کارشناس حوزه آموزشوپرورش در گفت‌وگو با «فرهیختگان»:
ابوالقاسم رحمانیبه گزارش «فرهیختگان»، سیدمجید حسینی، عضو هیات‌علمی دانشگاه تهران و کارشناس حوزه آموزشوپرورش در ارتباط با مدل نگاه مدیران در کشور به «فرهیختگان» گفت: «مساله خصوصی‌سازی در آموزش نیاز به یک مفهوم رابطه دارد و آن درحقیقت مدیرانی هستند که نگاه آنها به مساله طبقات پایین نگاه کاملا ویترینی است. آنها گمان می‌کنند آموزشوپرورش یک ویترین دارد که این طبقات بالا هستند و مدارس غیرانتفاعی با بودجه حمایتی 200میلیارد تومان به‌صورت سالانه هستند، اینها هم رتبه برتر کنکور را همراه با سمپاد می‌برند و ویترین آموزشی مملکت هستند. اینها 11 درصد کل آموزش را در اختیار دارند. فرض کنید تلاش می‌کنند این 11درصد را 16درصد کنند، به‌هرحال برندگان آموزش ایران 16 درصد هستند. با این نگاه ویترینی به آموزش درحقیقت اینها را جلوی ویترین قرار دادند اما پشت ویترین چه خبر است؟ پشت‌ویترین پنج‌میلیون بچه هستند که اصلا دسترسی به نرم‌افزار شاد ندارند، یعنی معلوم نیست کجا آموزش می‌بینند. درحقیقت ترک‌تحصیل کرده‌اند وقتی دسترسی به شبکه شاد ندارند. 18هزار کلاس در بلوچستان کم است، 3900 کانکس داریم که در معرض سوختن، توفان، گل و خاک و... هستند یا کمبود امکاناتی همچون نبود سرویس بهداشتی وجود دارد. چند‌ده هزار معلم خریدخدمت دارند که امسال هزارمیلیارد تومان به اینها اختصاص دادند، یعنی درحقیقت برای اینکه ماهی یک‌میلیون به اینها حقوق بدهند از تمام آموزشوپرورش هزارمیلیارد تومان اختصاص دادند. آن پشت ویترین روندهای خصوصی‌سازی و ایجاد تبعیض است و این اعداد و ارقامی که بیان کردم بخش کوچکی از این وضعیت است. سازمان لیبرالی که می‌خواهد آموزش و درمان را تبدیل به محل کاسبی خود کند، بهترین وضعیتی است که با همدستی دولت این کار را انجام دهد. مدیرانی که نگاه ویترینی به آموزش دارند و نتیجه این وضعیت است.
وقتی به سند تحول عمل نمی‌شود، یعنی 2030 درحال اجراست
وی ادامه داد: درمقابل می‌خواهم بیان کنم آموزشوپرورش دائما شعار می‌دهد سند 2030 را اجرا نکردیم و سند تحول را اجرا کردیم، باید بیان کنم تمام این نکاتی که بیان کردم نشان می‌دهد ساخت آموزشوپرورش ایران ضد سند تحول است و علیه بند پنج سند تحول که تاکید بر عدالت و برابری در آموزش در سراسر کشور و هم‌داستانی میان بچه زعفرانیه و شیرآباد زاهدان دارد، عمل می‌کند، نه در راستای آن عمل و وقتی آموزشوپرورش علیه سند تحول عمل می‌کند در راستای سند 2030 عمل می‌کند. پس آموزشوپرورش ما آموزشوپرورش انقلابی نیست. آموزشوپرورش انقلابی یعنی آموزش‌وپرورشی که علیه فقر، نابرابری، تبعیض و فساد بایستد و مقاومت کند. من فکر می‌کنم مردم خود برای مقاومت علیه تبعیض و ظلم و نابرابری آموزش دیده‌اند، مثل حرکتی که عابد اکبری علیه ویژه‌خواری در خط‌ویژه تهران کرد، درحقیقت این آموزش درست و تحول‌خواهانه و انقلابی است و آموزشی که در آموزشوپرورش ما اتفاق می‌افتد، یک آموزشوپرورش نابرابر و تکنوکراتیک است. امیدواریم یک روز اینها به خود بیایند.»
مهم‌ترین کار نظام سرمایه‌داری، طبیعی جلوه دادن تبعیض است
حسینی ادامه داد: «مهم‌ترین کاری که سرمایه‌داری با ما می‌کند طبیعی کردن تبعیض است، یعنی سرمایه‌داری و دولت سرمایه‌داری و نولیبرال اصولا عینیت ما را از بین می‌برد، یعنی عینیت ما را نابرابر می‌کند اما با فشار تبلیغاتی و ذهنی می‌خواهد ذهنیت ما را نیز همراه خود کند. بالاخره ذهن ما باید علیه شما باشد. آنها می‌خواهند ذهن ما هم علیه آنها نباشد. می‌گویند اگر تبعیض کردیم و گفتیم خودتان بمالید و در آموزش خود پول مدرسه غیرانتفاعی را پرداخت کنید و برای مسکن خود پشت‌بام اجاره کنید و زندگی کنید، طبیعی است. مساله اصلی صنعت فرهنگ است. دستگاه تبلیغاتی و فرهنگی که تا انتها در خدمت این طبیعی کردن این وضعیت نابرابر است. مساله این است که دستگاه تبلیغاتی و فرهنگی از BBC تا سایت‌های طرفدار دولت تا بخشی از صداوسیما در خدمت این هستند که نشان دهند این وضع طبیعی است. هرکسی بگوید طبیعی نیست، عقل ندارد و کارشناس نیست. کارشناسانی که طرح تحول سلامت را کارشناسی می‌کردند چطور به یاد نداشتند که مردم 90هزار میلیارد تومان پرداخت می‌کنند؟ این کارشناسان الان کجا هستند؟ چرا الان کارشناسی نمی‌کنند؟ موقعی که می‌خواهند طرح‌های تبعیض‌آمیز خود را در حوزه مردم اجرا کنند، صدای کارشناسی بلند است اما وقتی نتایج نابرابر تبعیض‌آمیز آنها در آموزش فقط در هزار نفر اول کنکور 300 نفر منطقه یک تهران می‌شوند، حضور ندارند که توضیح دهند چرا این میزان نابرابری وجود دارد. واقعیت این است که دولت سرمایه در خدمت طبیعی‌کردن نابرابری است. وقتی وزیر آموزشوپرورش می‌گوید 3900 کانکس چیزی نیست یعنی میلیون‌ها دانش‌آموز را از تحصیل محروم می‌کند و این را طبیعی نشان می‌دهد. این اوج لیبرالیسم و سرمایه‌داری در یک دولت است. فکر می‌کنم در دولت‌های پس از انقلاب دولتی که این میزان در خدمت سازمان سرمایه باشد تاکنون وجود نداشته است.»
* نویسنده: ابوالقاسم رحمانی، دبیرگروه جامعه
مطالب پیشنهادی
