جاماندگان/ The Holdovers
کمدی- درام
کارگردان: الکساندر پین
نویسنده: دیوید همینگسون
داستان این فیلم در سال‌های ۱۹۷۰ تا۱۹۷۱ اتفاق می‌افتد و به آموزگار مطالعات کلاسیک سخت‌گیر در مدرسه شبانه‌روزی می‌پردازد که مجبور می‌شود در تعطیلات کریسمس چند دانش‌آموز که جایی برای رفتن ندارند را همراهی و از آنها مراقبت کند.
بازیگران: پل جیاماتی، داواین جوی رندالف، دومینیک سسا
ویژه‌ها: نمایش در پنجاهمین جشنواره فیلم تلیوراید. یکی از 10 فیلم برتر سال از سوی هیات ملی بازبینی و انستیتوی فیلم آمریکا. برنده دو جایزه در مراسم گلدن گلوب. نامزدی در هفت رشته مراسم بفتا ازجمله بهترین فیلم
محمد قربانی، منتقد:«جاماندگان» بهترین فیلم سال است. فیلمی بی‌تکلف که برخلاف اغلب فیلم‌های سال نمی‌خواهد حرف بزرگی بزند و با روایتی لطیف و دقیق، شخصیت‌هایش را می‌شناساند و قصه ساده و عمیقش را تعریف می‌کند. فیلم موفق می‌شود در لحظاتی مانند یک کمدی، با دور نگه داشتن تماشاگر از شخصیت‌ها و وقایع او را بخنداند و در لحظاتی نیز قادر است آنقدر به آدم‌ها و اتفاقات نزدیک شود که عمیق‌ترین احساسات تماشاگر را به غلیان بیاورد؛ بی‌آنکه به ورطه سانتیمانتالیسم بیفتد. جاماندگان لحظه به لحظه شخصیت‌پردازی می‌کند و از سطح به عمق شخصیت‌ها می‌رود. همه پیرنگ‌های فرعی فیلم بجا و دقیق در نسبت با پیرنگ اصلی کار می‌کنند و فیلمنامه جز در 20 دقیقه اول -که کمی اطناب دارد- بی‌نقص است. پین نیر در مقام کارگردان و با دوربین دقیقش، سعی داشته است فیلمنامه خوبش را با متانت ضبط کند و از هرگونه خودنمایی، پرهیز کرده است. دستاورد بزرگ کارگردان در این فیلم، استفاده از جغرافیا به مثابه قاب روابط انسانی است. جایی که روابط آدم‌ها در سالن غذاخوری، اتاق تلویزیون، آشپزخانه و... در نسبت با هم رشد می‌کند و این رشد با بازگشت به مکان‌های آشنا، برجسته می‌شود. بازی‌های جاماندگان هم همه خوب بوده و بازی نقش اول فیلم شگفت‌انگیز و به‌یادماندنی است. بی‌تردید جیاماتی با بافاصله از رقبا لایق جایزه اسکار است، همان‌طور که کارگردانی و فیلمنامه و نقش‌های مکمل جاماندگان. جاماندگان ضد اپیدمی معاصر و مشترک بین فیلمسازان و منتقدان است. بیماری فیلمسازی و نقد «پیچیده». البته پیچیدگی‌ای که از بی‌عرضگی می‌آید و «پیچاندن» است تا پیچیدگی. وقتی فیلمساز ناتوانی‌اش در فیلمسازی و منتقد ناتوانی‌اش از مواجهه با اثر را پشت مفاهیم و مضامین و واژه‌های قلمبه سلمبه فلسفی و اخلاقی و... پنهان می‌کند، وضعیت می‌شود آنچه امروز با آن مواجهیم؛ سینمایی با هفت دست آفتابه و لگن و بدون شام و ناهار. البته این بیماران معاصر، مضامین فلسفی و نظریه‌ها را هم بسیار سطحی فهمیده‌اند که البته (به‌قول آقای سیبیل در ایرما خوشگله) این خودش یک داستان دیگر است، بگذریم. جاماندگان یادگار سینمای کلاسیک و از آن فیلم‌هاست که ثابت می‌کنند سینما هنوز زنده است؛ هر چند نبضش دهه‌هاست مثل سابق قوی و تند نمی‌زند.
