فرهیختگان: با توجه به نزدیک شدن به انتخابات زودهنگام ریاست‌جمهوری چهاردهم در تیرماه امسال بررسی قیمت مسکن طی دهه‌های بعد از انقلاب شامل دولت سازندگی تا دولت مردم، خصوصا طی یک دهه اخیر از موضوعات قابل تامل است.  در مقابل، متوسط رشد مسکن در دولت سیزدهم طی سه سال قبل، 169 درصد بوده که با وجود روند افزایشی قیمت‌ مسکن در سال‌های اخیر، بیانگر کاهش 2.5 برابری نسبت به سال 1400 یا پایان دوره دوم دولت روحانی است. 

در 9 دولت بعد از انقلاب (بدون احتساب رئیس دولت مشابه)، از 1368 تا 1403، بیشترین تورم مسکن به دولت‌های ششم و دوازدهم، یعنی دولت دوم هاشمی‌رفسنجانی و دولت دوم روحانی تعلق دارد و کمترین افزایش قیمت، مربوط به دولت‌های هفتم و هشتم (1376 تا اوایل 1384) در زمان خاتمی بوده است. چنانچه عملکرد سه سال اخیر دولت سیزدهم را لحاظ کنیم باید وضعیت مسکن را از نظر میزان احداث، عرضه و تقاضا و... در دوره قبل‌تر نیز مدنظر قرار دهیم. با وجود تداوم افزایش قیمت خرید و اجاره‌بها از 1400 تا 1403، آمارها بیانگر کاهشی بودن رشد تورم مسکن در دولت رئیسی است. این در حالی است که با وجود رشد تقاضا در دولت دوازدهم روند ساخت‌وساز در دوران روحانی به‌ویژه سه سال آخر بسیار کند بوده است. همین موضوع بر اهمیت اقدامات دولت سیزدهم در این دوره می‌افزاید. 

تاثیرات جهش قیمت مسکن در دولت دوازدهم
جهش بی‌سابقه و شش برابری قیمت مسکن در دولت دوازدهم در بین دولت‌های بعد از انقلاب طی 35 سال گذشته بالاترین میزان و بی‌سابقه بوده است. این بازه زمانی چهارساله که بدترین دوره را شامل می‌شود به فقر مسکن دامن زد. عدم اعتقاد، توقف یا حرکت لاک‌پشتی دولت یازدهم و دوازدهم در تکمیل واحدهای مسکن مهر که در دولت‌های نهم و دهم کلید زده شده بود و نیز نابسامانی وضعیت اقتصادی به‌خاطر احیا و تشدید تحریم‌‌ها در دوران ترامپ، ساخت و عرضه مسکن را کاهش داد تا افزایش تقاضا در برابر کاهش عرضه به تورم وحشتناک منجر شود. میانگین آمار ساخت مسکن در دولت روحانی به حدود 300 هزار واحد مسکونی در سال می‌رسد و از این حیث در زمینه کمترین میزان ساخت مسکن طی دو دهه اخیر، رکورددار است! 

متن کامل گزارش آسیه فروردین را در روزنامه فرهیختگان بخوانید.