مهدی منصرف، خبرنگار: پرونده نوزدهمین دوره مسابقات جام جهانی بسکتبال روز شنبه یازدهم شهریورماه برای تیم ملی کشورمان با پنج باخت و حضور در جایگاه سی‌ویکمی بسته شد. این در حالی است که انتظار می‌رفت تیم ملی حداقل در دیدار پایانی مقابل لبنان عملکرد بهتری داشته باشد، اما این اتفاق نیفتاد تا مسئولان فدراسیون به خوبی متوجه شوند مسیر بسیار سختی برای بازگشت دوباره بسکتبال ایران به جمع تیم‌های برتر قاره‌کهن پیش‌روی خود دارند. خداحافظی حامد حدادی در پایان دیدار با لبنان نیز یکی دیگر از صحنه‌های فراموش‌نشدنی این مسابقات بود تا عصر درخشان این آسمانخراش کشورمان با یک خاطره تلخ بسته شود.

مصطفی هاشمی، سرمربی پیشین تیم ملی بسکتبال کشورمان در گفت‌‍وگو با «فرهیختگان» ضمن انتقاد از مشکلات مدیریتی بسکتبال همچنان اعتقاد دارد تیم ملی با همین جوانان مستحق حضور روی سکوی آسیایی است. صحبت‌های هاشمی را در ادامه می‌خوانید.

جام نوزدهم در حالی برای ما به پایان رسید که با پنج شکست و جایگاه سی‌ویکمی به هیچ عنوان توقعات برآورده نشد.

بازیکنان تلاش خود را کردند و این مساله به بازیکنان ربطی ندارد. برای بازیکن چهارچوبی تعریف می‌شود و آنها تمام تلاش خود را در این چهارچوب انجام می‌دهند. در جام‌جهانی شکست خوردیم و صد‌در‌صد ایرادات ساختاری در این موضوع وجود داشته و ربطی به این مربی و آن مربی نداشته است. خیلی روی اشتباهات خود پافشاری کردیم و این هم آخرش بود که همه دیدند. تیمی که پتانسیل بردن لبنان و ساحل عاج و بازی نزدیک با فرانسه و برزیل و حتی بازی قابل‌قبول‌تر با اسپانیا را داشت به اینجا رسید. کلیشه شکست‌خورده جوانگرایی نیز دیگر کاربردی ندارد و ما بهترین تیم خود را به جز محمد جمشیدی و آرمان زنگنه اعزام و از این بازیکنان بهتر برای اعزام نداشتیم. این بازیکنان در این فدراسیون به اردو دعوت نشدند و از دو سال پیش در اردوها حضور داشتند. بحث جوان‌گرایی اصلا معنایی ندارد و تیم ملی جای بهترین‌ها و نتیجه‌گیری است و همه از تیم ملی توقع برد دارند؛ چراکه نتایج در تاریخ ثبت خواهد شد. اینکه باید صبوری کنیم و وقت می‌خواهیم، فرار رو به جلو است و باید رئیس فدراسیون با خودش فکر کند که مسیر را درست رفته است یا نه. اگر اعتقاد دارد که درست رفته چهار ماه دیگر از این هم عقب‌تر می‌رویم و اگر بپذیرد کشور در اولویت است باید از خودش و عقایدش که تا امروز تصمیمات فنی گرفته شده است، بگذرد. این تیم حتی با وجود خداحافظی حامد حدادی پتانسیل مدال در آسیا و کارهای بزرگ را دارد و نباید بگذاریم بسکتبال از دید مخاطب خارج شود و مردم نگاه بدی به بسکتبال پیدا کنند.

در مقطع کوتاه دو‌ساله شاهد حضور شما، سعید ارمغانی و هاکان دمیر روی نیمکت تیم ملی بودیم، اما در نتیجه‌گیری هیچ اتفاق بهتری نیفتاد.

نمی‌خواهم این مساله را شخصی کنم؛ چراکه به بیراهه می‌رویم. متاسفانه تا مکانیسم انتخابات فدراسیون‌ها این‌گونه است شرایط همیشه همین‌طور خواهد بود. با این مکانیسم انتخابات همیشه 90 درصد خانواده بسکتبال بیرون خواهند ماند و این به خاطر این است که در انتخابات هر کسی طرفدار یک کاندیدا است. هر کسی هم انتخاب شود ناخودآگاه با طرفداران کاندیدای دیگر زاویه پیدا می‌کند. در صورتی که وقتی کسی رئیس فدراسیون شود باید همه به او کمک کنند، اما متاسفانه هنوز این باور را برای خود هضم نکرده‌ایم.

حضور مربی خارجی در فاصله سه ماه تا شروع مسابقات جام‌جهانی تصمیمی منطقی بود؟

منطق می‌گوید در زمان کوتاه نباید این کار را کرد. از طرفی گفته می‌شود که پول نداریم و فرمت مسابقات نیز دیگر دو ماه به دو ماه است. اگر بخواهم همه چیز را بگویم خجالت می‌کشم، اما باید دیدگاه کلی فدراسیون تغییر کند و بداند همه اهالی بسکتبال محق هستند و کسی وام‌دار نیست. اینکه تو با من هستی یا نیستی دیگر جایگاهی ندارد و ما مملکت و بسکتبال را دوست داریم. امیدوارم تیم که بازمی‌گردد، کارگروهی تشکیل شود که منافعی نداشته باشد و بررسی کند مسیری که رفتیم درست بوده است یا اشتباه. مطمئنا راه اشتباه و نتایج ضعیف بود.

قرارداد هاکان دمیر تا پایان بازی‌های آسیایی است و فکر می‌کنید بعد از این مسابقات با او نیز قطع همکاری خواهد شد یا این بار فرصت خواهیم داد؟

اصلا چرا به اینجا رسیدیم و چه کسی دمیر یا ارمغانی را آورد و چرا این اتفاقات افتاد؟ دمیر خودش نخواست که بیاید و ما او را آوردیم و این نتایج قابل پیش‌بینی بود. باید برویم سراغ اینکه چرا چنین تصمیماتی گرفتیم و چرا به اینجا رسیدیم. یک سری مسائل اظهر من‌الشمس بود. بعد از 20 سال، سه ماه و نیم سرمربی تیم ملی بودم؛ چه هجمه‌ای درست کردند. اینکه باید وقت داد برای همسایه خوب است؟ ابتدا باید نگاه مدیریتی به نتایج داشته باشیم تا نگاه به این مربی و آن مربی. پشت آوردن این مربیان حتما فلسفه‌ای وجود داشته است. این فلسفه قطعا این نبوده است که ببازیم و بعد توجیه کنیم.

به نظر شما پس دمیر نیز مدت زیادی سرمربی تیم ملی نخواهند ماند؟

همه مربیان همکارانم هستند و برای‌شان احترام قائل هستم. موقعی دمیر می‌آید که مربیان بهتری از او خودمان داریم. با این فرمت اصلا برویم ژلیکو اوبرداوویچ را بیاوریم. آیا چند میلیون دلار پول او و کادرش را داریم؟ آیا زیرساخت و دیدار تدارکاتی می‌توانیم فراهم کنیم؟ آیا به او نیز دو ماه فرصت خواهیم داد و در صورت باخت چکارش می‌کنیم؟ در حال گول زدن خودمان هستیم. اگر تحمل‌ می‌کردیم و تفکر این با من است یا نیست را کنار می‌گذاشتیم و مسیر را درست می‌رفتیم، مطمئن باشید این اتفاقات نمی‌افتاد. جامعه در حال قضاوت است و وزارت ورزش نیز رصد می‌کند.

پس مشکلات بسکتبال را مدیریتی می‌دانید که با تغییرات نیز درست نشده است؟

دقیقا مشکل مدیریتی است. وقتی همه تصمیمات اشتباه گرفته شده است باید فکری کرد و تغییری انجام داد. این مساله را مسئولان باید به‌خاطر بسکتبال کشور جدی بگیرند.

با این شرایط می‌توانیم در بازی‌های آسیایی هانگژو امید کسب مدال را داشته باشیم؟

صد‌در‌صد اعتقاد دارم با همین ترکیب پتانسیل مدال گرفتن در آسیا را داریم. زمانی که می‌گویم در حال تغییر نسل هستیم داریم بازیکنان را تحقیر می‌کنیم. یعنی جوانان شما نمی‌توانید و باید تاوان باخت را بدهیم و قرار است ببازیم. در این شرایط چه انتظاری دارید؟ اگر خوب تمرین کنیم، آنالیز و کوچ خوب بکنیم، دیدگاه‌ها را تغییر بدهیم و به بازیکنان شخصیت بدهیم، مطمئن باشید بازیکنان کارهای بزرگ‌تری می‌کنند. ما استاد دفاع بودیم، اما پنج حمله اول برزیل را ببینید که وارد دالان باز شدند. برخی حرف‌ها شُو است و باید دیدگاه‌هایمان را عوض کنیم. بپذیرید اشتباه کردید تا پنج ماه دیگر دوباره همه داد و بیداد نکنند.

فکر می‌کنید بتوانیم با خداحافظی حامد حدادی کنار بیاییم؟

مثل حامد حدادی هر 30 سال یک بار می‌آید. بازیکنی با دو متر و هجده سانتی‌متر که درک درستی از بسکتبال داشت و باهوش بود. حامد در 15، 16 سال اخیر مهم‌ترین نقش را در نتایج تیم ملی داشت و خیلی از افتخارات خود را مدیون او هستیم. قدر حامد را می‌دانیم و امیدوارم بعد از خداحافظی در هر حوزه‌ای وارد شد موفق باشد.