ایمان عظیمی، خبرنگار: سینمای پس از انقلاب مسعود کیمیایی را نمیتوان بدون هادی اسلامی درنظر گرفت. اگر کیمیایی برای جلو بردن پرونده فیلمش دست روی اسم هادی اسلامی و انتخاب او نمیگذاشت شاید «سرب» به این میزان دیده نمیشد. معصومیت ذاتی اسلامی در کنار ظاهر مردانهاش دل هر عشقفیلمی را میربود و چنان وجاهتی به کاراکتر میداد که کمتر کسی در سینمای آن دوران میتوانست کار اجرای نقشی به اهمیت «نوری» را به عهده بگیرد. معصومیت نوری قصه سرب به شعر احمدرضا احمدی طعنه میزد و خشونتش هم در مواجهه با افراد دیوسیرت و بدنام همچون داشآکل بنیانکن و خانمانسوز بود اما حضور اسلامی در این فیلم یکه و بیمانند نبود و پیشتر از این هم سابقه داشت.
اسلامی که شیفته دستودلبازی لوطیهای قدیم بود در سال ۱۳۴۶ نمایش زیرگذر لوطیصالح را با همراهی خسرو شکیبایی و سیروس گرجستانی به روی صحنه برد. اما این تنها یک نمایش ساده نبود و سالها زمان برد تا اهل فکر به وصیتنامه هنریاش پی ببرند. لوطیصالح مجلسگردان دوران قاجار در ایام حسن و جوانی این سلسله بود که لوطیمسلکیاش او را در زمره خیرین و دستگیران از خلق خدا قرار میداد و از قرار گرفتن در میان درباریان دورش میکرد. هادی اسلامی هم علیرغم برخورداری از ظرفیتهای سرشار هنری -که میتوانست کیسهاش را از سیم و زر پر کند- نسبت به حضور در فیلمهای بیمایه و کابارهای دل خوشی نداشت و آنها را پس میزد تا عشقبازیاش با تئاتر را به سامان برساند.
انقلاب که شد، روال مرسوم سینما هم تغییر کرد و اسلامی از حاشیه به متن آمد و در فیلمهای مهمی از سینمای جوان انقلاب بازی کرد و نقش یک تعدادی از آنها را برعهده گرفت، اما به گواه منتقدان در میان همه نقشهایی که از «اتوبوس» تا «خواستگار» و «طعمه» بازی کرد، سرب یک چیز دیگر بود. او در این فیلم میخواست تا عدالت را به سبکوسیاق خودش اجرا کند که در آخر موفق هم شد. اگر لوطیصالح برای بارش باران و کمک به مردم دست به آسمان دراز و گریه میکرد، نوری در سرب با زور اسلحه در تلاش برای تحقق عدالت آنهم به سبک مسعود کیمیایی بود. چوبخط عمر هادی اسلامی در حوالی ۵۴ سالگی پر شد ولی صلابت حضورش در سینمای ایران هیچگاه از یاد سینمادوستان این ملک نخواهد رفت.
دسترسی سریع
ارسال نظر
یادبودی برای هادی اسلامی در سالروز درگذشتش
از گذر لوطیصالح تا سرب
![](https://farhikhtegandaily.com/static/themes/images/users.png)