مریم فضائلی، خبرنگار: جواد عزتی در سینمای ایران بازیگری شناخته‌شده است و توانسته برای خودش شناسنامه‌ای با هویت خاص خودش درست کند. حالا برای اولین بار او را نه‌فقط در قامت یک بازیگر که در قامت کارگردان یک فیلم طنز به نام «تمساح خونی» هم می‌بینیم. عزتی با فیلم سینمایی تمساح خونی نشان داد که می‌تواند با یک دست، دو هندوانه بردارد و دو کار سخت بازیگری و کارگردانی را همزمان جلو ببرد. تمساح خونی، فیلمی در طی پخشش ما را سوپرایز نمی‌کند، زیرا داستان خطی دارد و اتفاقات قابل پیش‌بینی هستند. مثل سوژه‌های فیلم‌های طنز دیگری که در سینمای ایران ساخته شده است، روایت دو نفر را نشان می‌دهد که سودای یک‌شبه پولدار شدن را دارند و بعد از گذراندن چالش‌هایی درنهایت به پله‌ اول در زندگی‌شان برمی‌گردند. اما برگ برنده‌ این فیلم، خنداندن مردمی است که آمده‌اند و به احتمال زیاد ناامید از سالن بیرون نمی‌روند. شخصیت هومن که بیشتر برگرفته از شخصیت عظیم در سریال تلویزیونی «دردسرهای عظیم» است، با همان سادگی و مظلومیتی که دارد، لحظات خنده‌داری را خلق کرده است.
این فیلم که ترکیبی از بازیگران «زخم کاری» و اتمسفر طنز دردسرهای عظیم را دارد، همراه با هویت جدیدش می‌تواند جزء موفق‌های ژانر طنز شود. دو نقش اصلی جواد عزتی و عباس جمشیدی‌فر، سال 1400، در سریال زخم کاری با ژانر درام-جنایی، کنار هم بازی کردند؛ اما باید اعتراف کرد که این دو نفر کنار هم در فیلم طنز به مراتب ساختاری جالب‌تر از فیلم‌ جدی داشتند. ساختن ترکیب‌های دونفره در سینما، کار آسانی نیست و کم‌کاری یک نفر می‌تواند گروه را نابود کند. اما در فیلم تمساح خونی این ترکیب خوب باهم جفت و جور شده است. باید اعتراف کرد که حضور جواد عزتی به‌عنوان بازیگر و کارگردان این کار، مانع از این می‌شود که کامران حجازی خودش را نشان دهد. حجازی که دو سال پیش با فیلم «مرد بازنده»، همکاری‌اش را با جواد عزتی شروع کرد در سومین کارش همراه با عزتی شد و کاری متفاوت خلق کرد.
یکی از نقاط قوت این فیلم موسیقی درست آن است. مسعود سخاوت‌دوست که موسیقی این فیلم را برعهده داشت با استفاده از سبک‌های مختلفی مانند راک، جز و حتی موسیقی ایرانی تلفیق‌شده توانسته بود به کار ریتم بدهد و روی تصاویر بنشیند. موسیقی درست و استفاده از آن در موقعیت درست به‌صورتی اتفاق افتاده بود که نه از کار جلو می‌زد و حواس مخاطب را پرت می‌کرد و نه مانعی برای بازی بازیگران حساب می‌شد. برای مثال در سکانسی که ماشین خلاف جهت دیگر ماشین‌ها حرکت می‌کرد موسیقی با ریتم پایین و حرکات آهسته‌ ماشین با اینکه ضرب‌آهنگی آرام داشت، اما مناسب موقعیت بود و توانسته بود از مخاطب خنده بگیرد.