کوی دانشگاه
سرپرست اداره‌کل امور خوابگاه‌های دانشگاه تهران اقدامات این دانشگاه را برای تأمین امنیت محیط پیرامونی کوی دانشگاه تهران تشریح کرد.
اعتراضات به‌حق در ایران مصائب دیگری هم دارد. شاید بی‌راه نباشد اگر بگوییم مهم‌ترین مصیبت، سوءاستفاده ضدانقلاب و سیاسی شدن اعتراضات به‌حق در ایران است. اگر از آشوب‌هایی که از همان نطفه آغازین، ساخته و پرداخته سرویس‌های اطلاعاتی دشمن هستند، بگذریم، هر جا هم در ایران قشری و صنفی و کسی اعتراضی به‌حق داشته، هیاهوی کذایی رسانه‌های فارسی‌زبان غربی و البته مقامات غربی برای سیاسی و امنیتی کردن موضوع آغاز شده است.
پنج روز پس از مرگ امیرمحمد خالقی، دانشجوی به قتل رسیده دانشگاه تهران، وزیر علوم امنیت دانشگاه‌ها را در اولویت قرار داد. نبود کیوسک پلیس، تاریکی معبر و عدم نصب دوربین‌ها از جمله ابهامات این حادثه است.
سیدحسین حسینی، سرپرست دانشگاه تهران شامگاه جمعه به کوی دانشگاه رفته و در جمع دانشجویان معترض حضور یافته است. او در جمع دانشجویان در اظهاراتی قابل تأمل و عجیب از ضربه خوردن همیشگی دانشگاه تهران می‌گوید و به حادثه ۱۸ تیر گریزی می‌زند.
تأمین امنیت فضای اطراف دانشگاه‌ها و خوابگاه‌های دانشجویی مطالبه به‌حقی است که در چند سال گذشته هرچه بیشتر مطرح شده، کمتر شنیده شده است. به جز تهران، تربیت مدرس و شریف، دانشجویان دانشگاه علامه و امیرکبیر هم نسبت به تأمین امنیت در اطراف محل خوابگاه‌ها و نظارت دقیق‌تر برای جلوگیری از سرقت و تعرض به دانشجویان گلایه‌های مختلفی را مطرح کردند.
تعدادی از دانشجویان در واکنش به قتل یک دانشجو، در کوی دانشگاه تهران تجمع کردند. سرپرست دانشگاه تهران نیز در میان آنها حضور یافت.
بسیاری از وقایع مهم دو دهه‌ اخیر با وجود اهمیتی که درتاریخ سیاسی ایران دارند، آن‌گونه که باید روایت نشده‌اند، به نحوی که اگر کسی بخواهد در مورد تاریخ دهه ۷۰ و دهه ۸۰ شمسی مطالعه‌ای داشته باشد به جز تعداد محدودی اثر که عمدتا با نگاه جانبدارانه نوشته شده‌اند منبعی دیگر برای مطالعه پیدا نمی‌کند. در چنین شرایطی کار معدود چهره‌های سیاسی چون مرحوم هاشمی‌رفسنجانی که خاطرات روزنوشت خود را با نگاه صادقانه و به همراه شرح جزئیات ثبت کرده‌اند بسیار ارزشمند می‌شود.
معاون اول رئیس جمهور به صورت سرزده از خوابگاه کوی دانشگاه تهران بازدید کرد.
در این سال‌ها مساله استفاده قدرت و جریان‌های سیاسی از جریان‌های دانشجویی به‌عنوان یک ابزار پیش‌برنده برای نیل به مطالبات و خواسته‌هایشان، به پاشنه‌آشیلی برای تشکل‌های دانشجویی تبدیل شده که یادآوری عبرت‌های تاریخی این مساله همیشه مهم و ارزشمند خواهد بود.
یادداشت