از خمر تا کامبوج، درپی بازگشت به اوج با هوندا و میزبانی جام‌جهانی!

به گزارش «فرهیختگان آنلاین»، تیم ملی ایران امروز برای سومین‌بار در تاریخ خود به مصاف تیم نه‌چندان شناخته‌شده کامبوج می‌رود. کامبوجی‌ها در رقابت‌های مقدماتی جام‌جهانی 2022 از دو بازی خود تنها یک امتیاز کسب کرده‌اند و با توجه به شرایط این تیم، بردی نسبتا راحت در انتظار شاگردان ویلموتس خواهد بود. هرچند فوتبال هرگز قابل پیش‌بینی نیست.

دو شکست برابر ایران

فدراسیون فوتبال کامبوج در سال 1933 تشکیل شد، اما 21 سال طول کشید تا به عضویت فیفا و AFC دربیایند. تیم ملی این کشور نیز در نخستین بازی رسمی خود در 17 مارس 1956 به مصاف مالزی رفت که شکست سنگین 9 بر 2 حاصل نخستین تجربه آنها بود. البته این سنگین‌ترین شکست کامبوجی‌ها در دیدارهای رسمی نبود. تیم ملی این کشور در سال 1995 با 10 گل برابر اندونزی شکست خورد. جالب اینکه ملی‌پوشان این کشور سابقه دورقمی کردن رقبای خود را نیز دارند و در سال 1966 در زمین خود 11 گل به یمن شمالی زدند تا بهترین پیروزی تاریخ فوتبال‌شان را جشن بگیرند.این تیم در دهه 70 و در زمان حکمرانی خمرهای سرخ در این کشور یکی از تیم‌های خوب فوتبال آسیا بود و نمایشی قابل‌قبول برابر حریفان داشت. آنها در سال 1972 و در تنها حضورشان در جام ملت‌های آسیا تا نیمه‌نهایی نیز پیش رفتند، اما درنهایت به ایران باختند و تورنمنت را با عنوان چهارمی به پایان بردند.هر دو رویارویی ایران و کامبوج در تاریخ دو تیم در همین مسابقات رقم خورد.

دو تیم در مرحله مقدماتی این مسابقات که در تایلند برگزار می‌شد، رودرروی هم قرار گرفتند که ملی‌پوشان ایران با گل‌های حسین کلانی (45) و صفر ایرانپاک (51) حریف خود را که در آن زمان با نام جمهوری خمر در مسابقات شرکت می‌کرد، شکست دادند. دو تیم درنهایت به نیمه‌نهایی رسیدند و ایران این‌بار هم پیروز مسابقه بود. ایران در دقیقه 13 با گل ایرانپاک پیش افتاد، اما سوخوم 5 دقیقه بعد بازی را به تساوی کشاند و در اوایل نیمه دوم این قلیچ‌خانی بود که گل دوم را زد تا ایران با برتری 2 بر یک راهی فینال شود. ایران با برتری برابر کره‌جنوبی قهرمان شد و کامبوج نیز پس از تساوی 2–2 برابر میزبان، در ضربات پنالتی باخت و تنها عنوان مهم تاریخ فوتبال خود را کسب کرد. سال‌ها جنگ داخلی و در ادامه جنگ با ویتنام باعث شد فوتبال این کشور سال‌ها از عرصه بین‌المللی دور مانده و درنهایت در سال 1993 دوباره فعالیت‌هایش را به صورت جدی دنبال کند. سایه شوم جنگ باعث شده بود این کشور به یکی از تیم‌های درجه‌چندم تبدیل شده و حریف چندان قدرتمندی برای رقبا محسوب نشود.

تایگر کاپ نخستین تورنمنتی بود که آنها در آن حضور داشتند، اما هر چهار بازی خود را باختند و در دوره بعد هم همین روند تکرار شد. کامبوج درحال ساختن نسلی جدید بود و در همان دوران هوک سوچترا، یکی از مستعد‌ترین بازیکنان تاریخ این کشور ظهور کرد. آنها 7 سال هدایت تیم ملی خود را به یواخیم فیکرت آلمانی سپردند تا او تحولی در فوتبال کامبوج ایجاد کند. پس از آن مربیانی از استرالیا، ژاپن، کره‌جنوبی و برزیل هدایت این تیم را برعهده گرفتند، اما نقشی که لی‌تائه هون در پیشرفت فوتبال در کامبوج داشت، پررنگ‌تر از سایرین بود. او تاکتیک‌های جدید را به این تیم آورد و با استفاده از برنامه‌های استعدادیابی، جوانان زیادی را به تیم ملی برد.

موفقیتی مهم

آنها در رقابت‌های مقدماتی جام‌جهانی 2018 نیز حضور داشتند که بدون کسب برد از مرحله مقدماتی صعود نکردند. در مسابقات مقدماتی جام ملت‌های آسیا 2019، کامبوج به یکی از بزرگ‌ترین موفقیت‌های خود در عصر مدرنش دست یافت و با یک گل افغانستان را که در رتبه‌بندی فیفا 16 پله بالاتر از آنها بود، شکست داد. این برد اعتمادبه‌نفس‌شان را بالاتر برد و به نظر می‌رسد دورانی جدید در فوتبال این کشور جنوب شرق آسیا آغاز شده است.

کامبوجی‌ها هم‌اکنون فلیکس دالماس آرژانتینی و کایسوکه هوندا، ستاره سابق فوتبال ژاپن را به‌عنوان سرمربی و مربی روی نیمکت خود داشته و امید زیادی به موفقیت با این دو دارند. آنها در مقدماتی جام‌جهانی پس از تساوی یک–یک برابر هنگ‌کنگ در خانه، دومین دیدار را نیز در پنوم پن و مقابل بحرین برگزار کردند که با یک گل شکست خوردند. البته با توجه به حضور رقبایی چون ایران و عراق، شانسی برای صعود به دور بعد ندارد، اما رویارویی با قدرت‌های برتر فوتبال آسیا می‌تواند تجربه‌ای گرانبها برای این تیم باشد.

سینگ چانتیا یکی از پدیده‌های نوظهور فوتبال این کشور است که با 17 سال سن آینده خوبی برایش پیش‌بینی می‌شود و حتی شانس این را دارد که بین کاندیداهای بهترین جوان سال فوتبال آسیا قرار بگیرد.کامبوجی‌ها همچنین برنامه‌ریزی درازمدتی روی فوتبال انجام داده و حتی برای میزبانی جام‌جهانی برنامه‌هایی دارند. البته قرار است آنها یکی از 11 کشور آسیای جنوب‌شرقی باشند که برای میزبانی مشترک جام‌جهانی در سال 2034 کاندیدا می‌شوند. قطعا کسب این افتخار بزرگ می‌تواند تحولی اساسی در فوتبال این کشور ایجاد کند و شاید آنها به‌زودی دوباره به جمع بزرگان فوتبال آسیا برگردند.