ساسان فاطمی، پژوهشگر موسیقی و استاد دانشگاه در کتاب «پیدایش موسیقی مردم‌پسند در ایران» در فصل طبقه‌بندی موسیقی‌های شهری این‌گونه می‏نویسد: «در مرکز کشور، جایی که شهرهای بزرگی مثل اصفهان، شیراز و تهران وجود دارند و هر سه شهر به نوبت از چهار قرن پیش تا امروز پایتخت کشور بوده‏اند، موسیقی روستایی تقریبا به کلی ناپدید شده است، اما سنت موسیقایی شهری‏ای وجود دارد که می‏توان آن را مردمی نامید. موسیقی مطربی تهران از آن جمله است و این مورد به احتمال خیلی قوی، از موارد موسیقی مردمی‏ای است که حاصل ساده‌سازی نظام موسیقی کلاسیک است» و دسته موسیقی روحوضی را زاده موسیقی مطربی و مختص تهران می‏داند. او در فصل «یک گونه سبُک شهری» چند تصنیف مطربی ثبت شده در کتاب ژوکوفسکی را مثال می‏آورد؛ به‌عنوان نمونه:

«روی ناشسته چو ماهش نگرید

ابرو پیوسته کمانش نگرید

چشم بی‌سرمه سیاهش نگرید

گریه دارم چه براق، چه براق

می‏ره به شهر عراق

می‌آره اسب و یراق

پیشت پیشتش نکنی، دوست دارمش، می‏میرم از غمش»

و می‏نویسد: «به این ترتیب می‏توان تصوری کمابیش روشن از کارگان مطرب‌ها پیش از اینکه در دسته‏های روحوضی سازماندهی شوند به دست آورد. آنها، سوای موسیقی‌سازی که درباره آنها تقریبا هیچ اطلاعی نداریم، تصنیف‏هایی می‏خوانده‏اند که ویژگی‏های تصانیف موسیقیدانان درباری و چرندیات لوطی‏ها در آن به هم آمیخته بوده است. این تصانیف، هم شعر عروضی داشته‏اند و هم شعر غیرعروضی که آزادانه و بدون طرح فرمی مشخص به دنبال هم می‏آمده‏اند. این‌گونه تصنیف و نیز تصانیف خیابانی، مطمئنا جایی در نوبت دستگاه که در اصل فرم عالی اجرای موسیقی توسط موسیقیدانان سرشناس درباری بوده است، نداشته‏اند. احتمالا پاره‏ای از این تصانیف پس از ظهور روحوضی نیز هنوز، تا مدتی، در کارگان مطرب‏ها حضور داشته‏اند، اما به تدریج جای خود را به ترانه‏های رادیویی در این کارگان داده‏اند. مرتضی احمدی آوانگاری برخی از آنها «الستون و ولستون»، «ریزه میزه»، «مینا ناز داره»، و «دم گاراژ» را آورده است.»