صبح جمعه 13 دی سال 1398 برای همه مردم ایران و منطقه یک شروع متفاوت داشت. خبر شهادت حاج‌قاسم سلیمانی در یک حمله تروریستی به‌قدری شوکه‌آور بود که مخاطب را در یک ناباوری عمیق فرومی‌برد. در اولین روزهای پس از شهادت این سردار بزرگ، هر فردی احساس ادای دین نسبت به این شهید بزرگوار داشت. هنرمندان شاید به‌لحاظ طبع لطیف و روحیه حساس‌تری که دارند؛ موضوع فعالیت خود را شهادت و شخصیت این شهید بزرگوار قرار دادند و رسالت هنری خود را در این عرصه انجام دادند. 

معمولا این‌گونه است که در سال‌های اولیه از دست دادن بزرگان انقلاب اسلامی، جمع‌آوری آثار، گفتار و نوشتارهای آن شهید یا مرحوم از دست رفته، در اولویت دغدغه‌مندان یا علاقه‌مندان آن شخصیت قرار می‌گیرد. ا

اینکه چگونه یک ژنرال ایرانی می‌تواند از افغانستان تا مدیترانه و بخش‌هایی از آفریقا، تحولات را مدیریت کند و اضطراب روسیه یکی از قدرت‌های نظامی جهان را برای ورود به خاورمیانه با جلسه‌ای دوساعته رفع کند و با وجود اینکه یک مقام نظامی است، بیش از دیگران زبان ملتش را می‌فهمد، مساله‌ای نیست که بتوان به‌سادگی از آن گذشت. اما بازهم همه اینها برای روایت از سلیمانی، کوچکند.

باید ببینیم مثل «قاسم سلیمانی» در تاریخ تمدن اسلامی و در وضعیت امروز جهان اسلام، آیا در نظام مدرن تربیت می‌شود یا در نظام سنتی، دینی، اسلامی و بومی. فرآیند ظهور این شخصیت‌ها چگونه است و واقعا آیا در دنیای اسلام در حوزه‌های مختلف، سلیمانی‌های مختلف وجود دارد؟

هشتمین نشست از فصل دوم «محفل دال» با موضوع «شهادت حاج‌قاسم سلیمانی؛ سازوکارهای تداوم نقش‌آفرینی مردم و موانع پیشروی آن» در سالن امیرحسین فردی حوزه هنری برگزار شد.

به‌نظر می‌رسد تحلیل شهادت حاج‌قاسم سلیمانی و اتفاقات بعد از آن از هر زاویه‌ای در چاچوب علوم‌انسانی موجود نوعی تقلیل و ساده‌سازی واقعه باشد، اما تلاش کردیم با استمداد از ظرفیت‌های این علوم، این پدیده ماورایی را تحلیل کنیم.