آلبی سلسته چگونه از خاکستر برخاست؟

امید نظری گوهر، روزنامه نگار:بعد از برگزاری دیدار رده‌بندی میان کرواسی و مراکش و مشخص شدن کشورهای تصاحب‌کننده عنوان سومی و چهارمی تنها یک دیدار تا پایان بیست‌ودومین دوره جام‌جهانی و آغاز انتظاری نزدیک به 3,5 سال باقی مانده است. تقابلی که پیش از آغاز دوره فعلی فوتبال دوستان می‌توانستند حضور فرانسه را در آن متصور شوند. همچنین آرژانتین نیز به دلیل عملکرد قابل دفاعش در کوپا آمریکا 2021 و 36 بازی شکست‌ناپذیری جزء شانس‌های اصلی حضور در میان 2 تیم برگزیده این رویداد پنداشته می‌شد اما طبق آنالیزها و مشاهدات کشورهایی مثل برزیل از شانس بالاتری نسبت به شاگردان اسکالونی برای حضور در تقابل پایانی بزرگ‌ترین مسابقات فوتبال ملی جهان برخوردار بود اما آلبی سلسته به پشتوانه چند نکته تعیین‌کننده موفق شد از لحظه نا‌امیدی به سوی رسیدن به یک‌قدمی موفقیت پرواز کنند.

کاهش اختلاف سطح
فوتبال ملی آرژانتین و برزیل همواره در تاریخ با یکدیگر تفاوت‌های زیادی داشته‌اند اما یک وجه تمایز را می‌توان دلیل موفقیت‌های بیشتر سلسائو در تاریخ دانست؛ همواره در دهه‌های اخیر به دلیل فاصله کیفی میان مهره تهاجمی و تدافعی آلبی سلسته‌ای‌ها نگاه و افکار فوتبال دوستان سراسر جهان معطوف به مهره‌هایی همچون دیگو آرماندو مارادونا، گابریل باتیسوتا، هرنان کرسپو، لیونل مسی، کارلوس توز، سرخیو آگوئرو، گونسالو هیگواین و پائولو دیبالا شده است تا بتوان بر همین اساس ظرفیت فوتبالی نامتوازن را یکی از دلایل حسرت 36 ساله این کشور در راه قهرمانی دانست. به نظر می‌رسد طبق شواهد در بیست و دومین دوره جام‌جهانی همچون سال 2014 اختلاف سطح میان پست‌های دفاع و هافبک نسبت به خط آتش سفید و آبی آسمانی‌ها که لیونل مسی، خولیان آلوارز، آنخل دی ماریا و لائوتارو مارتینز به آن قوام بخشیدند کاهش یافته تا ماحصلش صعود شاگردان لیونل اسکالونی به دیدار پایانی باشد.
کشور سوم رده‌بندی فدراسیون جهانی فوتبال در خط دفاعش مهره‌های با تجربه‌ای همچون نیکولاس اوتامندی، مارکوس آکونیا و نیکولاس تاگلیافیکو را دارد که توأمان شدن این افراد با حضور بازیکنان مستعد و جوانی مثل کریستین رومرو، لیساندرو مارتینز، ناهوئل مولینا و گونزالو مونتیل باعث کلین‌شیت آرژانتین روبه‌روی مکزیک، لهستان و کرواسی شده است. همچنین رودریگو دی پائول، انزو فرناندز، الکسیس مک الیستر و لئوناردو پارادس موفق شدند برخلاف خاویر ماسکرانو، لوکاس بیگلیا، اور بانگا و انزو پرز که در سال 2018 تلاش‌هایشان در یک‌سوم میانی برای وصل ارتباط یک‌سوم دفاعی و هجومی حاصلی به همراه نداشت اتفاقات قابل دفاعی را در میانه میدان آلبی سلسته‌ای‌ها رقم بزنند.
واهمه‌ای که رفع شد
شاید در سالیان اخیر بتوان به دلیل حضور خاویر زانتی، والتر ساموئل، گابریل هاینزه، مارتین دمیکلیس، پابلو زابالتا و خاویر ماسکرانو چشم روی نقاط ضعف دفاعی آرژانتینی‌ها بست اما بدون شک بزرگ‌ترین حسرت سالیان اخیر این کشور در سود بردن از سنگربانانی با قدرت و تعیین‌کننده خلاصه می‌شود. کشور نقره آخرین بار با سپردن قفس توری‌اش به نری پومپیدو توانست عنوان قهرمانی جام‌جهانی 1986 را به دست آورد اما در این سال‌ها سنگربانانی همچون لوئیس ایسلاس، کارلوس روآ، پابلو کاوایرو، روبرتو آبوندانزیری، لئو فرانکو، سرخیو رومرو، ویلی کابایرو و فرانکو آرمانی موفق نشدند در جام‌جهانی بدرخشند اما به نظر می‌رسد در جام‌جهانی 2022 قطر به دلیل حضور امیلیانو مارتینز شرایط کمی متفاوت است. سنگربان 30 ساله باشگاه استون‌ویلا برابر هلند با ناکام گذاشتن ویرجیل فن‌دایک و استیون برهایس در امر تبدیل کردن ضربه پنالتی به گل مثل دیدار نیمه‌نهایی کوپا آمریکا 2021 که سد محکمی برابر پنالتی زنان کلمبیا یعنی داوینسون سانچز، یری مینا و ادوین کاردونا ظاهر شد به خوبی اثبات کرد دروازه‌بانی مطمئن در لحظات حساس است تا احتمالا همین نکته برای آرژانتینی‌ها قوت‌قلبی بزرگ در دیدار فینال روبه‌روی شاگردان دیدیه دشان باشد.
خصوصیت جذاب آقای سرمربی 
شاید اینکه بهترین نمونه اسامی درون و کنار مستطیل سبز همه‌چیز را تعیین نمی‌کنند را بتوان در آرژانتین مشاهده کرد که با سپردن هدایتش به آلفیو باسیله، دنیل پاسارلا، مارچلو بیلسا، خوزه پکرمن، دیگو آرماندو مارادونا و خورخه سمپائولی نتوانست راهی دیدار پایانی شود اما این اتفاق را مربیانی مثل آلخاندرو سابه‌یا و لیونل اسکالونی برایش پدید آوردند. سرمربی 44 ساله آلبی‌‌سلسته را باید فردی تعبیر کرد که به‌خوبی از نقاط ضعفش مثل تجربه ناکافی و جایگاه نه‌چندان متعالی در فوتبال آرژانتین آگاه است تا براساس این شناخت افرادی مثل والتر ساموئل، روبرتو آیالا و پابلو آیمار را به کادرفنی‌اش بیافزاید که همین به‌طور قطع باعث شده وزن نیمکت تیم سوم رنکینگ فیفا از حیث فنی، روحی و روانی و ‌انگیزه بسیار سنگین‌تر از سال‌های گذشته شود. از سوی دیگر به نظر می‌رسد اسکالونی از همراهی تلخ با سمپائولی در جام‌جهانی 2018 درس‌های مثبت زیادی آموخته است تا سرنوشتش روی نیمکت آرژانتین مثل مرد متولد کاسلیدا رقم نخورد. بزرگ‌ترین حسن اسکالونی نسبت به سرمربی اسبق این کشور عدم وادادگی برابر بازیکنان بزرگ آلبی‌‌سلسته و کنترل فضای رختکن است تا فوتبال‌دوستان با هر بار دمیده شدن سوت آغاز نبرد به نظاره تیمی همدل و متحد بنشینند.
آرزو در وقت اضافه!
به‌طور قطع در روزهای منتهی به برگزاری فینال جام‌جهانی سرمربیان نمی‌توانند نکات بسیار زیاد فنی را در تیم‌شان تغییر دهند تا بیش از همیشه با بازسازی روحی و روانی به دنبال رفع معضلات و نقایص باشند. در بیست‌‌ودومین دوره جام‌جهانی یک نکته متمایز در ساق‌ها و ذهن لیونل مسی احساس شد که پیش از این به‌‌‌هیچ‌‌‌وجه در جام‌جهانی 2006، 2010، 2014 و 2018 آن را همراه خود نداشت که همین موضوع طبق شواهد می‌تواند یکی از رازهای پیروزی احتمالی آلبی‌‌سلسته‌‌ای‌ها در فینال 18:30 غروب یکشنبه باشد.
اسطوره 35 ساله آرژانتینی با عطشی که شاید در باشگاه بارسلونا نیز به سختی نمونه‌اش مشاهده شود برخلاف بیستمین دوره جام‌جهانی در رویداد اخیر به مرور زمان به زهر کشنده‌اش افزود تا از دروازه‌های عربستان سعودی، مکزیک، استرالیا، هلند و کرواسی برای مردم کشورش غنمیت ببرد. طبق 570 دقیقه عملکرد مسی درون میدان پیکار، او دیگر آن بازیکنی نیست که در سال 2014 تنها ارمغانش در دیدارهای مرحله یک‌‌‌چهارم، نیمه‌نهایی و فینال فرو ریختن دروازه یاسپر سیلسن در ضربات پنالتی مرحله نیمه‌‌‌پایانی بود یا مسی را بعد از آرامش خارق‌العاده‌اش در لحظه روانه کردن ضربه پنالتی به سوی دروازه سنگربان لاله‌های نارنجی، آندریس نوپرت دیگر نمی‌‌‌توان آن پنالتی‌زنی دانست که در لحظات حساس همچون فینال 2016 کوپا آمریکا نمی‌تواند گره از کار تیم ملی‌اش بگشاید.
ستاره فعلی پاری‌سن‌ژرمن قصد دارد از آخرین فرصتش همچون دیدار آرژانتین برابر ایران در جام‌جهانی 2014 و تقابلش با رئال‌مادرید در ال‌کلاسیکو دور برگشت فصل 2017-2016 بهترین سود ممکن را ببرد تا با لمس و مالکیت جام قهرمانی، کلکسیون افتخارات پر‌زرق‌و‌برقش جمیل‌تر شود.