به گزارش «فرهیختگان»، امیر حاج‌رضایی،کارشناس فوتبال طی یادداشتی در روزنامه «فرهیختگان» نوشت: فوتبال یعنی تغییر و کسانی که فوتبال را می‌شناسند، می‌دانند هر روزش با روز قبل و بعد آن فرق می‌کند. این موضوع برای هواداران فوتبالی شاید غیرمحسوس باشد اما برای اهالی فوتبال و کادرفنی موضوعی کاملا محسوس است. پرسپولیس به‌محض بازگشت از رقابت‌های لیگ قهرمانان آسیا در منطقه غرب آسیا با مشکلات زیادی روبه‌رو شد. از یک طرف محرومیت عیسی آل‌کثیر، محسن پهلوان و وحید امیری در پرونده این تیم درج شده بود. از سوی دیگر فشار روانی تیم سعودی که در زمین مسابقه نتیجه را واگذار کرده بود و به‌دنبال خوردن حق نماینده کشورمان از طریق نفوذهایی که در مجامع بین‌المللی دارند در خارج از زمین مسابقه بودند، بسیاری از تمرکز و انرژی پرسپولیسی‌ها را گرفت. النصری‌ها می‌خواستند چیزی را که در زمین فوتبال باخته‌اند در خارج از زمین به‌دست بیاورند و این برای تیم گل محمدی بار منفی به‌همراه داشت.

برای من هنوز هم جای سوال دارد که چرا پرسپولیس بازی مقابل نساجی را برگزار نکرد و تقاضای لغو این دیدار را داشت. من بابت بازی هفته ششم‌شان برابر ذوب‌آهن به آنها حق می‌دهم که نتوانند به زمین مسابقه بروند، چراکه شرایط تیم اصفهانی از لحاظ تعداد نفرات کرونایی به شکلی بود که ممکن بود برای نماینده کشورمان ایجاد دردسر کند اما آنها می‌توانستند هفته پنجم را بدون هیچ‌مشکلی پشت سر بگذارند.

آنطور که من می‌دانم زمین مسابقه با نساجی مورد اعتراض پرسپولیسی‌ها بوده که اگر فقط این موضوع بوده باشد، مسئولان فوتبال کشور می‌توانستند خیلی راحت زمین این بازی را تغییر بدهند تا مشکلی از بابت چمن مصنوعی گریبان بازیکنان این تیم را نگیرد، البته این تصمیم کادرفنی پرسپولیس به‌خاطر جلوگیری از مصدومیت بازیکنانش بوده ولی این محافظت از بازیکن هم بار منفی برای این تیم داشته و هم مثبت. هیچ‌چیزی برای یک تیم فوتبال جای بازی رسمی را نمی‌گیرد و حتی اگر یک تیم بازی‌های تدارکاتی زیاد و خوبی را هم پشت سر گذاشته باشد، این بازی‌ها نمی‌تواند به‌اندازه یک دیدار رسمی برای یک تیم مفید باشد و نظر من بر این است که پرسپولیس در این زمینه از رقیب کره‌ای‌اش عقب ماند.

هیچ‌گاه نمی‌توان یک رقابت تیمی را به‌رقابت قبل و بعد از آن مقایسه کرد. این که بخواهیم بگوییم، چون پرسپولیس لیگ را بد شروع کرده، پس حالا قرار است در فینال هم بد بازی کند، نمی‌تواند دلیل موجهی باشد. البته من قبول دارم که بین نماینده کشورمان و تیم کره‌ای تفاوت‌هایی وجود دارد اما این تفاوت‌ها در امور فنی نیست و به مسائل دیگری ارتباط دارد. تیم کره‌ای از استانداردهای بالایی برخوردار است و زیرساخت دارد و این تیم و لیگی که در آن حضور دارد تا دندان مسلح است. در عوض ما هر روز اتفاقاتی در فوتبال می‌بینیم که بدعت بدی را برجای می‌گذارد. ما هنوز برای فدراسیون فوتبال‌مان رئیس نداریم یا همین پرسپولیس را در طول یک‌سال گذشته ارزیابی کنید که چند مدیر عوض کرده است. به همین دلیل است که می‌گویم فوتبال کره جنوبی به‌خاطر سه‌گانه مدیریت، برنامه‌ریزی و سرمایه‌گذاری بر فوتبال ما چربش دارد.

البته این چربش به‌معنای از دست دادن امید به تیم کشورمان نیست و ما می‌توانیم به دو مساله بسیار امیدوار باشیم، یکی اتفاقات بازی است که به‌طور مثال یک بازیکن تیم حریف از زمین بازی اخراج شود یا یک پنالتی برای تیم ما گرفته شود و موضوع دوم هم به‌ انگیزه بازیکنان پرسپولیس مربوط می‌شود و اگر از حرف فرگوسن که گفته بود بازیکنان با ‌انگیزه را به بازیکنان معروف ترجیح می‌دهم در تیم گل‌محمدی رعایت شود می‌توان امیدوار بود که تیمی برتر را در زمین مسابقه شاهد باشیم و در پایان هم ما ایرانی‌ها باشیم که خوشحال از پای گیرنده‌هایمان بلند می‌شویم.

ما حدود 48 ساعت زمان در اختیار داریم که به نماینده کشورمان کمک کنیم. اگر در این 48 ساعت نقدهای سازنده صورت بگیرد به‌نظر من بسیار با ارزش‌تر از حماسه‌سرایی و نمایش وطن‌پرستی است. از نظر من سپیدی‌ها درکنار سیاهی‌ها هستند که زیبا می‌شوند. هرچند این را هم اضافه می‌کنم که دلیل نمی‌شود هرچه یک کارشناس می‌گوید درست باشد، چون حرف‌های کارشناسی براساس ذهنیت‌هایی است که وجود دارد اما گاهی اوقات ذهنیت با عینیت بسیار متفاوت است. می‌خواهم حرف‌هایم را با یک جمله از نیمار به‌پایان برسانم. وقتی که پاری‌سن‌ژرمن از بارسلونا 4 گل خورد و همه این تیم را حذف شده قلمداد می‌کردند، او گفت که حتی اگر یک درصد شانس داشته باشیم برای این یک درصد 99 درصد تلاش می‌کنیم و فکر می‌کنم بازیکنان پرسپولیس می‌توانند با تلاش، شانس کمتر خود نسبت به حریف پولدارش را بیشتر کند.