به گزارش «فرهیختگان»، یکی از بخش‌های موردعلاقه ایرانی‌ها در حوزه کتاب، رمان و داستان است. همین مساله باعث شده تا کتاب‌هایی که از افغانستان می‌آید، در این حوزه بیشتر مورد استقبال قرار بگیرند. سیدنادر موسوی که نمایندگی نشر تاک در ایران را به‌عهده دارد، درمورد کتاب‌هایی که ایرانی‌ها به آن علاقه دارند و می‌خوانند به «فرهیختگان» می‌گوید: «رویکرد خوانندگان ایرانی بیشتر به ادبیات داستانی معاصر افغانستان است و با علاقه آثار را دنبال می‌کنند. رمان‌خوان‌های ایرانی به‌دنبال ایده‌ها و مضامین جدیدتر می‌گردند و موضوعاتی را پیگیری می‌کنند که کلیشه نشده باشند. ادبیات داستانی معاصر ایران هم طرفداران بسیاری دارد، اما مخاطب ایرانی به هرحال به‌دنبال چیزهای جدیدتر است و کتاب‌های افغانستان این ویژگی را دارند. من این نکته را در صحبت با علاقه‌مندان به ادبیات در ایران دریافته‌ام.»
او درباره اینکه چطور نویسندگان افغانستانی از تجربه‌هایشان برای نوشتن کتاب بهره می‌برند، می‌گوید: «من همیشه گفته‌ام که یک ویژگی بارز نویسندگان افغانستان این است که خودشان بسیاری از تجربه‌های تلخ و شیرین روزگار را به‌عینه از سر گذرانده‌اند. به‌عنوان مثال اگر در کتاب راجع به عشق صحبت می‌کنند مطمئن باشید که به شیرین‌ترین وجه یا به تلخ‌ترین شکل ممکنش آن را از سر گذرانده‌اند. همین‌طور اگر درباره آوارگی، خانه‌خرابی، طالبان، جنگ، مهاجرت و کشته شدن عزیزان و داغدارشدن‌شان صحبت می‌کنند، همه را از سر گذرانده‌اند و اینها تجربه فردی و شخصی همه نویسندگان افغانستان است.»
او یکی از نویسندگان محبوب ایرانی‌ها را رهنورد زریاب معرفی می‌کند و می‌گوید: «زریاب خودش در کابل بوده و چپاول این شهر، جنگ‌های کمونیست‌ها، جنگ‌های مجاهدین، موشک‌باران و ویرانی کابل، کشته شدن نزدیک‌ترین دوستان و عزیزانش، طالبان و… را دیده و بعد درباره آنها نوشته است. مهم‌ترین کنش‌ها و اتفاقات انسانی که ممکن است طی قرن‌ها برای یک قوم اتفاق بیفتد، همه در دوران معاصر بر مردم افغانستان رخ داده و نویسندگان افغانستانی نیز این مسائل انسانی را به ناب‌ترین شکل تجربه کرده و بعد نوشته‌اند. به‌نظرم این روند آثار نویسندگان افغانستان را برای مخاطبان ایرانی جذاب‌تر می‌کند. البته باید بگویم که افغانستان اتفاقات زیادی را از سر گذرانده و آن‌قدر که مردم افغانستان با ایران و اتفاقاتش آشنا هستند، مردم ایران شناخت کمتری نسبت‌به مردم افغانستان دارند. ببینید، تعداد کتاب‌هایی که به ایران آمده، نسبت‌به کتاب‌هایی که ایرانی‌ها به افغانستان آورده‌اند کمتر بوده و تقریبا بیشتر نویسنده‌ها فقط به مساله طالبان اشاره کرده‌اند. درست است که موضوع مهمی بوده، اما بیشتر آثار به این مساله اشاره دارند و همین باعث شده تا شناخت ایرانی‌ها محدود به اتفاقات معاصر افغانستان شود.»