طی یک سال گذشته، نسل کشی صهیونیست ها رسما نزدیک به 42 هزار فلسطینی را در غزه به شهادت رسانده است. برآوردها تعداد واقعی شهدا را بیش از 180 هزار نفر نشان می دهد. همزمان، نیروهای اشغالگر صهیون بارها حملات خونینی به کرانه باختری انجام داده و بیش از 740 فلسطینی را قتل عام کردند. ماه گذشته، رژیم استعماری خشونت خود را به لبنان گسترش داد، جایی که در 23 سپتامبر بیش از 500 نفر به شهادت رسیدند. صهیونیست ها طی دو هفته گذشته بیش از دو هزار لبنانی را به قتل عام کردند.
ارتش رژیم صهیونیستی کل محله‌های غزه را با خاک یکسان کرده، با بولدوزر جاده‌ها را صاف کرده، زیرساخت‌ها و تاسیسات را بمباران و ساختمان‌های مسکونی را پودر کرده است. امکانات بهداشتی و آموزشی از بین رفته، ایستگاه های آب، نیروگاه های برق و پنل های خورشیدی تخریب شده اند. به طور خلاصه، اسرائیل تلاش کرده تا همه چیزهایی که زندگی را در غزه حفظ می کند، از بین ببرد.
به فلسطینیان دستور داده شده که نوار غزه را تخلیه کنند و در دیگر مکان هایی که گفتند امن است پناه بگیرند، در جنوب غزه. مکانی که بارها و بارها هدف حملات هوایی قرار گرفت. صهیونیست ها حالا همین استراتژی را برای تخلیه برخی مناطق کرانه باختری و و لبنان هم در نظر گرفته است.
به مردم گفته می شود که پس از انجام عملیات نظامی اسرائیل می توانند به خانه هایشان بازگردند. اما چیزی که از روز هم برای همه روشن است این است که کشتار به منظور پاکسازی زمین، برای استعمار است. همین اتفاق چندین سال قبل در جریان روز نکبت سال 1948 رخ داد و فلسطینیان هرگز علی‌رغم اینکه قطعنامه سازمان ملل خواستار بازگشت فلسطینی ها شده بود، اجازه نیافتند به خانه‌های خود بازگردند. به همین دلیل است که فلسطینی ها حالا غزه و خانه هایشان را ترک نمی کنند.
برای برخی از افراد خارج از فلسطین، درک وابستگی فلسطینیان به سرزمین شان ممکن است دشوار به نظر برسد. این موضوع به ویژه برای صهیونیست هایی که بسیاری از آنها را اخراج کردند، غیرقابل درک است. مردم فلسطین بیش از هفت دهه است که از ادعای حق خود برای مالکیت سرزمین شان دست برنداشته اند.
این پرسش که چرا فلسطینی ها حتی در مواجهه با بمباران های بی امان، یورش ها، تجاوزات شهرک نشینان و سلب مالکیت اقتصادی از ترک خانه ها و سرزمین های اجدادی خودشان امتناع می کنند، سوالی است که عمیقا شخصی و اساسی برای هویت فلسطینی هاست. این صرفا یک موضوع جغرافیایی یا مالکیت ملک نیست، بلکه یک پیوند عمیق با سرزمینی است که در تار و پود تاریخ، فرهنگ و حافظه جمعی فلسطین تنیده شده است. این تصمیم سختی است، اما درک عمیقی هم وجود دارد که ترک کردن سرزمین به معنای قطع ارتباطی است که برای نسل‌ها برقرار بوده است.
فلسطینیان به عنوان یک جامعه کشاورز، جایگاه ویژه ای برای زمین در فرهنگ و آگاهی جمعی خود دارند. درخت زیتون نماد کامل و بارز این موضوع است. درختان زیتون کهن، مقاوم و عمیقا ریشه دار هستند، درست مانند مردم فلسطین. فلسطینیان به این درختان همان گونه که به میراث خود تمایل دارند، عشق می ورزند. برداشت زیتون، روغن گیری از آنها و تقسیم روغن با عزیزان شان، اقدامی برای حفظ فرهنگ و آداب و رسوم است.
به همین دلیل است که صهیونیست ها و شهرک نشینان عاشق حمله به باغ های زیتون در فلسطین هستند. از بین بردن درخت زیتون چیزی بیش از حمله به معیشت فلسطینیان است. حمله به باغات زیتون حمله به هویت فلسطینی هاست. تلاش اسرائیل برای از بین بردن هویت فلسطینی ها در جنگ بی امان با درختان زیتون فلسطین منعکس شده است. از سال 1967 تا 2013، حدود 800 هزار درخت زیتون به دست صهیونیست ها ریشه کن شد.
دلبستگی به وطن حتی در میان فلسطینی های خارج از فلسطین و آوارگان کشورهای دیگر هم وجود دارد. فلسطینیانی که در فلسطین به دنیا آمدند و مجبور به ترک وطن شدند، حتی در زمان دوری هم از ارتباط و حس ارتباط با فلسطین دست نکشیدند.
برخی از خانواده ها در انتفاضه دوم مجبور به ترک فلسطین شدند، ارتش صهیونیستی زمین و خانه های فلسطینیان را غصب و به پاسگاه نظامی تبدیل کرد. مردم را در رفتن به محل کار مورد هدف قرار داد و همین ماحراها بود که فلسطینیان را مجبور به ترک وطن کرد، یک مهاجرت داوطلبانه برای ادامه حیات.
برخی از مهاجران فلسطینی در طول دهه های گذشته، به فلسطین بازگشته و شاهد تجاوز مستمر شهرک‌نشین‌ها به سرزمین فلسطین بودند، اتفاقاتی که فلسطینی‌های بیشتری را مجبور به ترک خانه‌هایشان می کنند. مجموعه‌ای از خانه‌های ساخته شده غیرقانونی حالا بعد از سال ها به شهرک های کامل تبدیل شده و شهرها و روستاهای فلسطینی از هر طرف تحت محاصره هستند.
یکی از فلسطینیانی که برای زنده ماندن مجبور به مهاجرت به خارج از فلسطین شده، بعد از برگشت دوباره به وطن می گوید: وقتی دیدم درختان زیتون سوزانده شده، آب فلسطینی ها تغییر مسیر داده و به سرقت رفته اند و خانه های فلسطینی ها تخریب شده، شاهد مقاومت و سرکشی بودم. فلسطینی ها برای عبور از قطع آب توسط اسرائیلی ها، مخازن آب راه اندازی می کردند. آنها شبانه پس از تخریب خانه‌های شان، دوباره آنها را بازسازی می کردند.
در یک سال گذشته، جنگ اسرائیل علیه مردم غزه به نسل کشی تمام عیار تبدیل شده، اما از مقاومت و استواری فلسطین و مردمش کاسته نشده است. از جنین تا غزه، فلسطینی‌ها تحت حملات و بمباران بی‌امان صهیونیست ها از مقاومت در برابر حمله استعماری و زنده ماندن دست برنداشته‌اند.
هرچه اشغالگران بیشتر تلاش می‌کنند زندگی فلسطینی‌ها را غیرممکن کنند، فلسطینی‌ها راه حل‌های موقتی برای امکان پذیر کردن زندکی شان را ارائه می‌کنند. خواه این زنده ماندن، ساخت ماشین لباسشویی با دوچرخه باشد یا اجاق سفالی ساخته شده از گل و کاه برای پخت نان یا ژنراتور برق مونتاژ شده از قطعات تصادفی ماشین ها. اینها فقط چند نمونه از استقامت سرسختانه، استواری و مقاومت این مردم است.
در این میان، فلسطینیان در قلب و ذهن شان وطن را هرگز ترک نکرده اند. آنها با درد و وحشت از هرکجای جهان نظاره گر نسل کشی زنده بوده اند و می دیدند مقامات کشورهایی که به آنها پناه برده اند، چشمان شان را روی این نسل کشی بسته اند. فلسطینیان می گویند بسیاری در غرب باور ندارند که زندگی فلسطینی ها ارزشی دارد. آنها ما را انسان نمی بینند.
موضوع بی امان انسانیت زدایی از فلسطینیان، یأس و ناامیدی را در میان مردم فلسطین گسترش داده است. اما وقتی مردم غزه در میان وحشت نسل‌کشی به زندگی عادی خود ادامه می‌دهند، می گویند که ما حق نداریم تسلیم شویم. ما باید مقاومت فلسطینی را در درون خود بیدار کنیم و بسیج شویم تا به جوامع دیگر بگوییم که ما اینجا هستیم، وجود داریم و در دنیایی که می خواهد ما را پاک کند، استقامت خواهیم کرد.
استعاره ما مالک سرزمینیم، فقط شاعرانه نیست. این یک واقعیت زنده برای مردم فلسطین است. وقتی از فلسطینی ها می پرسند چرا نمی روید؟ آنها با چرا باید برویم، می گویند که این سرزمینی است که با خون و اشک نسل های فلسطینی پابرجا مانده است. ترک فلسطین به معنای از دست دادن همه چیز است. آنها می گویند این بدان معناست که اجازه دهیم تاریخ، فرهنگ و روح جمعی ما پاک شود. یک سال پس از این نسل کشی، فلسطینی ها هنوز در فلسطین مانده اند، چون آنجا سرزمین و وطن شان است، چون باید بمانند تا وطن، وطن بماند.