حمیدرضا اسکندری، خبرنگار:دربی 100 درحالی برگزار خواهد شد که دو تیم پرسپولیس و استقلال در فاصله یک امتیازی یکدیگر هستند و برنده این بازی می‌تواند گامی بلند برای قهرمانی بردارد. البته نباید فراموش کنیم که سپاهان هم در کورس است و سرنوشت قهرمانی در دستان خودش است. بدون تردید تساوی دربی به سود سپاهان خواهد بود و در واقع راه قهرمانی این تیم هموار می‌شود. حتی اگر پرسپولیس هم این بازی را ببرد باز این سپاهان است که درصورت شکست ملوان به‌تنهایی صدرنشین خواهد شد و سه بازی فرصت خواهد داشت تا جام قهرمانی را از آن خود کند. خیلی‌ها اعتقادشان این است که دربی نتیجه‌ای بهتر از تساوی نخواهد داشت و تجربه ثابت کرده که در چنین مواقعی مربیان این تیم‌ها ترجیح می‌دهند ریسک نکرده و بازنده این مسابقه نباشند، از این جهت که جایگاه خود را نزد هواداران از دست ندهند اما همان‌طور که اشاره شد تساوی در دربی به سود هیچ یک از این تیم‌ها نیست و شاید به قیمت از دست دادن قهرمانی تمام شود. به این خاطر انتظار از مربیان سرخابی این است که با ترکیب هجومی وارد میدان شوند. در این میان تکلیف استقلال تا حد زیادی مشخص است. از این جهت که ساپینتو ترکیب تیمش را مدت‌هاست تهاجمی چیده و به ترکیب 3-3-4 علاقه زیادی دارد. بسیار بعید است که او بخواهد به‌یکباره در دربی تغییر سیستم دهد و به نظرمی‌آید آبی‌پوشان با همان سیستمی که در 90 درصد بازی‌های این فصل خود به میدان رفته‌اند در دربی حضور یابند.اما شرایط در پرسپولیس متفاوت است. یحیی از ابتدای فصل تا حالا بارها سیستم تیمش را تغییر داده و کمترین ثبات را در این زمینه داشته است البته در مواقعی این تغییرات تاکتیکی بوده و در مواقعی هم تعداد بازیکنان مصدوم این تیم زیاد بوده است.

استارت با سیستم 1-3-2-4
پرسپولیس فصل را با سیستم مورد علاقه یحیی گل‌محمدی که 1-3-2-4 بود آغاز کرد اما عدم نتیجه‌گیری در دو بازی و ضعف در ایجاد موقعیت باعث شد که یحیی از هفته سوم تغییر سیستم داده و به سیستم 3-3-4 روی بیاورد. اما بعد از دو سه بازی یحیی رو به سیستم 1-3-2-4 آورد از این جهت که یورگن لوکادیا به‌عنوان تک‌مهاجم تیم از معدود موقعیت‌ها بهترین بهره را می‌برد. این روند ادامه داشت تا اینکه شیخ دیاباته به مرز آمادگی رسید و یحیی تمایل به استفاده از دو مهاجم و سیستم 2-4-4 پیدا کرد. حتی قرار بود بعد از تعطیلات طولانی لیگ سرخپوشان با این سیستم و برای اولین بار با دو مهاجم نوک در دربی حاضر شوند که رفتن لوکادیا و مصدومیت شیخ باعث شد همه برنامه‌های تاکتیکی یحیی برای دربی رفت به‌هم بریزد. از این رو او چون مهاجم آماده روی نیمکت نداشت تیمش را بدون مهاجم و با تراکم زیاد در خط هافبک راهی میدان کرد. به این شکل که هافبک‌ها به‌تناوب در خط حمله قرار گرفته و پرس از جلو انجام می‌دادند. این نوع بازی در چند بازی تکرار شد تا اینکه دست یحیی در خط حمله بازتر شد.

ترافیک در خط حمله
بعد از نیم‌فصل دوم که لئاندرو پریرا و عیسی آل‌کثیر به لیست پرسپولیس اضافه شدند ترافیک در خط حمله این تیم بیشتر شد. هم شیخ شرایط بازی پیدا کرد و هم مهدی عبدی به خودش آمد. با توجه به همین مساله یحیی تصمیم گرفت از هافبک‌های تهاجمی‌اش کم و به مهاجمانش اضافه کند. در واقع تیمی که بدون مهاجم به میدان می‌رفت به‌یکباره از دو مهاجم در ترکیب خود بهره برد. با وجود این تغییر سیستم یحیی همچنان اصرار به استفاده از دو هافبک دفاعی داشت. مساله‌ای که باعث شد پرسپولیس در ایجاد موقعیت گلزنی به مشکل بخورد. مخصوصا از زمانی که سعید صادقی دچار مصدومیت شد و سروش رفیعی نتوانست نقش هافبک طراح را به‌خوبی در تیمش اجرا کند. در این هفته بود که پرسپولیس به فولاد و هوادار باخت و مقابل آلومینیوم به تساوی رسید تا صدر جدول را دودستی تقدیم سپاهان کرده و از استقلال هم عقب بیفتد.

بر باد رفتن آرزوها 
پرسپولیس برای بازگشت دوباره به صدر جدول یک فرصت ایده‌آل داشت و آن هم برتری مقابل سپاهان در تهران بود که این بازی با شکست سرخپوشان و از دست دادن رتبه دوم جدول توسط این تیم رقم خورد. البته که اخراج لئاندرو پریرا در این بازی بیشترین نقش را در شکست سرخپوشان ایفا کرد اما تا قبل از اخراج این بازیکن، باز این تیم سپاهان بود که تهاجمی‌تر ظاهر شده و در ایجاد موقعیت موفق‌تر عمل کرد. پرسپولیس در این بازی باز هم با دو هافبک دفاعی راهی میدان شد و دو مهاجمش در حسرت داشتن موقعیت گلزنی در کل بازی ماندند.

بازگشت صادقی، تیم را تهاجمی کرد
سعید صادقی از سال جدید شرایط بازگشت به ترکیب پرسپولیس را پیدا کرد. با آمدن او یحیی و دستیارانش تصمیم گرفتند به جای اینکه از نفرات خط حمله کم کنند با یک هافبک دفاعی به میدان روند. در واقع از بازی با مس رفسنجان بود که پرسپولیس با سیستم 1-4-1-4 به میدان رفت. در این سیستم هافبک‌های خلاق پرسپولیس با حضور همزمان سعید صادقی و سروش رفیعی در میدان بیشتر شدند و بازیکنانی چون محمد عمری و مهدی ترابی در کناره‌ها و عمق بیشتر حریفان را تحت فشار قرار دادند. مهدی عبدی هم به‌عنوان مهاجم بلندزن تیم در پرس از جلو، حفظ توپ و راه انداختن بازیکنان کناری خوب عمل کرد تا پرسپولیس تبدیل به همان تیمی شود که هوادارانش انتظار دارند. در واقع پرسپولیس در سه بازی خود در سال جدید با همین سیستم به میدان رفته است جز در 25 دقیقه پایانی بازی با مس کرمان که یحیی وقتی تیمش را تحت فشار دید مجدد تصمیم گرفت از دو هافبک دفاعی در مرکز میدان استفاده کند.

ریسک یا احتیاط؟
پرسپولیس حالا حساس‌ترین بازی فصل خود را پیش‌رو دارد که در آن محکوم به برد است. در یک طرف قضیه یحیی پیروزی در دربی که اندازه قهرمانی برای هوادارانش ارزش دارد را همراه با کنار زدن استقلال در جدول رقابت‌ها، پیش‌رویش می‌بیند و در طرف دیگر شکست در دربی که با از دست دادن شانس قهرمانی همراه خواهد بود که قطعا عواقب دیگری هم خواهد داشت. در چنین شرایطی او یا باید ریسک کرده و تیمش را به‌مانند ساپینتو تهاجمی به میدان بفرستد که در آن صورت جنگ هافبک‌ها در این بازی دیدنی خواهد بود یا اینکه بخواهد با قرار دادن دو هافبک دفاعی در میانه میدان ابتدا به فکر خنثی کردن حریف و بعد دلخوش به استفاده از تک‌موقعیت‌ها و ضربات ایستگاهی برای رسیدن به گل باشد؛ تفکری که در بازی رفت به کار گرفت و نتیجه بازی هم 2-2 رقم خود و اتفاقا پرسپولیس هر دو گلش را روی ضربات ایستگاهی توسط گولسیانی زد. بدون شک تصمیم نهایی یحیی در این زمینه نقش مهمی را در کیفیت دربی هم خواهد داشت.