حمیدرضا مرادی، خبرنگار: این روزها جنگ رسانه ای هر روز روایت ها را تغییر می دهد تا از این طریق بتواند به هدف اش از اتفافات اخیر برسد. اتفاقی که البته شاید برای متولدین دهه 60 به بعد تازگی داشته باشد، اما برای کسانی که تاریخ پر از حادثه کشورمان را در دهه 60 به خوبی به یاد دارند، ترفند تازه ای نیست؛ چرا که در ان ایام هم سازمان مجاهدین خلق همه توان خود را به کارگرفته بود تا بتواند واقعیت را وارونه نشان دهد. حالا دوباره تاریخ تکرار شده است.
در اصل امروز ایران با دهه 60 در بعد تغییر روایت ها تفاوتی ندارد. ایمان گودرزی، کارگردان مستند «به نام خلق» که این روزها در حال پخش از رسانه ملی است، با بررسی شباهت های این دو برهه تاریخی به «فرهیختگان» گفت: امروز همان شگردهایی را در کشور می بینیم که سازمان مجاهدین به کار می گرفت. به طور مثال دقیقا همان زمانی که بنی صدر توس مجلس و رهبری وقت از فرماندهی قوا کنار گذاشته شد، روزنامه مجاهدین در تیتر یک خود اعلام کرده بود که مردم در پشت بام خانه هایشان علیه جمهوری اسلامی شعار دهند؛ در اصل شعار دادن از پشت‌بام خانه ابداع مجاهدین در دهه 60 بود. همچنین ترورهای کور و کشته سازی را هم باید از ابداعات این سازمان تروریستی دانست.
او در همین زمینه افزود: بارها این اتفاق در تاریخ دهه 60 افتاده بود که سازمان مجاهدین فراخوان تجمعی را صادر می کرد، اما وقتی پلیس وقت دور تجمع کننده حصار امنیتی می کشید که کار به خشونت کشیده نشود، صبح روز تیتر اول این می شد که یک زن 19 ساله باردار توسط مزدوران جمهوری اسلامی به قتل رسید! اگر روزنامه مجاهد یا هفته‌نامه مجاهد دهه 60 را مطالعه کنید، تا دلتان بخواهد از این دست مسائل وجود دارد و البته باید این را هم بگویم که این نقشه تا امروز جواب هم داده است.
کارگردان مستند «به نام خلق» کار کشته سازی از سوی سازمان مجاهدین به حدی ادامه یافت که حتی به اعدام های سال 67 هم رسید، گفت: آنها کتابی را منتشر کرده و اسم چند هزار نفر را در آن اورده و گفتند که آنها در سال 67 اعدام شدند؛ در حالی که وقتی ما به عنوان پژوهشگر تاریخ موضوع را پیگیری می‌کنیم، متوجه می شویم کتابی که آنها منتشر کردند یک‌صدم هم درست نبوده و واقعیت ندارد. اصلا اسامی ای که در آنجا آمده وجود خارجی ندارد. در این میان باید به این مسئله توجه شود که مجاهدین عمر بیشتر از جمهوری اسلامی دارد! چرا که جمهوری اسلامی سال 57 شکل گرفت اما مجاهدین از دهه 40 شروع به مبارزه کردند و اسم شان را هم سازمان گذاشتند.
گودرزی در توضیح بیشتر این مسئله گفت: وقتی آنها خود را سازمان معرفی کردند، به معنی آن بود که چارت کاری و سازمانی را بلد بودند، حالا سوال این است که مگر می شود سازمانی وجود داشته باشد که نداند کسی از آن کشته شده است؟ اما می بینیم که آنها در کتابی که عنوان کردم، اسامی مانند شهلا، منیژه و ... را نوشته اند که حتی فامیلی هم ندارد و حتی اینکه زمان کشته شدن آنها کی و کجا بوده را هم اعلام نکرده اند. یعنی کشته‌سازی تکنیک مجاهدین در دهه 60 بود و روزنامه‌های خود مجاهد گواه این صحبت بنده است.
او با تاکید بر اینکه سازمان مجاهدین دانشجویان را در دانشگاه ها مقابل یکدیگر قرار می داد، اظهار داشت: امروز این کار را در مدارس می کنند و می گویند جریانی را در مدارس ابتدایی داریم، در حالی که اینها ابداعات آنها در دهه 60 بوده است. آنها آن زمان در مدارس بسیار فعال بودند و حتی بیشترین اعضای سازمان مجاهدین که در خیابان ها دستگیر می شدند هم جزو دانش اموزان بودند. یعنی درست زمانی که فرد قدرت تحلیل درستی نداشته و پر از هیجان است، به آنها مسئولیت داده و آنها را به کف خیابان می آوردند و باید بگویم که حضور دانش آموزان امروز در خیابان ها موضوع جدیدی نیست.