داود مهدوی زادگان، استاد دانشگاه:بالاخره مدیرمسئول «صبح» دو نقد اساسی جبهه انقلابی را پذیرفت و صراحتا درستی افراطی‌بودن گذشته و استحاله سیاسی و فرهنگی خود را اذعان کرد. با این حال، او کوشیده با مغالطه و سفسطه شدت این اعتراف را بکاهد و سرافکندگی را سرافرازی جلوه دهد. 
اکنون سوال این است که آیا ایشان از آن افراطی‌گری که نوعی خروج از رفتار عادلانه است، عدول کرده است و متعادل عمل می‌کند یا آنکه همچنان بر همان خصلت افراطی‌گری باقی است و فقط سویه افراطش تغییر کرده است؛ دیروز با ضدانقلاب به افراط برخورد می‌کرد و امروز، افراطش علیه جبهه انقلابی است؟ آیا ایشان همچنان در وضع و موضع افراطی‌گری است یا آنکه تعدیل شده و به عدالت رفتار می‌کند؟ 
متأسفانه مدیرمسئول سابق روزنامه «کیهان» همچنان به همان وضع و حال گذشته افراطی باقی مانده است و هیچ نشانی از عبرت‌آموزی و اصلاح در رفتار و موضع‌گیری ایشان دیده نمی‌شود. با همان دست‌فرمان گذشته که بر جبهه برانداز یورش می‌برد، این بار بر جبهه انقلابی حمله می‌برد. با این تفاوت که سوخت افراطی‌گری وی در گذشته حقایق مکشوفه بود ولی امروز به شیوه مغالطه و سفسطه و دروغ‌پردازی به رفتار افراطی خود ادامه می‌دهد. به همین خاطر، دیگر در کارهای وی خبری از افشاگری نیست. به‌طور قطع، این شکل از افراطی‌گری بدترین نوع از رفتار ناعادلانه است. چنانکه در همین اعتراف‌نامه در مواجهه با ولی‌فقیه ناعادلانه مغالطه کرده است. 
اما افراط و تفریط هر دو خروج از عدالت است و لذا راه تعدیل به افراط و تفریط نیست. خون به خون شستن محال است و محال. همچون برخی از تازه‌مسلمان‌های صدر اسلام که تا پیش از اسلام آوردن با مسلمانان به افراط رفتار می‌کردند و بعد از مسلمان شدن، بر مشرکان افراط می‌ورزیدند. تاریخ صدر اسلام از این نوع تازه‌مسلمانی که به ماجرای سقیفه ختم شد به نیکی یاد نمی‌کند. چنانکه راه تعدیل هم در استحاله سیاسی و فرهنگی نیست. بنابراین، اعتراف به خطای در گذشته وقتی ارزشمند است که در اصلاح رفتار حال و آینده تاثیر کند والا به غیر از گردن‌فرازی و معربدی جلوه دیگری ندارد. ارزش اینکه می‌گوید «آری من یک افراطی بودم!» در جایی است که دست از افراط بشوید و به عدالت رفتار کند. حال آنکه افراط امروز وی شدیدتر از افراط دیروز است. 
اقرار عقلا علی انفسهم جایز؛ قاعده فقهی اقرار می‌گوید اگر کسی به ضرر خود اقرار و اعتراف کند، نافذ است و قاضی مطابق آن می‌تواند حکم صادر کند ولی اعتراف مقر علیه دیگری مسموع نیست و باید بینه اقامه کند. بر این اساس، مدیرمسئول صبح از آنجا که بر افراطی بودن رفتارش در گذشته اقرار و اعتراف کرده است و چنین اقراری نافذ است‌، محکوم و مورد مواخذه است. ولی این اقرار وی علیه دیگری نافذ و مسموع نیست. 
اما استدلال مقر مبنی بر اینکه در دوران مدیریت روزنامه کیهان مورد حمایت و تایید ولی‌فقیه بوده است، مردود است. زیرا احتمالات زیادی بر این تایید مترتب است. درنتیجه اذا جاء الاحتمال بطل الاستدلال. بلکه بالاتر از احتمال است. مسلم است که ولی‌فقیه نفس کنش انقلابی بودن را تایید می‌کند، نه افراط در انقلابی‌گری. باید مقر ثابت کند که ولی‌فقیه از او رفتار افراطی طلب کرده است، نه صرف عمل انقلابی. بلکه مقر اعتراف دارد که ولی‌فقیه در چند مورد نسبت به عمل افراطی او تذکر داده است. مضافا اینکه دعوت ولی‌فقیه به رفتار افراطی غیرعقلایی است و از ایشان به دور است. چنانکه سیره ولی‌فقیه در سه دهه حکمرانی بر اعتدال و نفی افراطی‌گری بوده و بلکه به نظر می‌رسد که سنت حکمرانی ولی‌فقیه در مواجهه با افراد افراطی بر این امر استوار است که از طریق حمایت‌های معقول نگذارد آنها از نجابت و حد متعارف خارج شوند. ولی افسوس که مدیرمسئول سابق کیهان مانند دیگر افراطیون، ناسپاسی را از حد گذراند و قدردان محبت‌های ولی‌فقیه نماند.
باید این نکته را نیز افزود که هرگونه اقدام مدیرمسئول صبح در تطهیر گذشته افراطی خود، بنیان استدلالش در اتهام‌زنی به ولی‌فقیه را فرومی‌ریزد. به‌هر‌حال، شاکر و قدردان بودن، توفیق بزرگی است که کمتر نصیب افراد افراطی می‌شود. آدم افراطی ممکن است موضوع و متعلق افراطش را تغییر دهد ولی به‌سختی می‌تواند روحیه افراطی‌گرش را کنار بگذارد، مگر اینکه خدا نجاتش دهد.