علی حسینی، خبرنگار: احسان محمدحسنی پس از 15 سال مسئولیت سازمان هنری رسانه‌ای اوج را واگذار کرد. سازمانی که نیاز آن بعد از اتفاقات سال 88 احساس شد و آمده بود تا خلأ میان مردم و حکومت را با زبان هنر پر کند. در روز‌های ابتدایی، مسیر روشن نبود و فعالیت‌ها حکم آزمون و خطا داشت. 
سازمان اوج اما خیلی زود پی برد که برای رساندن محتوا‌های فرهنگی و هنری به دست «همه» مردم، لازم است تمام سلیقه‌ها را در نظر بگیرد. از این رو، در کنار فیلم و سریال‌های دفاع مقدس و انقلاب، محصولات سرگرم‌کننده نیز مورد توجه قرار گرفتند. نمونه‌اش سریال‌های «پایتخت 5»، «آقازاده» «مستوران» و... یا فیلم‌های «خروج»، «پرویزخان»، «ببعی قهرمان» و... یا نمایش‌های «رستم و اسفندیار» و «نبرد رستم و سهراب». درواقع اوج اگرچه آرمان‌های انقلاب و دفاع مقدس را سرلوحه کار خود داشت ولی محصولات سرگرم‌کننده و هدفمند دیگر را از یاد نبرد. 
اوج سطح استاندارد آثار دفاع مقدس را چند گام بالا برد و پرچمدار ساخت زندگی فرماندهان مطرح شد: حاج‌احمد متوسلیان، شهید چمران، شهید محمد بروجردی، تیمسار شهید منصور ستاری و... همچنین با «23 نفر»، «تنگه ابوقریب»، «سرهنگ ثریا» و... نادیده‌های جنگ و پس از آن را دیدنی کرد. 
احسان محمدحسنی که جزء پیشگامان ساخت نمایش‌های میدانی است، به این هنر توجهی ویژه داشت و نتیجه آن ساخت آثاری شد که حالا هم از نظر مضمون و هم ساختار پیشرفت چشگیری کرده‌اند و همزمان مورد استقبال گسترده مخاطبان ایرانی و کشور‌های منطقه‌اند. رویکرد این نمایش‌های میدانی، موضوعات مذهبی و انقلابی است و اوج در تصمیمی درست، موضوع میهنی - حماسی را نیز وارد این گونه نمایشی کرد. نمونه‌اش امسال با نمایش میدانی «نبرد رستم و سهراب» به بار نشست که تمام اهتمام آن، تقویت غرور ملی در زمانه اکنون بود. مجموع مخاطبان این نمایش‌ها عددی میلیونی است. 
ایران در آثار مختلف اوج نیز مسئله بوده است. مثل سریال «مستوران» که طی دو فصل ادبیات خاک گرفته کهن را به خدمت یک قصه پندآموز و پراحساس درآورد. حتی فیلم «غریب» که محور آن شهید محمد بروجردی است، بر غیرت ملی و اهمیت ایران تأکید نیز دارد. یا «پرویزخان» که در ستایش یک قهرمان ملی معاصر یعنی مرحوم پرویز دهداری است. 
دیوارنگاره میدان ولی‌عصر(عج) اتفاق مهم دیگر تاریخ فعالیت 15‌ساله اوج است که همچون یک رسانه عمل می‌کند و طرح و شعار‌های آن در ابعاد ملی و جهانی واکنش به همراه دارد. این‌جا هم ایران در کنار موضوعات مذهبی، انقلابی و منطقه‌ای (محور مقاومت) سهم زیادی دارد. در ادامه سازمان اوج، در میدان جهاد تهران و چند نقطه دیگر ایران، دیوارنگاره را گسترش داد. 
اوج همچنین پایه‌گذار سبکی تازه از نماهنگ شد و بی‌شمار آثار شاخص با موضوعات مختلف تولید کرد که از قضا بسیاری از آن‌ها مورد استفاده مردم در مناسبت‌های مختلف ملی- مذهبی‌اند. 
این سازمان همچنین در مستندسازی گامی بلند برداشت و آثاری جسورانه با موضوعات مختلف ساخت. به‌عنوان نمونه می‌توان به مستند «دریابست» اشاره کرد که روایتی است از مشکلات صیادان نوار ساحلی مکران با محوریت صیدی که کشتی‌های چینی انجام می‌دهند. یا مستند «میراب» که چالش آبی دو کشور همسایه ایران و افغانستان را بررسی می‌کند. یا مستند «داستان یک جدایی» که به واقعه جدایی بحرین از ایران می‌پردازد. این آثار دست روی موضوعاتی ملتهب و استراتژیک گذاشتند که سرنوشت کشور به آن‌ها گره خورده است. سازمان اوج در نقد و معرفی چهره‌های شاخص مثل شهید چمران و دکتر شریعتی هم رویه‌ای متفاوت پیش گرفت که حاصل آن مستند‌های جنجالی «آقا مرتضی» و «شریعتی بدون روتوش» شد. در مثالی دیگر می‌توان مستند «برزخی‌ها» را یادآور شد که تندروی‌های برخی مسئولان ابتدای انقلاب را گوشزد می‌کند. 
فعالیت‌های 15 ساله احسان محمدحسنی محدود به این موارد نمی‌شود. برنامه‌های تلویزیونی شاخص و متنوعی در این دوره توسط اوج به سرانجام رسیدند. ازجمله آن‌ها می‌توان به «به افق فلسطین» اشاره کرد که در کوران عملیات طوفان الاقصی روی آنتن رفت و تبدیل به برنامه‌ای مرجع شد و خاص و عام را به تحسین واداشت. اوج سال پیش اولین مسابقه جدی کشف استعداد‌های سرود کشور را در قالب برنامه «هماهنگ» روی آنتن برد و در عین حال رئالیتی‌شو‌های متعدد و متنوع مثل «خانه ما» را ساخته است. 
اتفاق خاصی که در تاریخچه اوج نمود بیرونی هم دارد، راه‌اندازی مرکز رویاد است. جایی که زمینه شناسایی و پرورش استعداد‌ها در عرصه هنر و رسانه را فراهم کرد و میدانی شد برای فعالیت‌های جوانان از سراسر کشور. فیلم و مستند‌ها و دیگر محصولاتی که از رویاد بیرون آمده گواهی روشن بر موفقیت این مرکز است.