معصومه گودرزی، از پرستاران باسابقه و پرتلاش بیمارستان امیرالمؤمنین(ع) است که از سال ۱۳۹۱ فعالیت خود را در بخش‌های داخلی و عفونی این بیمارستان آغاز کرده و اکنون در بخش‌های جراحی داخلی، عفونی و اورژانس مشغول به خدمت است. او دیروز به‌عنوان یکی از پرستاران برگزیده در مراسم گرامیداشت روز پرستار مورد تقدیر قرار گرفت. 
گودرزی درباره علت انتخاب خود به‌عنوان پرستار نمونه گفت: «عواملی مثل پیگیری‌های مکرر بیماران، جدیت در کار، حضور به‌موقع در شیفت‌ها و رضایت پزشکان و بیماران از نحوه انجام کارم در این انتخاب مؤثر بوده است.»
او افزود: «در بخش کاری همیشه سعی کرده‌ام مسئولیت‌پذیر باشم و وظایفم را بادقت انجام دهم. تجربه کاری بالا و شناخت کامل از بیماران و شرایط بخش، از نکاتی است که به‌مرورزمان باعث اعتماد بیشتر همکاران و پزشکان شده است. در این سال‌ها معمولاً بیشترین پرس‌وجوی پزشکان درباره وضعیت بیماران از من انجام می‌شود. اگر مورد خاصی وجود داشته باشد یا پیشنهادی برای روند درمان لازم باشد، معمولاً با من مشورت می‌کنند که این نوع همکاری و اعتماد برای من ارزشمند است. رضایت بیماران و پزشکان بزرگ‌ترین پاداش و افتخار من در طول این سال‌هاست.»
او در بخش دیگری از سخنان خود با بیان این که پرستاری را یک رسالت می‌دانم، نه صرفاً یک شغل ادامه داد: «همیشه سعی کرده‌ام برای بیمارانم دلسوز باشم و حق آن‌ها را ادا کنم. برای من مهم‌تر از هر چیز، رضایت خدا و انجام درست وظیفه است. شاید خانه آن‌چنانی یا امکانات زیادی نداشته باشم؛ اما آرامشم از این است که می‌دانم باید پاسخ‌گوی اعمالم باشم. حتی گاهی کار همکارانم را هم بررسی می‌کنم تا مطمئن شوم کم‌وکاستی در کار بیماران وجود ندارد. بالاترین هدفم این است که در برابر خدا سربلند باشم و رسالتی را که بر دوشم گذاشته شده به‌درستی انجام دهم.»
پرستار بیمارستان امیرالمؤمنین(ع) در ادامه درباره سخت‌ترین لحظات کاری خود اظهار کرد: «بار‌ها پیشنهاد شده بود در بخشی کار کنم که تماس مستقیم با بیماران نداشته باشم؛ اما من هیچ‌وقت نتوانستم از بالین جدا شوم، چون حال خوب بیماران، حال من را هم خوب می‌کند.»
او درباره دوران سخت کرونا گفت: «در آن دوران واقعاً شرایط دشواری داشتیم. بیمارانی بودند که کاملاً سالم به نظر می‌رسیدند؛ اما ناگهان ریه‌شان درگیر و تنفسشان قطع می‌شد. لحظاتی پیش می‌آمد که نمی‌دانستم به همراه بیمار چه بگویم. هنوز صحنه‌ای یادم است که مادر و دختری در تخت‌های کنار هم بستری بودند و فقط یک پارتیشن بین آن‌ها بود؛ مادر فوت شده بود و همراهان بی‌صدا گریه می‌کردند تا دختر متوجه نشود. روز‌های بسیار تلخ و فراموش‌نشدنی‌ای بود.»
گودرزی درباره نقش دانشگاه آزاد در رشد علمی و حرفه‌ای خود گفت: «دانشگاه آزاد نقش مهمی در مسیر حرفه‌ای من داشته است. پزشکان این مجموعه، به‌ویژه در بخش عفونی، هم از نظر تجربه و هم از نظر دلسوزی مثال‌زدنی هستند. در دوران کرونا نمونه‌های زیادی از فداکاری آن‌ها را دیدم؛ مثلاً پزشکی داشتیم با سن بالا که در اوج شیوع بیماری، زمانی که همه از ابتلا وحشت داشتند، برای بیمار ناشنوایی ماسکش را پایین می‌آورد تا او بتواند از روی لب‌هایش متوجه صحبت‌ها شود.»
پرستار بیمارستان امیرالمؤمنین(ع) در ادامه خاطرنشان کرد: «پزشکانی که در دانشگاه آزاد فعالیت می‌کنند از نظر علمی در سطح بسیار بالایی هستند و همین همراهی علمی و اخلاقی باعث می‌شود پرستاران هم در مسیر درمان و تصمیم‌گیری‌ها رشد کنند. من همیشه از آن‌ها یاد گرفتم که در هر شرایطی، بیمار را محور کار خود بدانم.» او با بیان این که به نظر من پرستاری یعنی ازخودگذشتگی توضیح داد: «واقعاً نیازی به توضیح ندارد، چون هرکسی که پرستاری را از نزدیک دیده باشد، می‌داند این شغل سراسر فداکاری و عشق است.»
پرستار بیمارستان امیرالمؤمنین(ع) درباره فضای آموزش پرستاری در دانشگاه و آسیب‌های موجود در این حوزه گفت: «به نظر من فضای آموزش پرستاری در دانشگاه نیاز به بازنگری جدی دارد. قبلاً دانشجو‌ها در تمام ترم‌ها، حتی از عرصه 1 و 2، مربی همراه داشتند و این موضوع خیلی در یادگیری آن‌ها تأثیرگذار بود. بخش‌های درس‌های عرصه ۱ و ۲ بسیار حیاتی هستند، چون همان‌جا شخصیت حرفه‌ای پرستار شکل می‌گیرد؛ اما امروز دانشجویان در بسیاری از شیفت‌ها بدون حضور مربی وارد بخش می‌شوند.»
او افزود: «سوپروایزر آموزشی بیمارستان باید پشتیبان دانشجویان باشد؛ اما معمولاً آن‌قدر درگیر کار‌های خودش است که فرصت همراهی مداوم را ندارد. از طرفی، بیشتر دانشجویان تمایل دارند شیفت عصر و شب را انتخاب کنند، چون راحت‌تر است و حضورشان کمتر مورد ارزیابی قرار می‌گیرد، درحالی‌که بخش عمده آموزش‌ها و فرصت یادگیری واقعی در شیفت صبح اتفاق می‌افتد.»
او با اشاره به پیامد‌های این وضعیت اظهار کرد: «وقتی دانشجو در شیفت‌هایی حضور پیدا می‌کند که آموزش کمتری دارد، ممکن است رفتار‌ها و روش‌های اشتباهی را از پرسنلی که خودش شاید آموزش درستی ندیده، یاد بگیرد. مثلاً دیده‌ام پرستاری قبل از گرفتن فشارخون بیمار، دارو را تزریق می‌کند و همان روش به دانشجو نیز آموزش داده شده و همان اشتباه را دانشجو هم تکرار می‌کند، چون کسی نیست که اصلاحش کند.» گودرزی خاطرنشان کرد: «نبود نظارت کافی و بی‌توجهی به کیفیت آموزش باعث شده بسیاری از دانشجویان فقط به دنبال گذراندن شیفت‌ها باشند، نه یادگیری واقعی. متأسفانه این موضوع در آینده به کیفیت خدمات پرستاری آسیب می‌زند.»