مریم سیف فرهنگ، پرستار باتجربه و سوپروایزر آموزشی بیمارستان فرهیختگان دانشگاه آزاد است که بیش از دو دهه سابقه خدمت در حوزه پرستاری دارد. او فعالیت حرفه‌ای خود در عرصه پرستاری را از سال ۱۳۷۸ آغاز کرده است. او طی سال‌ها در بیمارستان‌های الزهرا تبریز، سیدالشهدا، جواهری و امیرالمؤمنین(ع) در بخش‌های نوزادان و پست پارتوم خدمت کرده و از آبان ۱۳۹۷ تاکنون به‌عنوان سرپرستار آندوسکوپی و سپس سوپروایزر آموزشی در بیمارستان فرهیختگان مشغول فعالیت است. تجربه گسترده و تعهدش به آموزش و مراقبت از بیماران، باعث شده به‌عنوان یکی از پرستاران نمونه شناخته شود. او درباره علت انتخاب خود به‌عنوان پرستار نمونه اظهار کرد: «فکر می‌کنم حس مسئولیت‌پذیری من موجب شده که شاید از دیگران متمایز باشم؛ اما واقعاً نمی‌دانم. معیار‌های رسمی و چک‌لیست را در اختیار ندارم، بنابراین نمی‌توانم با اطمینان بگویم چه چیزی باعث انتخابم شده است.» او درباره بزرگ‌ترین لذت شغل پرستاری و سخت‌ترین لحظات کاری خود توضیح داد: «بدون شک سخت‌ترین لحظات ما دوران کرونا بود، به‌ویژه روز‌های اول که همه در ترس و اضطراب بودیم و خودمان هم در معرض خطر قرار داشتیم. بااین‌حال، لحظات شیرین هم در تجربه کاری خود دارم. من در بخش نوزادان هم فعالیت داشتم و کنار آن نوزادان بودن، مراقبت و دیدن آن‌ها واقعاً لذت‌بخش بود.» سیف فرهنگ در پاسخ به این سؤال که اگر به گذشته بازگردید، باز هم پرستاری را انتخاب می‌کنید یا خیر، افزود: «بعید می‌دانم دوباره همین مسیر را انتخاب کنم! علتش سختی‌ها و چالش‌های فراوان این شغل است؛ از پذیرش اجتماعی تا استرس‌های کاری که بسیار شدید است. زمان کرونا تا حدودی به شغل پرستاری با نگاه مثبت نگاه شد و بسیاری از افراد با چالش‌های شغل ما آشنا شدند؛ اما باز هم فکر می‌کنم تا حدی به این شغل کمتر توجه می‌شود. خیلی از مردم فکر می‌کنند ما کار خاصی انجام نمی‌دهیم و حضورمان چندان مهم نیست!» او با بیان این که مردم فقط به نقش پزشک در پروسه درمان توجه دارند، تصریح کرد: «حتی اکنون که بیشتر در حیطه آموزش فعالیت می‌کنم، باز هم فشار و استرس کار را احساس می‌کنم. متأسفانه با وجود تمام این چالش‌ها و استرس‌ها، دریافتی ما نسبت به سایر حوزه‌ها خیلی پایین است. موضوع اعتباربخشی که اخیراً اجرا شده، خودش یک پروسه پیچیده و گاهی عذاب‌آور برای همه ما شده است. بخشی از این اعتباربخشی درست است؛ اما پایه برخی از بخش‌های آن در ایران وجود ندارد، ولی اصرار دارند که اجرا شود.»
او توضیح داد: «آن‌هایی که در سطح وزارتخانه و نظام پرستاری تصمیم می‌گیرند، شاید حتی یک روز هم در بالین پرستاری کار نکرده‌اند و نمی‌دانند چالش‌های واقعی ما چیست. مراحل اضافه‌ای برای ما ایجاد کرده‌اند که باعث می‌شود پرستاران به‌جای مراقبت از بیماران، وقت خود را صرف نوشتن و فرم‌ها کنند.» سیف فرهنگ درباره وضعیت آموزش پرستاری در دانشگاه‌ها و آسیب‌های آن اظهار کرد: «متأسفانه باتوجه‌به کاهش نیروی پرستار و افزایش مهاجرت پرستاران، ما با کمبود جدی پرستار مواجه شده‌ایم و این مشکل در کل کشور وجود دارد. به همین دلیل اکنون به سمت تربیت کمک‌پرستار روی آورده‌اند. درحالی‌که ما چهار سال درس خوانده‌ایم، آن‌ها می‌خواهند در یک سال و با چند صد ساعت آموزش، کمک‌پرستار تربیت کنند. این خود یک چالش بزرگ است، چون این آموزش‌ها بیشتر عملی و غیرآکادمیک است و جنبه علمی ندارد.»