از سیدعلی آقاقاضی، استاد علامه‌طباطبایی و آیت‌الله بهجت سوال شده که از بین مقاتل کدام مقتل را برای خواندن توصیه می‌کنید که ایشان از کتاب قمقام زخار یاد کردند.

در شماره‌‌‌های پیشین بحث را تا مقاتل دوره قاجار رساندیم و ضمن بحثی کلی از مقاتل این دوره، در شماره قبل به شاخص‌ترین اثر این دوره یعنی «اسرارالشهاده» پرداختیم.

یک نکته کلی که درمورد مقاتل دروه قاجار باید گفته شود، این است که در آن دوره به مساله عاشورا به‌مثابه یک مصیبت عظیم و بحث گریه و عزاداری و زاری بسیار توجه می‌شود و این مساله حتی در عنوان مقتل‌های این دوره خود را نشان می‌دهد.

اساسا اصطلاح روضه‌خوانی از کتاب «روضه‌الشهدا» گرفته شده و منظور از آن خواندن این کتاب در مجالس است. این کتاب مهم‌ترین و تاثیرگذارترین مقتل فارسی و یکی از نخستین اثرها در این عرصه محسوب می‌شود. نویسنده آن ملاحسین واعظ‌کاشفی است.

یکی از مواردی که خوب است به آن اشاره شود تحلیلی است که سیدبن طاووس از چرایی همراه بردن خانواده امام‌حسین(ع) [در عزیمت امام(ع) به کوفه] ارائه داده که یک تحلیل کاملا سیاسی است.

به‌جهت اهمیت واقعه عاشورا، منابع تاریخی مختلف این واقعه را منعکس کرده‌اند یعنی منابع تاریخ عمومی یا تاریخ‌های سالشمار یا بعضا کتاب‌هایی که موضوع خاصی را محور قرار داده‌اند - مثل همین کتاب «الفتوح» که بیشتر متمرکز بر جنگ‌ها و حرکات نظامی است- به این واقعه هم توجه ویژه‌ای داشته‌اند.

معمولا این‌طور گفته می‌شود که کتاب ابومخنف اولین مقتل مکتوب امام‌حسین(ع) است. این حرف ملاحظاتی دارد و حرف دقیقی نیست. ما پیش از ابومخنف هم مقتل‌هایی را سراغ داریم. مثلا مقتل قاسم‌بن اصبغ‌بن نباته.