جامعه برابر می‌خواهیم یا جامعه برادر؟! پاسخ به این سوال تکلیف بسیاری از‌ جهت‌گیری‌ها و سیاستگذاری‌های اجتماعی را روشن می‌کند. حتی شاید بتواند تمرینی برای «جور دیگر» دیدن جامعه باشد.

در کوران اغتشاشات یادداشتی نوشتم که در پاسخ به این سوال بود: «چگونه می‌توان صدای مردم را شنید؟»

شاید صورت‌بندی مناسب از وقایع پیش‌بینی‌ناپذیر چندماه اخیر برای فهم مسائل و عبور موفق از آن به ما کمک شایانی کند. می‌توان از نوع وقوع حوادث اخیر، به یک الگوی تحلیلی رسید و با ورز دادن این الگو احتمالا بصیرت‌هایی را نتیجه گرفت. 

امید به حیات و ماندگاری، بدون تداوم نسل ممکن نیست؛ تداوم نسل هم بدون رسیدن به بلوغ ممکن نیست. نابالغ توانایی تولید و بازتولید ندارد.

معمولا این‌گونه است که در سال‌های اولیه از دست دادن بزرگان انقلاب اسلامی، جمع‌آوری آثار، گفتار و نوشتارهای آن شهید یا مرحوم از دست رفته، در اولویت دغدغه‌مندان یا علاقه‌مندان آن شخصیت قرار می‌گیرد. ا

برای دومین سال پیاپی است که مقام‌معظم‌رهبری بر ضرورت بازسازی انقلابی ساختار فرهنگی کشور تاکید کردند.

«ایرانشهر چون دیوی خفته است که به زور پیراهن رنگ‌رنگ نزاری به تنش نشانده‌اند؛ هیولایی مسکون و بی‌صدا که لته‌های خون به لب و دهانش ماسیده، آرام به کنجی خزیده و با چشمان حیرتش، گردش روزگار را دیده؛ روزگاری که آن دیو خون ریز را به گوشه‌ای وانهاده و بر جایش پوسته‌ای از لطافت را استوار کرده. این حکایت خیابان ایرانشهر است

در گوشه و کنار می‌شنویم نظام تا کی قصد مماشات با این پدیده را دارد و کی می‌خواهد از خود اقتدار نشان داده و مساله را جمع کند.

چیزها و انسان‌ها در مکان به هم می‌رسند، در جایی میان خانه، کوچه و خیابان اما این وضعیت هر روزه و معمولی ماست. هر روز در جایی یا مکانی روابطی بین اشیا و انسان‌ها برقرار می‌شود تا روال زندگی روزمره طی شود.

جای تحلیلی که بر جان‌های تشنه آگاهی نشسته و نور فهم را در وجود این جان‌ها روشن سازد، خالی است.به جای تحلیل شخصی تلاش کردم تا از لابه‌لای بیانات و اندیشه‌های رهبری برای این سوال که چگونه می‌توان از لایه سیاست‌زده حوادث عبور کرد، پاسخی درخور بیابم.

:در طول شش سال گذشته، هر گاه اعتراض یا مطالبه‌ای شکل خیابانی به خود می‌گیرد، غالب توجهات برای تحلیل اتفاق رخ داده و تئوریزه کردن آن متوجه آصف بیات و کتاب سیاست‌های خیابانی او می‌شود.

بیانات مهم مقام‌معظم‌رهبری در دیدار با نوجوانان، ‌انگیزه نگارش این یادداشت شد. این نوشته برداشت و برگفته‌ای از منطق اندیشه رهبری است که نگارنده در پی تبیین آن است.

انتخاب شعار «زن، زندگی، آزادی» بیشتر از آنکه برگرفته از مطالبات جامعه زنان و متناسب با شناخت جامعه ایرانی باشد، متاثر و برگرفته از شرایط اجتماعی جوامع غربی است.

انتخاب یک عمر برای تولید گفتار معنادار یا یک لحظه برای تولید گفتار بیهوده.

این روزها شاید صحبت از واقعیت اجتماعی بسی سخت‌تر از واقعیت مجازی باشد. به نظر می‌آید باور عمومی بیشتر از آنکه متاثر از واقعیت‌های اجتماعی و میدانی باشد، متاثر از فضای مجازی است. البته این موضوع به خودی خود یک واقعیت است، به‌هرحال شاید گریزی از مواجه‌شدن با این واقعیت که باور عمومی متاثر از فضای مجازی است، نداشته باشیم. پیچیدگی موضوع وقتی بیشتر می‌شود که واقعیت‌های میدانی نیز از این باور مجازی متاثر می‌شود. به بیان بهتر شاید بتوان گفت واقعیت اجتماعی، واقعیتی مجازی شده است. گویا این ساحت خیال است که بر واقعیت میدانی پیشی می‌گیرد و واسطه خیال طوری عمل می‌کند که امور بیرونی و دیدنی، جوری دیگر دیده و احساس شوند. از این رو هر چه زرق‌وبرق بیشتر، نگاه و توجه نیز بیشتر.