یگانه عصاری، خبرنگار: حسن تفتیان و فرزانه فصیحی مسافر پاریس شدند. تنها دو سهمیه از شش سهمیه دوومیدانی که منتظر اعلام آن بودیم و حتی روی حضور نفراتی مانند حسین رسولی و حمیده اسماعیلنژاد حساب زیادی باز کرده بودیم. اتفاقی که نیفتاد و چهار سهمیه ایران بهسادگی از دست رفت و هیچ یک از مسئولان وقت پاسخگوی این شرایط و ناراحتی و بغض عجیب ملیپوشان نبودند. مسئولان وقت فدراسیون که به دلیل اعزام بیمورد و عدم اعزامهای بجا و درست سهم بزرگی در ناکامی ملیپوشان داشتند. حمیده اسماعیلنژاد اما در گفتوگو با «فرهیختگان» سکوتش را شکست. او تاکید کرد که بهخاطر ناکارآمدی مسئولان وقت بزرگترین آوردگاه ورزشی جهان را از دست داده است.
با اعلام نفرات حاضر در المپیک، انتظار داشتیم که اسم شما در لیست باشد و الان غیبت شما در المپیک شگفتی بزرگی است.
در این مدت کوتاه، فدراسیون دوومیدانی چندین سرپرست عوض کرد. اولین مسابقهای که من در سال 2024 از دست دادم، مسابقات جهانی داخل سالن بود که مهمترین مسابقات بعد از المپیک است. من ورودی مسابقات را از طریق رنکینگ کسب کرده بودم ولی پیشثبتنامی انجام نشده بود که همین باعث شد از مسابقات جهانی جا بمانیم. با شروع مسابقات فضای باز، من دعوتنامه مسابقات یونان را داشتم که تماما با هزینه خودم بود و قرار بود سه مسابقه بدهم که امتیاز بالایی داشت و در سهمیه تاثیرگذار بود. از بهمنماه فدراسیون این فرصت را داشت که برای من ویزا تهیه کند تا اردیبهشتماه در مسابقات حاضر شوم. این زمان اصلا مدت کمی نبود اما هربار من پیگیر میشدم، میگفتند انجام میدهیم و مشکلی نیست ولی فروردینماه به من گفتند نمیتوانیم وقت سفارت بگیریم و اگر هم بگیریم امکان ریجکت شدن شما هست، پس بهتر است سراغ گزینههای بعدی برویم. چرا یک فدراسیون نباید قدرت داشته باشد که وقت سفارت بگیرد؟ خودم به تهران آمدم و از طریق کمیته ملی المپیک پیگیری کردم که باز هم زمان محدود بود و این دومین مسابقهای بود که از دست دادم. اولین مسابقه فصل من مسابقات امارات بود که من مدال برنز گرفتم. بعد درحالیکه قرار بود طبق وعده فدراسیون به مسابقات قبرس بروم، وقتی اقدام کردند که لاین مسابقات پر شده بود و مسابقات قبرس را هم از دست دادیم. تور جهانی ژاپن را نیز به دلیل اتمام مهلت ثبتنام و اعلام آمادگی از دست دادم. بعد از آن مسابقات چین را هم از دست دادیم و به مسابقات نیجریه رفتیم که کاملا غیرمعتبر از آب درآمد و با خستگی جسمی و روحی به ایران برگشتم. تنها مسابقه خوب و معتبر من مسابقه قهرمانی کشور بود. این را هم بگویم که من در مدتی که این مسابقات را از دست دادم، یکبار بهصورت کامل از رنک خارج شدم و جزء نفرات شانس کسب سهمیه نبودم ولی فقط با یک مسابقه امتیاز بالا نزدیک به 10 پله صعود کردم و بالا آمدم.
و شما با اختلاف 7 امتیاز المپیک را از دست دادید!
این هفت امتیاز تنها با یک مسابقه جبران میشد. من در مسابقات قهرمانی کشور، امتیاز 1186 را به 1197 رساندم و با یک مسابقه 11 امتیاز گرفتم ولی دارم از هفت امتیاز صحبت میکنم که بهخاطر آن بزرگترین مسابقات جهان، یعنی المپیک را از دست دادم!
چرا به مسابقات نیجریه اعتراض نکردید؟
اعتراض کردم. ایمیل را به یکی از کارمندان فدراسیون نشان دادم گفتم شما میدانستید سطح مسابقه عوض شده ولی ما را به نیجریه فرستادید. سرپرست فدراسیون با صدای بلند و جلوی همه به منشیشان اعلام کردند به دلیل اعتراض تا وقتی من پشت این میز نشسته باشم، حمیده اسماعیلنژاد حق ورود به این اتاق را ندارد. این درحالی است که او باید بابت تمام این اتفاقات از من عذرخواهی میکرد، حتی اجازه ندادند بپرسم برنامه بعدی چیست! در 10 ماه گذشته من تماما با هزینه شخصی خودم در اردو بودم و دو ماه فدراسیون مرا حمایت کرد. بعد گفتند بلیت مسابقات ترکیه را رزرو کن، بعد بیا فدراسیون که هزینههایش را پرداخت کنیم، من بلیت گرفتم ولی اجازه ندادند صحبت کنم و مسابقات ترکیه را هم با هزینه شخصی خودم رفتم. من فقط خودم بودم و خودم، حتی با تلاش شخصی خودم دوباره به رنک برگشتم. البته باید بگویم که شهرداری سبزوار و هیات دوومیدانی خراسان در کنار من بودند و در اعزامها کمکم کردند.
اگر فدراسیون رئیس مشخصی داشت، چقدر ممکن بود اسم شما هم در بین المپیکیها باشد؟
با جرات میگویم هر شش سهمیه ما حفظ شده بود. هر سرپرستی به فدراسیون میآمد، با شرایط جدیدی روبهرو میشد. نمیشود همه چیز را گردن یک سرپرست انداخت ولی آخرین نفر باید تمام دغدغهاش کسب سهمیه المپیک باشد. اعزام به مسابقات کمترین مسئولیت یک فدراسیون بود! من به هر دری زدم و تماما با هزینه شخصی جلو رفتم که شانس حضورم در المپیک را نگه دارم ولی اعزام نشدن به مسابقات در شرایطی که بدن ما در اوج آمادگی بود، اتفاق تلخی بود. ما دائما یا منتظر ویزا بودیم یا منتظر بودیم یک کشور برایمان دعوتنامه بفرستد. من واقعا به فدراسیون و تفاهمنامهای که بین ورزشکاران و فدراسیون بسته شده بود، اعتماد کردم و فکر کردم همه چیز طبق آن پیش خواهد رفت اما این اتفاق نیفتاد و من المپیک را از دست دادم.
با انتخاب احسان حدادی بهعنوان رئیس فدراسیون، مشخصا از او چه انتظاری دارید؟
آقای حدادی این دغدغهها را تجربه کرده و جوری نیست که دغدغههای ملیپوشان را دیده یا شنیده باشد، خودشان در دل ماجرا بودهاند. قول دادند که شرایط بهتر شود و ما بتوانیم برای سال بعد و حتی مسابقات آسیایی مدالآوری داشته باشیم. من جزء افرادی بودم که فقط در ایران توانستم خودم را به کسب سهمیه برسانم و نه در کمپ اروپا نه کمپ آمریکا هیچ تمرینی نداشتم. هیچ وقت حاشیه نداشتم و تلاش کردم با تمرکز به اهدافم برسم. امیدوارم با آقای حدادی اتفاقهای خوبی برای دوومیدانی بیفتد و در این مسئولیت موفق باشند.