممنوع الخروجی سینماگران را می‌دادند امروز در مخالفت با ممنوع الکاری همکارانمان موضع می‌گیرند!
حیف از طلا که خرج مطلا کند کسی! خروج جامعه صنفی از شورای عالی تهیه کنندگان که جز خسران و اضرار جمعی عایدی نداشته، و در ادامه به منزله انفعال و سکوت نیست، جامعه صنفی تهیه کنندگان نخستین نهاد مستقل و قانونی ستکه با اخذ پروانه فعالیت از وزارت فرهنگ و ارشاد جایگاه مهم مطالبه گری صنفی را با دستاوردی خیالی در وزارت کار به قیاس هیچ مبادله نکرده، و امروز نیز برای صیانت از حقوق اعضاء و تمامیت عرفی و حرفه‌ای سینما، از اقدامات بایسته و مطالبه‌گری مستمر حقوق حقه‌ خود کوتاه نخواهد آمد.
تاکید موکد می‌کنیم شورای عالی تهیه کنندگان که تاکنون نمایندگی آراء و مواضع جمیع تهیه کنندگان سینمای ایران را در قالب صنوف چهارگانه برعهده داشته با خروج جامعه صنفی، منبعد فاقد هرگونه وجاهت، جامعیت و موضوعیت در سینمای ایران است