معین احمدیان دبیر گروه فرهنگ روزنامه فرهیختگان نوشت:شهر در محاصره است اما مردان و زنان شهر تصمیم خود را گرفتند و شهر را به مسلحین نمی‌دهند. حتی اگر چهار سال محاصره طول بکشد و غذا و دارو به دستشان نرسد و حتی اگر بهترین‌ جوان‌هایشان کشته شوند‌؛ تصمیم اول و آخرشان مقاومت است و تن به مهاجرت و خالی کردن خانه‌هایشان نمی‌دهند.
پیروز نبرد تانک‌ها می‌شوند و صدای مقاومتشان به گوش حاج قاسم سلیمانی می‌رسد. حاج قاسم در روزهای محاصره نبل و الزهرا، با تشکیل کمیته‌های مردمی، مستشاران ایرانی را برای اموزش نظامی به این دو شهرک می‌فرستد. مردان رزم، آماده و سلاح به دست می‌شوند.
حالا دیگر وقتی مسلحین حمله می‌کنند، نیروهای مردمی خط دفاع ده کیلومتری می‌سازند و شب‌ها به کمین دشمن می‌زنند. مسلحین محاصره را سخت‌تر می‌کنند و با موشک‌های دوش پرتاب به هلی‌کوپترهای تامین غذا و دارو حمله می‌کنند اما هر چه معرکه نبرد سنگین و سخت‌تر می‌شود مردم شهر مقاومت بیشتری نشان می‌دهند. نیروهای ایرانی سلاح‌های سنگین و نیمه‌سنگین را به داخل شهر می‌رسانند، اما با این حال مردم شهر منتظر آن ضربه نهایی و شکستن محاصره هستند.
حاج قاسم، سال ۲۰۱۶ شخصا وارد میدان نبرد می‌شود؛ عملیاتی را طراحی می‌کند و بعد از گذشت چهار سال، دو شهرک نبل و الزهرا آزاد می‌شوند. اولین گروهی که وارد شهر می‌شود ایرانی‌ها و فرمانده‌شان حاج قاسم است. حالا این روزها که حاج قاسم نیست، وسط مزار دوهزار شهید نبل، برای یادبود مردی که این شهر و  مردمش را تنها نگذاشت، مجسمه‌ای نمادین گذاشتند و جمله معروفی از حاج قاسم پایین آن نوشته شده: «یقینا کله خیر» به یقین همه‌اش خیر است.