درباره‌ قلب رقه اتفاقی که افتاده این است که یک شهرام حقیقت‌دوست چشم‌رنگی و خوش‌سیما به عنوان قهرمان بزن‌بهادر اکشن داریم که دقیقا همان مختصاتی را برای ما تداعی می‌کند که در فیلم‌هایی که جیسون استاتهام یا مارک والبرگ بازی می‌کنند، می‌شناسیم.

حسن فتحی با توجه به سابقه‌ عامه‌پسند بودن کارنامه‌اش، چه تمهیدی برای حل معضل نامأنوس بودن دریای وسیع عرفان به ذهنش رسیده است؟ او به سراغ خرده‌داستان‌های فرعی دم‌دستی و -در مقیاس فربهی سوژه‌ اصلی- نازل رفته است و مناسبات سینمای گیشه‌ای را از دل قصه‌ شمس و مولانا برکشیده است.

سروش صحت بیشتر به‌خاطر سریال‌هایش شناخته می‌شد که در تلویزیون عمدتا با نویسندگان گوناگون و فضا و جنس کمدی متعارف کار شده بود. با این حال ظاهرا باید یک سروش صحت تجربه‌گرا و علاقه‌مند به دنیای پست‌مدرن و سینمای ابزورد با طنز گزنده و سرد را جدی بگیریم.

در سینمای ایران چون فیلم‌های ژانر مغفول مانده و به تبع آن بازیگران مخصوص ژانرهای پر زد و خورد کم داریم، شهرام حقیقت‌دوست می‌تواند یکی از وزنه‌ها برای اعتلای این جنس سینما باشد.

«تمساح خونی» نخستین تجربه جواد عزتی در قامت کارگردان، یک فیلم قصه‌گوی کمدی است که از الگوهای ژانریک تبعیت می‌کند و یک تجربه مهیج «کمدی اکشن» ممتاز برای مخاطب خسته از فیلم‌های کمدی مبتذل و درام‌های اجتماعی بی‌سر و ته معمول در سینمای ایران فراهم می‌کند.

کن لوچ، فیلمساز عدالتخواه بریتانیایی در آخرین فیلمش با زبانی معتدل و نجیبانه، راه همزیستی مسالمت‌آمیز پناهجویان/مهاجران با مردم ساکن و بومی کشورهای غربی (و مشخصا کشور خودش انگلستان) را جست‌وجو می‌کند و سعی می‌کند با انصاف و صلح‌طلبی، مصائب و دغدغه‌های دو طرف را بازنمایی کند.

نوشتن درباره تمام فیلم‌های مهم نمایش‌‌داده‌شده در سال پر رونق 2023 در این مختصر گزارش ممکن نیست و احتمالا‌ شما هم با من موافق هستید که امسال برای سینمای جهان اتفاقات خوبی رقم خورد.

تراژدی خاموش شدن فروغ عمر مهرجویی، قطعا به سبب اهمیت این نام بلند در سینمای ایران، غم‌انگیز است اما درد مضاعف، چگونگی این خاموشی است. کشته شدن مهرجویی، آن هم با توصیف تکان‌دهنده‌ای که در رسانه‌ها و شبکه‌های اجتماعی آمده، حقیقتا آدمی را در بهت فرو می‌برد و یک پله بالاتر از بهت، دچار ترس و وحشتی هستی‌شناسانه می‌کند. لحظه‌ای از خود جدا می‌شوی و در برهوت ذهنت غرق می‌شوی و نمی‌دانی این دیگر چه مصیبتی است که اصلا در مخیله‌ات نمی‌گنجد.

«اوپنهایمر» تازه‌ترین فیلم‌سینمایی کریستوفر نولان، فیلمساز بحث‌برانگیز و پراهمیت سینمای امروز جهان بالاخره اکران شد و خودش را در معرض قضاوت مخاطب وسیع قرار داد.

سینمای بیضایی، سینمای زنان طغیان‌گر و عاصی است که علیه مناسبات مردسالارانه حاکم بر جامعه می‌شورند و تبدیل به نمادی از تاریخ و فرهنگ ایران می‌شوند.

«غریب» این امتیاز را دارد که نه یک نگاه جناحی منحصر در یک گرایش سیاسی خاص را نمایندگی کند و نه فاقد محتواست به‌طوری که نتوان حرف و حدیثی از دلش استخراج کرد.

«اتاقک گلی» بین فیلم‌هایی که درسال‌های اخیر با موضوع سازمان مجاهدین خلق ساخته شده، بیشترین فاصله را از سوژه‌اش می‌گیرد.

کمتر فیلمی را به یاد دارم که مثل «گلهای باوارده» عرق ملی و حس میهن‌دوستی را در من برانگیخته باشد؛ در حدی که ساعت‌ها بعد از تماشا هم همچنان تاثیرش ماندگار باشد.

دستاورد حسین ریگی در نخستین فیلمش، جان بخشیدن و به تصویر درآوردن رابطه‌ گرم دو برادر باشد، همین یک کار را به زیباترین شکل ممکن انجام داده و همین یک قلم برای دوست داشتن فیلم «هوک» کافی است.

«کت چرمی» همان چهارچوب کلی فیلم آخر محمدحسین مهدویان را دارد. مهدویانی که نامش به‌عنوان مشاور کارگردان در تیتراژ کت چرمی آمده است.