به گزارش «فرهیختگان آنلاین»، داوران کشتی سخت تلاش می‌کنند تا حق‌شان را از تشک چغر و بد بدن کشتی ایران بگیرند. آنها علاوه‌بر تمرین سخت برای روزهای سخت‌تر آماده می‌شوند. سخت‌تر برای نبرد تن‌به‌تن با هزینه‌های سطح ارتقای دانش داوری‌شان و البته روزهای خیلی سخت‌تر برای ثابت کردن خود به اتحادیه جهانی کشتی که ایران در آن کرسی ندارد. جام باشگاه‌های جهان باعث شد با بهترین داوران کشور که در این مسابقات در کنار داوران خارجی برای قضاوت روی تشک رفتند همکلام شویم.
صادقی: باید در اتحادیه جهانی مدرس داشته باشیم
نیما صادقی داور s1 کشور که شانس قضاوت در المپیک 2020 را هم دارد یکی از داورانی است که بعد از فینال مسابقات پاسخگوی سوالات خبرنگار «فرهیختگان» شد. از میزبانی خراسان‌شمالی ابراز رضایت کرد اما سطح کشتی‌ها و مسابقات را در حد رقابت‌های مهم جهانی نمی‌داند. صادقی که در اصل اهل مازندران است، درباره حال و روز این روزهای داوری کشتی کشور گفت: «ایران با داشتن چهار داور المپیکی همگام با کشورهای روسیه، آمریکا و ترکیه در صف اول داوری دنیا قرار دارد و در تمام مسابقات جهانی در رده‌های مختلف داوران ایرانی مسابقات مهم و فینال را قضاوت می‌کنند که امیدوارم با حمایت‌های فدراسیون بتوانیم دارای یک مدرس اتحادیه جهانی هم بشویم.»
وی که در مسابقات قهرمانی آسیا، قهرمانی بزرگسالان جهان، المپیک جوانان، قهرمانی دانشجویان جهان، قهرمانی امیدها و قهرمانی نوجوانان جهان قضاوت کرده است درباره قضاوت در کشتی ادامه می‌دهد: «داوری شغل بسیار سختی است و تلاش زیاد کشتی‌گیران بزرگ در میدان‌های مهم در دست داوران است و همین جمله می‌تواند گویای سختی داوری باشد. ارزیابی داوران برای قضاوت‌های مهم به نظر من عادلانه است و داوران طی سال در میدان‌های بزرگ ارزیابی می‌شوند و شرایط سخت و دشوار است.» او درباره سهم ایران در رقابت‌های بزرگ کشتی دنیا یادآور می‌شود: «ایران در مسابقات مهم سهم زیادی دارد و امسال از ایران سه داور برای مسابقات جهانی از سوی اتحادیه جهانی به قزاقستان دعوت شدند که من هم حضور داشتم و به عقیده من با داشتن یک مدرس در اتحادیه جهانی به حق‌مان در داوری دنیا خواهیم رسید.»
او با اشاره به مسیر سخت قضاوت تا المپیک یادآور می‌شود: «مسیر بسیار سخت و دشواری است و ما در سال جدید هم در مسابقات مختلف گزینشی باید حضور داشته باشیم و در مجموع 40 داور از سراسر دنیا برای المپیک انتخاب می‌شوند که امیدوارم در سال 2020 سهم ایران حداقل دو داور باشد. من هم همچنان در کورس رقابت برای حضور در المپیک هستم و برای هر داور ایرانی که در المپیک حضور داشته باشد آرزوی موفقیت دارم.»
خالق زاده: داوران ایرانی همدیگر را قبول ندارند!
علی خالق‌زاده که در اصل اهل خراسان‌شمالی است درباره میزبانی استانش در جام باشگاه‌های جهان گفت: «از لحاظ میزبانی و استانداردها با توجه به اینکه اولین میزبانی استان در مسابقات بزرگ بود، بسیار عالی برگزار شد ولی انتظار داشتم تیم‌های بیشتری در این مسابقات شرکت کنند، هرچند کشتی‌گیران عنوان‌دار داخلی حضور داشتند ولی حضور کشتی‌گیران مطرح خارجی کمرنگ بود.»
وی که داور درجه ملی است تصریح کرد: «ایران واقعا داوران خوبی دارد ولی متاسفانه یکدیگر را قبول ندارند و خیلی همدیگر را تخریب می‌کنند. اگر پشتیبان همدیگر باشند باید حداقل یک مدرس داوری در اتحادیه جهانی کشتی داشته باشیم. کلاس‌های ارتقای داوری برای داوران ایران خیلی پرهزینه است و متاسفانه فدراسیون هم در این مورد کمک مالی نمی‌کند و هزینه کلاس‌های ارتقا به عهده خود داوران است که با توجه به گرانی دلار و یورو شرکت در یک کلاس ارتقای داوری ۲۰ تا ۳۰ میلیون هزینه دارد و این برای داوران بسیار زیاد است.»
وی تصریح کرد: «در ایران تعداد داوران بین‌المللی خیلی زیاد است و همین موضوع کار را برای داوران سخت‌تر می‌کند و در بعضی موارد انتخاب داوران برای قضاوت عادلانه نیست و گاهی هم روابط دخیل است ولی من همیشه با دید مثبت به این مسائل نگاه و سعی می‌کنم برداشت مثبتی نسبت به چیدمان‌های داوری داشته باشم. البته هرکاری هم انجام شود، نمی‌توان تمام داوران را راضی نگه داشت چون همه دوست دارند در مسابقات مهم حضور داشته باشند و این امکان وجود ندارد. داوری کشتی در ایران نسبت به سایر داوری رشته‌های ورزشی پاک‌تر است ولی باز هم شاهد موارد اندکی هستیم که عمدی یا سهوی بی‌عدالتی پیش می‌آید.» او درباره جایگاه داوری ایران در میادین بین‌المللی گفت: «داوری ایران هیچ‌وقت در مسابقات بزرگ جهانی و المپیک به حق خودش نرسیده و دلیلش هم اختلافات داخلی و تخریب است که اگر داوران پشتیبان همدیگر باشند قطعا سهم داوری ایران در جهان بیشتر از اینها خواهد بود.»
طاهرخانی: یک کرسی برای حمایت می‌خواهیم
غلامرضا طاهرخانی یکی دیگر از داوران مسابقات جام باشگاه‌های جهان نیز با تاکید بر این نکته که سطح این مسابقات مانند گذشته بالا نبود، درباره سطح داوری کشتی ایران گفت: «وضعیت داوری ایران در دنیا اصلا با داوران دیگر قابل قیاس نیست. داوران ایران در دنیا یک سر و گردن از داوران دنیا بالاتر است و فقط مشکل داوری ایران در دنیا نداشتن یک کرسی برای حمایت آنان بوده است.» او اظهار داشت: «داوری فقط عشق است، چون کشتی در ایران زیاد بوده و مشکلات اقتصادی و پرداختی‌ها در کشور ضعیف است و این موضوع نیز با ورزش فوتبال کشور و پرداختی‌های آن قابل قبول نیست. به نظرم سهم داوری ایران نسبت به تعداد داوران بین‌المللی کشور در دنیا واقعا کم بوده است.»
آقاولی: باید بیشتر از 4 داور المپیکی داشته باشیم
مهدی آقاولی دیگر داور این رقابت‌ها که مسابقات برگزار شده در بجنورد را بیشتر داخلی می‌داند تا خارجی درباره وضعیت داوری کشتی کشور گفت: «داوران بسیار خوبی در سطح کشور داریم، چهار داور المپیکی داریم ولی خب فاصله داوری ما با داوران اروپایی وجود دارد و امیدوارم روزی برسد که تعداد داوران المپیکی ما بیشتر بشود و از داوران ما بیشتر در مسابقات جهانی استفاده کنند و در مسابقات بین‌المللی و جهانی دارای کرسی بشویم. همه داوران می‌توانند در کلاس ارتقا شرکت کنند و پایان سال میلادی هم آنهایی که با موفقیت گذراندند درجه‌شان را دریافت می‌کنند.»
آقاولی که داوری درجه یک بین‌المللی را دارد، اظهار داشت: «داوری سخت است و فردی که قضاوت این رشته را دارد باید خودش کشتی گرفته باشد، فن زده باشد، فن خورده باشد و تشک کشتی را بشناسد تا بتواند داور خوبی شود، قضاوت سخت است و به‌طور سهوی ممکن است اشتباه کند ولی به عمد تا جایی که می‌دانم امکان ندارد.»
او که از تهران به این رقابت‌ها دعوت شده است، گلایه‌ای هم درباره بی‌توجهی به داوری داشته و تاکید کرد: «ضعیف‌ترین قشر در هر رشته‌ای داوران هستند، مربیان هم همین‌گونه هستند. داوران قشر مظلومی هستند ولی متاسفانه رفتار خوبی در فدراسیون‌ها با داوران‌مان نداریم. طبق نوبت داوران درجه یک بین‌المللی به مسابقات آسیایی اعزام می‌شوند و من احساس می‌کنم در چند سال اخیر واقعا با داوری دنیا فاصله گرفتیم به خاطر اینکه در گذشته همیشه داور ایرانی در مسابقات سوت طلای المپیک و جهان را دریافت می‌کردند ولی ما در چند سال اخیر حتی یک داور نداشتیم که قضاوت کشتی‌های فینال را در مسابقات بزرگسالان جهان داشته باشد و امیدوارم با درایت دبیر و حمایت از داوران، سهمی در المپیک داشته باشیم.»
نویسنده: نسیم شیرازی، روزنامه‌نگار