روایت روزهای نخبه‌کشی انقلاب

احمد معراجی: سال ۶۰ قطعا یکی از سال‌های تاثیرگذار در تاریخ ایران و جمهوری اسلامی است، سالی که سه رئیس‌جمهور به خود دید و سرآغازی برای نوع حکومت‌داری در انقلاب اسلامی شد. قطعا اگر نگاه دقیقی به سال ۶۰ داشته باشیم، خواهیم دید عنایت خداوند در به نصرت رسیدن مردم و نظام کاملا مشهود است. بیش از ۲۰۰نخبه کشوری و لشکری یا به‌صورت هویدا یا با عملیات خرابکاری و مخفیانه شهید شدند و عملا کشور از حضور آنها بی‌بهره ماند.‌ منافقین (سازمان مجاهدین خلق) وقتی دیدند نمی‌توانند جایی در حکومت داشته باشند با استفاده از نفوذی‌هایی که از اوایل انقلاب و برای چنین روزهایی در دستگاه‌های دولتی چیده بودند توانستند عملا جمهوری اسلامی را خالی از نخبه کرده و تا حد زیادی به مقصود خود برسند.

نگاه کوتاهی به اسامی شاخص می‌اندازیم، بهشتی، رجایی، باهنر، فکوری، کلاهدوز، فلاحی، صدوقی و... آیا هرکدام از این نام‌ها برای پیشبرد یک نظام کافی نبود؟ آیا شهادت و حذف هرکدام از این نام‌ها برای سقوط یک رژیم یا ارتش و نیروهای مسلح کافی نبود؟ قطعا با نقشه‌ای که منافقین طرح‌ریزی کرده بودند، انقلاب نباید تا پایان سال ۱۳۶۰ دوام می‌آورد، اما با خواست خدا و رهبری امام و هوشیاری مردم کشور، ایران از افتادن به دست داعش و طالبان دوران در امان ماند. در تمام طول تاریخ هیچ‌گاه ایران و ایرانی مغلوب دشمن خارجی نشده و همیشه با خیانت از داخل ضربه خورده است. فیلم مستند «گزارش آشوب» در طول یک‌ساعت به بیننده نشان می‌دهد فقط طی یک‌سال چه بلاهایی برسر مردم آمده و این مردم از چه تنگناهای سیاسی و حزبی جان سالم به‌در برده‌اند.

حال عده‌ای در کشور و بیرون کشور در پی تطهیر سازمان مجاهدین خلق هستند و اعتراض دارند که چرا در آن دوران با آنها برخورد قهری و در برخی موارد همراه با اعدام صورت گرفته است. به‌واقع اگر کمی به گذشته بازگردیم و بتوانیم چنین فیلم‌های مستندی را به تولید برسانیم، قطعا مردم و جوانان امروز بیشتر با جنایاتی که مسعود رجوی‌ها و موسی خیابانی‌ها در حق مردم کردند، آشنا می‌شوند.‌

«گزارش آشوب» تنها نگاهی گذرا و آرشیوی به داستان‌ها و ترورهای سال ۶۰ داشته که هرکدام از این پرونده‌ها می‌تواند خود به‌تنهایی یک فیلم مستند کامل باشد. ای کاش همتی وجود داشت و درباره جنایات منافقین فیلم‌های بیشتری ساخته می‌شد تا بتوان به‌درستی درباره جنایاتی که این گروهگ مرتکب شدند، صحبت کرد.

اما حیف و صدحیف که به‌قدری کم‌کاری در این زمینه صورت گرفته که به فرموده رهبری، جای جلاد و شهید عوض شده است.

«گزارش آشوب» می‌تواند سرآغازی برای ساختن مستند‌های بیشتری در این زمینه باشد و به ساخت یک مستند و پخش آن در سالروز شهادت شهیدبهشتی و شهیدرجایی اکتفا نشود، بلکه به جنایت‌هایی بپردازد که همچنان ادامه دارد و سالانه چند نخبه کشور را به شهادت می‌رساند.