مهدی منصرف، خبرنگار: دون‌شک تمامی مدال‌های کسب‌شده نمایندگان کاروان ورزشی ایران در بازی‌های آسیایی هانگژو ارزشمند بود، اما کسب نخستین مدال در دوچرخه‌سواری بانوان توسط فرانک پرتوآذر یکی از مدال‌هایی بود که برای ورزش ایران ارزش زیادی داشت. فرانک پرتوآذر در گفت‌وگو با «فرهیختگان»، مدال بازی‌های آسیایی را شروع ماجراجویی‌ها خود می‌داند و اعتقاد به انجام کارهای بزرگ‌تر دارد. صحبت‌های دختر تاریخ‌ساز ورزش ایران را بخوانید.
در دوره گذشته متاسفانه زنجیر دوچرخه شما پاره شد. چه اتفاقی افتاد که شما نه‌تنها ناامید نشدید، بلکه 5 سال تلاش کردید تا دوباره در بازی‌ها حاضر شوید و درنهایت تاریخ‌سازی کنید؟
از سال 93 که به عضویت تیم ملی درآمدم این یکی از اهداف زندگی ورزشی‌ام بود و می‌خواستم آن را انجام دهم. شاید این مدال کوچک‌ترین قدم در رسیدن به اهداف بزرگم بود. تا قبل از سال 2018 حضور بانوان دوچرخه‌سواری در بازی‌های آسیایی عملا غیرممکن بود و هیچ‌وقت تا آن زمان اعزام نشده بودند. خوشبختانه با عملکرد و مدال‌هایی که در سال 2017 و 2018 گرفتم، فدراسیون را مجاب کردم تا بانوان را اعزام کنند. در بازی‌های آسیایی دوره گذشته خیلی تلاش کرده بودم و می‌دانستم که توانایی رسیدن به مدال را دارم، اما متاسفانه یک اتفاق و بدشانسی باعث شد تا شانس مدال قطعی خود را از دست دهم. برای من خیلی سخت بود؛ چراکه چهار سال زندگی خود را گذاشته بودم و لحظه‌شماری می‌کردم، اما چند روز بعد تصمیم گرفتم تا همه برنامه‌ریزی خود را برای بازی‌های آسیایی 2022 هانگژو بگذارم و به مدالی که حق بود، برسم. مسلما در 5 سال گذشته تمام تلاشم را کردم تا به این مدال برسم و خوشحالم که این تاریخ‌سازی را انجام دادم.
روند دوچرخه‌سواری در سالیان اخیر باعث شده بود تا روی مدال‌آوری این رشته چندان حساب نشود. اما شما تمام معادلات را برهم زدید. از نظر ذهنی چه کارهایی کردید که توانستید این فشارها را تحمل و درنهایت روی سکو بایستید؟
از دوچرخه‌سواری فقط دو نفر اعزام و در بخش بانوان تنها نماینده بودم، این فشار روی من هم تاثیر گذاشت. با توجه به نتیجه و عملکردی که در این سال‌ها داشتم، به‌نوعی قرار بود بار دوچرخه‌سواری را به دوش بکشم و این فشار و مسئولیت سنگینی بود. اما در این پنج سال دنبال گرفتن این مدال بودم و گفته بودم همه برنامه‌ریزی‌ام برای این مسابقات است و فکر می‌کنم ثابت کردم سر حرفم هستم. تا دو سال پیش به‌صورت شخصی در مسابقات اروپایی و خارج از ایران شرکت می‌کردم. به‌خاطر اینکه مسابقات ایران امتیاز جهانی ندارد و سطح آن نیز کمکی به بالابردن توانم نمی‌کرد. این چند سال به‌تنهایی و با هزینه شخصی سفر کردم و خیلی سختی کشیدم تا بتوانم سطح و عملکردم را بالا نگه دارم. با یک مربی خارجی به‌صورت شخصی کار می‌کردم و هزینه او را پرداخت می‌کردم، اما نمی‌توانستم هزینه سفر او را بدهم تا همراهم باشد. آنقدر تلاش کردم تا درنهایت در دو سال گذشته با یک تیم سوئیسی قرارداد بستم و حمایت آنها را داشتم. موضوعی که واقعا در بالا نگه داشتن سطحم تاثیر داشت. با توجه به پیشرفت، برنامه‌ریزی و آنالیزی که با مربی‌ام داشتم، مطمئن بودم که می‌توانم مدال بگیرم، اما داستان بازی‌هایی آسیایی فرق می‌کند و به‌نوعی جنگ و رقابت بین کشورهاست تا حتی شده یک مدال بیشتر کسب کنند. واقعا تلاش کردم به مدالی که حقم است، برسم.
درخشش دختران ورزشکار کاروان چقدر در انگیزه‌های شما برای موفقیت تاثیر داشت؟
مدال من در روزهای نخست کار کاروان بود. وقتی می‌دیدم بچه‌های قایقرانی که از دوستانم هستند مدال کسب کردن، مطمئنا از دیدن موفقیت آنها خیلی خوشحال شدم و این انرژی مثبت خیلی تاثیر‌گذار بود.
گفته می‌شد شما در شرایطی در هانگژو حاضر شدید که برای آماده‌سازی حتی تا ماه‌ها و حتی روزهای آخر دوچرخه نداشتید؟
تیم باشگاهی سوئیسی‌ام در سطح باشگاهی کاملا من را حمایت می‌کرد و یکی از بهترین دوچرخه‌های دنیا را به‌صورت امانی در اختیارم قرار داده بود تا در مسابقات شرکت کنم. این خوش‌شانسی را داشتم تا در روند آماده‌سازی شرایط خوبی داشته باشم، اما مسلما برای شرکت در رویدادهای ملی یک باشگاه ورود نمی‌کند. با آنها صحبت کردم تا بخشی از تجهیزات مورد نیاز خود را به هانگژو ببرم تا اتفاق بازی‌های آسیایی گذشته را شاهد نباشیم. برای دوچرخه ولی با توجه به پروفایل مسیری که منتشر شده بود، یک دوچرخه با تنظیمات متفاوت نیاز داشت و باشگاه یک دوچرخه بیشتر به من نمی‌داد و این کمک‌کننده نبود. با توجه به هزینه بالای این دوچرخه خیلی چالش برای تهیه آن داشتم، اما خوشبختانه کمی پیش از مسابقات، فدراسیون با پرداخت هزینه تنه دوچرخه موافقت کرد تا بخشی از لوازم را به‌صورت امانی از تیم باشگاهی و بخشی را نیز خودم با هزینه شخصی تهیه کنم. خوشبختانه نتیجه هم گرفتم و فدراسیون موافقت کرد که هم تنه چرخ را به من اهدا کند و هم هزینه تجهیزات را بدهد تا یک دوچرخه برای خودم داشته باشم.
در سال‌های گذشته هزینه زیادی برای حضور در مسابقات و اردوها انجام دادید. این هزینه‌ها را چطور تامین می‌کردید؟ هیچ وقت فدراسیون و مسئولان ورزش تلاشی نکردند در این زمینه کمکی به شما کنند؟
90 درصد هزینه‌ها را به‌صورت شخصی پرداخت می‌کردم. تمام پس‌انداز و اندوخته‌ای که سالیان سال داشتم و از خانواده به من رسیده بود را هزینه کردم. شرایط خیلی سخت بود و حتی به‌خاطر بودجه محدود حضورم در اردو و مسابقات خیلی خاص بود. نمی‌توانستم نزدیک به مسیر مسابقه محل اسکانم را انتخاب یا بدون دغدغه وسیله نقلیه به مسابقه بروم. کارم طی این سال‌ها خیلی سخت بود. فدراسیون حقیقتا طی چند سال گذشته درگیر تغییرات بود و هر‌چند ماه مدیریت و سیستم عوض شد و فرصتی به یک مسئول نمی‌رسید تا ارزیابی درستی داشته باشد. متاسفانه سیستمی وجود داشت که شرایط را برای من فقط کاملا دشوارتر کرد و عملا مسئولیت همه کارها با خودم بود.
با تاریخ‌سازی در هانگژو قطعا کار شما سخت‌تر خواهد شد. نه‌تنها توقعات جامعه ورزش بالاتر خواهد رفت بلکه بسیاری از علاقه‌مندان این رشته به چشم یک الهام‌بخش به شما نگاه خواهند کرد.
اینکه با موفقیتم می‌توانم الهام‌بخش باشم و انگیزه بدهم خیلی باعث افتخار است. یکی از انگیزه‌های من برای تلاش کردن و رسیدن به موفقیت این بوده که بتوانم انگیزه بدهم و الهام‌بخش علاقه‌مندان این رشته باشم. فکر می‌کنم بالا رفتن توقعات انگیزه‌های بیشتری به من می‌دهد. این فشار اگر با حمایت درست باشد به من انگیزه می‌دهد که مسئولیت روی دوش خود را به نحو احسن انجام بدهم. فکر می‌کنم توقعات باید در حد حمایت‌هایی که می‌شود وجود داشته باشد؛ هر چند ثابت کردم حتی اگر حمایت نشوم به‌عنوان نماینده دوچرخه‌سواری بانوان هیچ چیز کم نمی‌گذارم. امیدوارم این موضوع باعث توجه مسئولان شود تا شرایط بهتری تا رسیدن به المپیک پاریس داشته باشیم.
مدال بازی‌های آسیایی مهم‌ترین هدف شما بود یا چشم‌اندازهای بزرگ‌تری دارید؟
سقف آرزوهای من در دوچرخه‌سواری مدال بازی‌های آسیای نبوده و این تازه شروع راهی است که سال‌ها برنامه‌ریزی کردم. هدف من این بود راهی برای دوچرخه‌سواری بانوان باز کنم و هرکسی که به دوچرخه‌سواری علاقه‌مند است. از ۲۰۱۷ با اولین مدال‌هایی که در قهرمانی آسیا گرفتم هم نشان دادم که موفقیت من به همه بانوان در دوچرخه‌سواری نیز کمک می‌کند تا بتوانند به خودباوری و کسب مدال در رشته‌های دیگر نیز برسند.
قطعا حضور در المپیک رویای هر ورزشکاری خواهد بود. چقدر امیدوار به کسب سهمیه هستید؟
هدف بعدی‌ام کسب سهمیه المپیک پاریس است که حدود 10 روز دیگر برگزار می‌شود. این انتخابی المپیک خیلی مهم است اما سهمیه‌ها تا اردیبهشت و خردادماه سال آینده به‌صورت قطعی مشخص می‌شود. بدون‌شک کسب سهمیه المپیک اولویت اول فصل من بوده و مسلما به‌دنبال تاریخ‌سازی دوباره هستم. با توجه به نزدیک بودن بازی‌ها و این رویداد کار سختی پیش رو دارم، اما مطمئنم فرانک پرتوآذر نماینده دوچرخه‌سواری در المپیک پاریس خواهد بود. سال‌هاست که تلاش می‌کنم به المپیک برسم، در توکیو در یک قدمی این اتفاق بودم. امیدوارم این‌بار حمایت مسئولان را نیز داشته باشم؛ چراکه صرفا تلاش به‌صورت انفرادی جواب نمی‌دهد.