شبکه نمایش خانگی پس از افت‌وخیز‌های فراوان و چند تجربه شکست‌خورده پر سروصدا بالاخره از حدود یک دهه پیش توانست کم‌وبیش خودش را به‌طور جدی در بین مخاطبان ایرانی جا بیندازد.

جذاب‌ترین نکته در چشم باد این بود که روایتی از تاریخ معاصر ما را به تصویر کشید. این روایت، یک روایت خشک تاریخی نبود که تماشاچی را پس بزند. در‌ قالب یک داستان ملودرام زندگی یک خانواده بیان می‌شود. ساخت در چشم باد هم برای حضور در آرشیو تصویری سینما و تلویزیون ما کاری ضروری بود.

«فرهیختگان» به بهانه اقدام خوب تقدیر از مسعود جعفری‌جوزانی در جشنواره عمار بررسی می‌کند چرا دیگر خبری از آثار تاریخ‌ساز و باکیفیتی چون «در چشم باد» نیست؟

به‌نظرم مردم مرا با همین نقش‌های مثبت پذیرفته‌اند و تغییر ذهنیت آنها دیگر به این آسانی‌ها نیست. یکی، دو بار هم تلاش کردم در نقش‌های منفی ظاهر شوم و اتفاقا نتیجه هم بد نبود اما مردم استقبالی نکردند و از سوی دیگر وقتی بازیگر در یک نقش جا می‌‌افتد، معمولا پیشنهادهایی که به او می‌رسد، همه شبیه همان نقش هستند.

مدیران تلویزیون از علاقه‌مندی مخاطبان نسبت به سریال‌های تاریخی بی‌خبر نیستند و طی 10 سال گذشته تلاش‌هایی برای احیای این ژانر در تلویزیون کردند. تلاش‌هایی که بیشتر ناکام ماند و از سمت مخاطبان تلویزیون با اقبال زیادی همراه نبود.