بین نماز ظهر و عصر، علی ابراهیم، دبیر کارگروه دانشجویی پیگیری ساخت مسجد فنی به سخنانی  در خصوص لزوم ایجاد همدلی و هماهنگی بین دانشجویان و مسئولان و همچنین ضرورت وجود مسجد در دانشکدگان فنی پرداخت و اشاره کرد که انجام و تداوم چنین حرکت‌هایی، به گفتمان سازی لزوم ساخت مسجد فنی در فضای دانشکدگان کمک خواهد کرد.

سال 1380 با درخواست اساتید، انباری در دانشکده برق، جهت برپایی نماز در دانشکدگان فنی تخصیص یافت به شرطی که درصورت عدم استفاده تعداد قابل توجهی از دانشجویان از این نمازخانه، محیط ذکر شده به دانشکده برق بازگردد؛ اما بعد از استقبال دانشجویان از این نمازخانه، اواسط سال 1385 با پر شدن ظرفیت آن، یک ساختمان پایلوت شیمی با یکی دیگر از ساختمان های دانشگاه معاوضه می شود و سازه کنار سلف دانشجویی به جهت برگزاری نماز اختصاص می یابد.
در سال 1390 با نظر رییس وقت دانشکدگان تصمیم گیری جهت بهبود نمازخانه جدید گرفته می شود و فرآیند اداری کار شروع میشود.
بعد از حدود 5 سال و در سال 1395 با پیگیری‌ها و دغدغه یکی از اساتید دانشگاه، مسجد دانشکدگان فنی طراحی و پروژه ساخت آن بعد از مدتی و با مشقت بسیار شروع شد؛ اما بعد از گذشت چند ماه، عملیات ساخت مسجد  از سوی دانشگاه و شهرداری وقت شهر تهران، متوقف شد.
از جمله دلایل ذکر شده از سوی مسئولین وقت دانشگاه برای این قضیه، ساده بودن طرح و عدم تناسب آن با شان دانشکدگان فنی دانشگاه تهران و ایمن نبودن سازه می باشد.
 سرانجام در تابستان سال 1399  همان سازه ی تکمیل نشده ی مسجد هم برداشته شد تا جایی که فقط چند ستون از آن سازه به یادگار ماند.

حدودا یک سال پیش، دانشجویان دانشکدگان فنی که دغدغه‌ی وجود مسجد به عنوان یک پایگاه معنوی را درک کرده بودند، با تشکیل یک کارگروه دانشجویی، پویش پیگیری برای ساخت مسجد فنی را راه‌اندازی کردند که افراد این پویش، با برگزاری جلسات متعدد با مسئولان ذیربط، در صدد برقراری یک پل ارتباطی موثر بین دانشجویان و مسئولان مربوطه بودند که با تاکید کردن مجدد اهمیت ساخت مسجد، پروژه بازسازی آن را جلو بیندازند؛ علاوه بر آن، اعضای این پویش با کمک و همدلی دیگر دانشجویان، با تجهیز نمازخانه‌ی فعلی دانشکدگان فنی همواره سعی داشتند تا روح معنویت را در فضای دانشکدگان زنده نگه‌دارند.