عاطفه جعفری، خبرنگار:ژانر جنایی و معمایی از همان ابتدای پیدایش سینما طرفداران زیادی داشت. البته در زمان‌های مختلف با توجه به تغییرات و اتفاقاتی که زندگی مردم را تحت‌تاثیر قرار می‌داد نوع رویکردها به این ژانر متفاوت بود اما چیزی که تاکنون تغییری نکرده، علاقه مردم به این ژانر به‌خصوص است. ژانری که شاید سینما و تلویزیون ایران درباره‌اش آنچنان که نیاز مخاطبان بود، پرکار نبوده است. حالا حدود 7 ماه است که برادران محمودی با سریال جدیدشان در شبکه نمایش خانگی، توانسته‌اند مخاطبان زیادی را با داستان اجتماعی-جنایی «پوست شیر» همراه کنند و جالب است که این همراهی فقط به تماشای سریال ختم نمی‌شود و بعد از تمام شدن هر قسمت، ادامه آن در فضای مجازی دنبال می‌شود. آنجا که همه با هم حدس می‌زنند که پس از این چه خواهد شد و گمانه‌زنی‌هایشان را در مورد سریال با هم به اشتراک می‌گذارند. گاهی هم مسابقه برگزار می‌کنند و سریال را پیش‌بینی می‌کنند. همه این اتفاقات از دل داستانی بیرون می‌آید که توانسته در این 7 ماه برای مخاطب جذابیت ایجاد کند. 
جواب دادن به این سوال که چرا این سریال برای مخاطب جذابیت ایجاد کرد و این‌طور آن را دنبال کردند باید در چند بخش مورد بررسی قرار بگیرد. نقطه اول فیلمنامه و روایتی است که داستان براساس آن شکل گرفته است. به طور طبیعی مخاطب هر لحظه از فیلم به دنبال رمز‌گشایی از اتفاقات مختلفی است که در طول آن رخ می‌دهد، داستان‌های جنایی، یکی از قواعد اساسی قصه‌گویی را به آشکارترین شکل نشان می‌دهند؛ «علت و معلول». در این داستان‌ها، بیش از هر ژانر دیگر، این رابطه علت و معلولی باید توجیه‌پذیر باشد. در ‌پوست شیر‌ این اتفاق‌های علت و معلولی به درستی شکل گرفته است و جمشید محمودی که خودش هم در نوشتن فیلمنامه دست داشته است، در درام جنایی‌اش همه‌جوره توانسته است علت و معلول را تعریف کند و مخاطب را تشنه نگه دارد تا پایان داستانی که حتما غافلگیری هم خواهد داشت را دنبال کند. بسیاری از افراد در فضای مجازی به این موضوع اشاره می‌کنند که خط داستانی و روایت ‌پوست شیر‌ باعث جذابیت کار شده و آنها را برای دنبال کردن قصه ترغیب می‌کند. نکته مهم‌تر اینجاست که برخلاف اغلب سریال‌های جنایی ایرانی که فیلمنامه‌های ضعیفی دارند و یا از نیمه راه جذابیت قصه از دست می‌رود، ‌پوست شیر‌ توانسته است از فصل نخست تا اینجای کار، روایت قابل دفاعی از خودش داشته باشد و طبیعتا بخش عظیمی از این کار به فیلمنامه باز‌می‌گردد. 
‌پوست شیر‌ اثری است که به لحاظ ژانر و شیوه روایت، یک تجربه جدید برای برادران محمودی است و می‌توان گفت از بقیه کارهایشان یک سر و گردن بالاتر قرار می‌گیرد. هدایت بازیگران، به اجرا درآمدن کامل فیلمنامه در تصویر به درستی صورت گرفته است. همه چیز در این سریال به اندازه و درست به اجرا درآمده، بازیگران در جای خود به درستی قرار گرفته‌اند و کنش‌های آنها به اندازه است. هادی حجازی فر، نقش نعیم را در سریال بازی می‌کند. پدری با سابقه خلافکاری که در پی قاتل دخترش است. به واسطه گریم، سن هادی حجازی‌فر تقریبا نزدیک ۱۰ سالی از خود واقعی‌اش پیرتر شده و او با آرام حرف زدن و اضافه‌کردن یک خستگی و کلافگی به صدایش، خود را به سن شخصیت نعیم نزدیک‌تر کرده است. از طرفی به دلیل سابقه خلافکاری این کاراکتر، یک‌سری ابهامات درباره نعیم وجود دارد که حجازی‌فر با ریزه‌کاری در بازی‌ آن حالت مرموز را از قسمت اول تا اینجای کار حفظ کرده است و مخاطب می‌داند که او خلاف انجام داده اما خیلی از جزئیات این اتفاق آگاه نمی‌شود. 
به غیر از بازی نقش‌های اول، حتی نقش‌های دوم و سوم سریال و یا کسی که فقط در یک قسمت بازی کرده است، با دقت و ظرافت نوشته شده و فرقی با نقش اول ندارد و همین نشان‌دهنده این است که برای همه نقش‌ها، برنامه‌ریزی وجود داشته چه در فیلمنامه چه در بحث کارگردانی و اجرا. 
شاید خیلی‌ها انتظار داشتند ‌پوست شیر‌ در حد یک انتقام خانوادگی و یک داستان با همین مضمون باقی بماند و مانند سریال‌های دیگر از یک جایی به تکرار بیفتد اما فصل اول این سریال نشان داد که به غیر از داستان جنایت و قتل موضوعات مهم‌تری هم مورد توجه بوده است. تقابل خیر و شر که به خوبی شکل گرفته است؛ و نگاه به قانون به عنوان موضوع مهم که اگر نباشد، جامعه مطمئنا از هم می‌پاشد و نمی‌توان بدون قانون زندگی کرد.