شاید هیچ شهری در ایران به اندازه تهران هویت چندپاره و چهل‌تکه نداشته باشد و البته در برابر سایر شهرها که از قدمت بالایی برخوردارند از قدمتی آنچنانی هم برخوردار نیست و به زور شهر شدنش به 300 سال می‌رسد اما همین هویت چهل‌تکه و کم قدمت مردمانی دارد که به تهرانی بودن خود می‌بالند و برای خود تمایزی بین فرهنگ‌های سایر شهرها قائل هستند. تهرانی بودن درست است که برای هر کسی در چیزی مشهود است اما تهران سال‌هاست که دیگر رنگ و بویی از آنچه به آن هویت تهران می‏بخشید را ندارد. تهران دیگر پر از کوچه باغ نیست که رهگذرانش در آن قلندرانه با لهجه لوطی‌وارشان آوازهای رها و یله خویش را سر بدهند. تهران دیگر شهری نیست که از دروازه‌شمیران آن که بگذری کوه‌های بلند شمیران را سپیدپوش ببینی. نه این خاطرات که بعد از پهلوی اول گم شدند و ما در کتاب‌ها و از زبان قدیمی‏ترها شنیده‏ایم اما برخی رسم و رسومات تهران آنقدر قدمت داشت که حداقل به نسل پیش‏تر از ما می‌رسید. اگر مرحوم علی حاتمی و فیلم سوته‏دلانش نبود شاید هرگز نسل من چیزی از مراسم عروسی و اجرای تخت حوضی به خاطر نمی‏آوردند چراکه نسل ما در جنگ دیده به جهان گشوده بود که تمام مراسم عروسی‌ها در آن جور دیگری برگزار می‏شد و بعد سرعت سازندگی شیوه دیگری از زندگی نوین را پیش روی ما قرار داد که سرعت این تغییرات هنوز هم ما را متحیر می‏کند. اما نسل ما هرآنچه را که ندیده بود در سخن و منش برخی پیران می‏یافت؛ پیرانی که هر کدام تکه‏ای از هویت این شهر را با خود همراه داشتند. اگر روزگاری روحوضی، سیاه‏بازی و خنده جزء لاینفک زندگی مردم تهران بود ماهایی که آن را ندیده بودیم آن را در شخصیت مرتضی احمدی و سعدی افشار می‏دیدیم که برایمان مصداق بارز شادی بودند که با رفتن سعدی افشار در سال گذشته این تنها مرتضی احمدی بود که هنوز می‏توانستیم هویت قدیم تهران را در او جست‌وجو کنیم و با تصنیف‏های روحوضی و ضربی‏هایی که می‏خواند آن فضاها را درک کنیم. زمان و روزگاری را که متعلق به همین تهران و تهرانی‌ها بود و البته در گذر زمان آن هم از خاطره‏ها رفت. مرتضی احمدی ضربی‌خوان خوبی بود که در حافظه خود اغلب تصنیف‏های مردم‌پسند را ثبت کرده بود و چه خوب که در سال‏های گذشته برخی از این تصنیف‏ها دوباره با صدای او جان گرفتند و ضبط شدند تا برای همه مردم یادگاری بمانند از تهران قدیم. برای مردمی که نوستالژی تهران قدیم اگرچه در آن نبوده‏اند اما آنها را رها نمی‏کند و هنوز یاد آب کرج و بهارستان و لاله‌زار... و عزیزترین خاطره‏های خوش آنهاست. مردمی که نوستالژی برای آنها بیش از هر چیزی ارزش احترام و هزینه کردن را دارد و ضربی‏هایی که مرتضی احمدی ثبت و ضبط کرده جزء خاطرات نوستالژیک ما هستند؛ خاطراتی که پیدایش آنها مشخصا معلوم نیست اما مشخصا این ضربی‏ها که به روحوضی مشهور شدند بعد از موسیقی مطربی ظهور کرده‏‌اند.