به گزارش «فرهیختگان»، مجتبی جعفری، نویسنده و پژوهشگر دفاع مقدس است و سال‌هاست که از آزاد شدنش از بند اسارت می‌گذرد و برای اینکه آن روزها از ذهنش پاک نشود، روایت کردن در مناطق جنگی را انتخاب کرد تا برای جوان‌ها از آن روزها بگوید. ‌سراغش رفتم و با توجه به ‌اینکه سرهنگ بازنشسته ارتش است درمورد خاطرات فرماندهان در ارتش از او سوال کردم و معتقد است که درمورد خدمات ارتش در جنگ بسیار کم‌کاری شده است؛ هم از طرف خود ارتشیان و هم از طرف ناشران و می‌گوید: «من خودم از همان دوران اسارت شروع به‌ نوشتن خاطراتم کردم و این خاطرات درقالب یک کتاب منتشر شد اما آن زمان سرباز بودم و فرماندهان زیادی ازطرف ارتش در جنگ حضور داشتند که رشادت‌هایشان ستودنی است ولی خاطرات کمی از آنها داریم. فکر نمی‌کنم چند جلدی بیشتر باشند که البته آنها هم خاطرات خودنوشت نیست و به‌صورت مصاحبه ‌گرد‌آوری شده‌اند.»

نیازی برای نوشتن نمی‌بینند

جعفری معتقد است که یک مساله مهم درمورد اینکه فرماندهان ما به‌سمت نوشتن خاطرات‌شان نمی‌روند، این است که احساس نیاز نسبت به آن نمی‌کنند و ادامه می‌دهد: «ما درمورد کشورهای دیگر خیلی این موضوع را داریم که فرماندهان یا حتی مسئولان به‌سمت نوشتن خاطرات‌شان می‌روند و این سند باقی می‌ماند اما ما در کشورمان به‌خاطر اینکه احساس نیاز نمی‌کنند که این خاطرات را بگویند خیلی خاطرات کمی داریم که به‌نظرم باید این مساله جدی گرفته شود، چون از سال‌های جنگ بسیار فاصله گرفته‌ایم و لازم است که برای جوانان بیشتر از آن سال‌ها بگوییم تا سوال‌هایشان را جواب بدهیم. اگر همین‌طور بدون اینکه ثبت خاطرات داشته باشیم پیش برویم، ممکن است به‌جایی برسیم که دیگر هیچ‌چیزی از جنگ یادمان نباشد و ما بمانیم و یک عالم سوال از سمت بچه‌هایمان که بی‌جواب می‌ماند. بالاخره عمر نوح نداریم و از دنیا می‌رویم، باید این خاطرات را در جایی ثبت کنیم.»

نویسنده :خدیجه  معینی