به گزارش «فرهیختگان»، به جمع 8 نفر برتر فری‌استایل دنیا راه پیدا کرد و هنوز هیچ‌توقعی از مسئولان ندارد. او و سایر فری‌استایلرها بی‌حاشیه و روی یک نمودار صعودی تمرین و پیشرفت می‌کنند و پرچم ایران را از دل تحریم‌ها بالا می‌کشند ولی بازهم هنوز یک انجمن رسمی در وزارت ورزش به نام‌شان ثبت نشده و حیرت‌انگیز است که در این‌باره انتظار دارند ولی توقع نه! هنوز حال‌وهوای رسیدن به 8 نفر اول دنیا در این رشته ورزشی که در تمام دنیا جای خودش را بین رشته‌های ورزشی پیدا کرده برایش خوشرنگ و همراه باافتخار است ولی میان حرف‌هایش فقط از پیشرفت و افتخار‌آفرینی می‌گوید و ندیده گرفتن‌های مسئولان برای این افتخارات را ندیده می‌گیرد. او که طی 10 سال ورزش حرفه‌ای‌اش در فری‌استایل مقام‌های زیادی را به‌دست آورده است از عشق و علاقه خود و یارانش به این رشته ورزشی می‌گوید و امیدوار است روزی در ایران به‌صورت سازمان‌یافته مانند بقیه کشورهای صاحب‌نام اداره شود. فلسفی که با وجود نداشتن حمایت تاکنون سه دوره قهرمانی پیاپی در ایران، قهرمانی مسابقات آزاد فرانسه، نایب‌قهرمانی مسابقات آزاد برزیل و دو حضور در فینال استیج مسابقات بزرگ جهانی ردبول را در کارنامه اش دارد این بار در همین مسابقات مشهور جهانی توانست بازهم رکوردشکنی کند و به جمع 8 نفر اول فری‌استایلرهای دنیا بپیوندد. او قهرمانی در فینال را هم دور از ذهن نمی‌داند اگر بتواند با آرامش تمرین کند! گفت‌وگوی «فرهیختگان» با احمدرضا فلسفی را که هنوز چند روزی بیشتر از قرار گرفتنش در جمع 8 نفر اول دنیا نمی‌گذرد در ادامه خواهید خواند.
درباره مسابقه اخیرت بگو؛ برای بار دوم رسیدن به فینال چه حسی داشت و چقدر برایش تلاش کردی؟
این مسابقات بزرگ‌ترین مسابقات فری‌استایل فوتبال است، به‌خصوص ازلحاظ رسانه‌ای در رسانه‌های مختلف جهان و خیلی از کشورها به‌صورت مستقیم پخش می‌شود که البته در ایران برای ما پوشش داده نشد. این مسابقات از سال 2010 تا 2018 به‌دلیل تحریم در ایران برگزار نمی‌شد، از سال 2018 به‌خاطر بالا بودن سطح کار ایرانی‌ها در این رشته با کمک فدراسیون جهانی راه ورود به مسابقات باز شد و من همان سال شرکت کردم، برای اولین‌بار یک ایرانی توانست وارد استیج فینال شود. سال 2019 هم دوباره مجوزش را کسب کردم ولی مسابقات در آمریکا بود و نتوانستم ویزا بگیرم و مسابقه از دست رفت و سال 2020 همین چند روز پیش مسابقاتی که به‌خاطر کرونا به‌صورت آنلاین برگزار شد بعد از حدود 6 ماه رقابت به‌پایان رسید؛ این رقابت‌ها 5 مرحله و بیشتر از 500نفر شرکت‌کننده داشت و بعد از حضور در جمع 16 نفر اول دنیا، در استیج فینال توانستم حریف قدرتمند ژاپنی را -که رنک بالاتری از من داشت- شکست دهم و برای اولین‌بار به جمع 8 نفر برتر راه پیدا کنم که البته به قهرمان آسیا خوردم و او با اختلاف خیلی‌کم توانست مرا ببرد و قهرمان مسابقات هم یک نروژی شد. این را هم بگویم، چون ردبول در ایران به‌خاطر تحریم‌ها دفتر ندارد، همه امکانات از لپ‌تاپ تا سالن مسابقه را خودم تهیه کردم. ورزشکاران همه کشورها توسط ردبول حمایت می‌شدند و فقط من بودم که نمی‌توانستم این حمایت را ازطرف مسابقات جهانی داشته باشم ولی خدا را شکر که مجموعه «هدهد» حامی من شد تا در این مسابقات با استرس و فشار کمتری حاضر شوم و همین‌طور آقای هاشمی و مجموعه «ردلاین» که مکان مسابقه را در اختیارم گذاشتند که همه اینها را خودم هماهنگ و سعی کردم به‌نحو احسن درمسابقات شرکت کنم، چون مثلا اگر اینترنت هنگام مسابقه قطع می‌شد، من شکست می‌خوردم، چون این قانون‌ها را هم دارد و خدا را شکر چیزی که می‌خواستم را به‌دست آوردم.
جالب است که سسک فابرگاس داور این مسابقات بود.
بله، از آنجا که این مسابقات رسانه‌ای می‌شود، معمولا داور سلبریتی هم می‌آورند، مثلا 2018 روبرتو کارلوس برزیلی به‌عنوان داور بود و امسال فابرگاس حضور داشت ولی داوران اصلی داوران فری‌استایلرند، داور سلبریتی بیشتر برای دیده شدن مسابقات است.
به‌طورکلی سطح مسابقات چطور بود؟
بسیار بالا بود، چون در مسابقات قبلی معمولا فقط قهرمان‌های هر کشور شرکت می‌کردند که حدود 70 کشور بود ولی امسال به‌خاطر کرونا مسابقات آنلاین شد و بیشتر از 500 نفر شرکت کردند و قاعدتا با فری‌استایلر بیشتر کار هم سخت‌تر شد ولی خدا را شکر امسال هم توانستم با یک مرحله پیش‌روی به فینال برسم.
سرسخت‌ترین رقیبت در این مسابقات کدام ورزشکار بود؟
سرسخت‌ترین رقیبم کازانه ژاپنی بود. ژاپنی‌ها خیلی قهرمان جهان دارند و یکی از سخت‌ترین‌های جهانند، هر وقت با یکی‌شان مسابقه می‌دهی، خیلی دوست داری شکست‌شان بدهی که خدا را شکر برای من این اتفاق افتاد. وقتی شما یک حریف را که خیلی قدر است و رنک بالایی دارد، شکست می‌دهی، حس رضایت برای گرفتن نتیجه زحمات و طراحی حرکاتت ایجاد می‌شود که این خیلی خوشحال‌کننده است.
وقتی اینقدر خوب با توپ فوتبال کار می‌کنی، اولین چیزی که به ذهن تماشاچی می‌رسد شاید این باشد که چرا با این مهارت فردی، رشته فوتبال را دنبال نکردی؟ چه شد که این رشته را انتخاب کردی؟
فری‌استایل فوتبال نزدیک به فوتبال است، ولی دلیل نمی‌شود هر فردی در این رشته خوب است، فوتبالش هم خوب باشد، البته برای آنهایی که زمینه فوتبالی دارند و این رشته را کار می‌کنند، تاثیر دارد. فری‌استایل فوتبال خودش یک رشته جداست که علاقه‌مندان خاص خود را دارد و ما از کار کردن در آن لذت بیشتری می‌بریم و به‌همین دلیل این رشته را ادامه می‌دهیم.
فری‌استایل فوتبال خیلی شناخته‌شده نبود، چطور شروع کردی؟
تا 18 سالگی فوتبال بازی می‌کردم تا اینکه مصدومیتی برایم ایجاد شد و فوتبال حرفه‌ای را از دست دادم. همان موقع شروع به رو پایی زدن کردم و متوجه پیشرفتم در آن شدم، خوشم آمد و ادامه دادم و بعد از یک‌سال متوجه وجود چنین رشته‌ای شدم و انگیزه بیشتری برای ادامه مسیر پیدا کردم.
با وجود شناخته شدن این رشته هنوز مستقل نشده است، فکر می‌کنی می‌تواند فدراسیون مستقلی داشته باشد؟
البته این رشته فدراسیون جهانی دارد و بعضی از کشورها انجمن رسمی فری‌استایل دارند. یکی، دوسال پیش برای تشکیل انجمن این رشته خیلی تلاش کردم و مدارک فرستادم ولی جوابی نگرفتم و راستش نمی‌توانستم خیلی برای این کار وقت بگذارم. من و احسان موسوی یکی از دوستانم و یکی دو نفر از بچه‌های قدیمی دیگر خاکش را خوردیم، آن موقع تعدادمان به 5 نفر هم نمی‌رسید ولی الان شاید نزدیک 300 یا 400 نفر فعال باشند و شاید 4 یا 5 هزار نفر طرفدار پیگیر این رشته باشند که اینها فقط با تلاش‌های روزانه خودمان بود و سازمان‌یافته نبود. من آکادمی این رشته را برپا کردم و در این 10 سال به نسل‌های بعدی آموزش دادم و همین‌طور تعدادمان زیاد شد؛ درباره فری‌استایل مطلب نوشتم، وب‌سایت درست کردیم تا بیشتر این رشته شناخته شود و در برنامه «عصر جدید» هم برای معرفی این رشته شرکت و کاری کردم که با تلاش خودمان شناخته شود.»
حمایتی ازسوی وزارت ورزش و جوانان یا فدراسیونی می‌شوید؟
نه، هیچ‌گونه حمایتی از وزارت ورزش نداریم. فری‌استایل ایران خیلی قوی شده و به بعضی از مسابقات را با هزینه خود برگزارکننده مسابقات دعوت می‌شویم و برخی مسابقات را آزاد با هزینه شخصی خودمان اعزام می‌شویم. ما به‌عنوان ورزشکار باید تمرین کنیم و ذهن‌مان درگیر مسابقه باشد ولی باید خودمان به فکر همه‌چیز باشیم، پیدا کردن اسپانسر یکی از آن مسائل است، چون اگر حامی مالی پیدا نکنیم خودمان باید هزینه‌اش را بدهیم و همیشه ذهن‌مان درگیر تهیه بلیت هواپیما، ویزا، ترانسفر و تمام چیزهایی است که همه‌اش برعهده خودمان است و البته به این تلاش افتخار هم می‌کنیم و غر نمی‌زنیم، تا اینجا که موفق بوده‌ایم و تکیه‌ای به فرد یا دستگاهی نکرده‌ایم؛ اگر بود خدا را شکر و اگر نبود باز هم خدا را شکر.
ورزشکاران در رشته‌های مختلف برای کسب درآمد با باشگاه‌ها قرارداد می‌بندند، ورزشکاران فری‌استایل برای کسب درآمد چه می‌کنند؟
برای درآمد حتی اسپانسر هم بگیریم، دائمی نیستند و موقتند، تعداد اسپانسرها زیاد هم نیست. من آکادمی فوتبال نمایشی دارم و به بچه‌های فری‌استایلی و فوتبالی آموزش می‌دهم، چون یک‌سری حرکات مخصوص بچه‌های فوتبالی هم هست و البته بعضی از آنها می‌توانند برای کسب درآمد در مراسمی که دعوت می‌شوند، اجرا کنند ولی به‌هرحال ما به‌خاطر پول به این رشته نیامده‌ایم، چراکه تامین‌کننده زندگی نمی‌شود ولی این راه‌هایی است که می‌شود درآمد هم داشت. ما برای عشق و علاقه تمرین می‌کردیم و البته وقتی متخصص رشته‌ای باشی شهرت، پول و روزی هم -که دست خداست- می‌آید و ما برایش تلاش می‌کنیم.
استقبال از کلاس‌های آموزشی‌ات چطور است؟
استقبال از کلاس‌های آموزشی‌مان خوب است، دیگر در این رشته جا افتادیم و بعد از چندین سال فعالیت در آن نتیجه گرفته‌ایم و همه راضی بودند و خدا را شکر هر روز تعداد بیشتر خواهد شد.
منتظر قهرمانی احمدرضا فلسفی بمانیم؟
ان‌شاءالله، چون رشته بسیار سختی است و کاری نیست که یک یا دو شبه نتیحه بدهد و من هم بعد از 10 سال به این سطح رسیده‌ام و خدا را شکر مرحله‌به‌مرحله پیشرفتم را می‌بینم. قبلا آرزویم این بود که فقط به استیج فینال بیایم ولی امسال یک‌مرحله جلوتر آمده‌ام و به امید خدا اگر تمریناتم مداوم باشد و مشکلات زندگی و چیزهای دیگر ما را درگیر نکند و روند تمرینی خوبی داشته باشیم قهرمانی بعید نیست.
حرف آخر؟
خیلی ممنونم از خانواده‌ام، پدر، مادر و همسرم که همیشه با وجود سختی‌ها به من انگیزه و روحیه داده‌اند، چون همه‌چیز برعهده خودم بود و همین‌طور از حامیانم در این مسابقات که استرس مرا با حمایت‌شان پایین آوردند، ممنونم. ورزشکاران دیگر کشورها حمایت می‌شدند ولی من فشار زیادی داشتم که این حامیان -که بالاتر اسم‌شان را گفتم- با حمایت‌شان فشار مسابقات را برای من کم و مرا حمایت کردند که خیلی از آنها ممنونم.
* نویسنده: نسیم شیرازی، روزنامه‌نگار