کیوان صائمی
اگر بپذیریم «ابلق» فیلم زنانه‌ای است و قرار است از ظلمی پنهان‌شده به زن ایرانی سخن بگوید، نمی‌توانیم قبول کنیم نسخه‌ای که تجویز می‌کند، برای زنی که مورد تعرض قرار گرفته، راه‌حل مصلحانه‌ای باشد.
حیفم می‌آید ننویسم که آبیار با «اشیاء از آنچه در آینه می‌بینید به شما نزدیک‌ترند»، «شیار ۱۴۳» و «نفس» نشان داده بود که استاد روایت تجربه‌های زندگی روزمره و عمیق‌تر شدن در مفهوم زندگی است. نمی‌دانم چه شده‌است که با «شبی که ماه کامل شد» و «ابلق» به سراغ فراز و فرودهایی رفته که بی‌اعتنا به زندگی است.
یادداشت