مدت زیادی بود که آنچه در ادامه بیان خواهم داشت در ذهنم جولان می‌داد و حتی بخش زیادی از آن هم بر صفحه آمده بود، لیکن به دلایلی از تکمیل و ارسال آن برای انتشار تردید داشتم. اما دلایل دیگری ناظر به اوضاع و احوال هفته‌های اخیر اینجانب را به تکمیل و ارسال مطلب متقاعد کرد.

انتشار چند فیلم مشکوک در موضوع حجاب هشدار روشنی درباره به انحراف کشاندن مطالبات اجتماعی می‌دهد.

ظرف چند روز گذشته ابلاغیه‌ای از سوی معاون فرهنگی و دانشجویی این دانشگاه در تبیین گام‌های اجرایی بخشی از بیانیه رسالت تعلیم و تربیت اجتماعی که در اردیبهشت 1401 خطاب به اعضای هیات‌علمی صادر شده بود منتشر شد.

حجاب، به تمایلات جنسی مردان و زنان جامعه، تا حد قابل اعتنایی اعتدال می‌بخشد.

هر از چند گاهی برخی از مساله های اجتماعی به دلایل مختلف موردتوجه رسانه‏ها، اندیشمندان و تریبون‏دارها قرار می‏گیرد.

هنوز یک‌ماه از اظهارات جنجالی یکی از نمایندگان مجلس نمی‌گذرد که گفته بود حساب بانکی افراد بی‌حجاب باید مسدود ‌شود و تا دوهفته دیگر روسری‌ها باید به سر زنان بر‌گردد که روز گذشته یک عضو شورای شهر تبریز مجددا با بیان اظهارات جنجالی این‌چنینی خواستار جلوگیری از سوار شدن بی‌حجاب‌ها به اتوبوس شد.

حرف زدن از زنان اتفاق تازه‌ای نیست. به جنسیت هم برنمی‌گردد. امروز و دیروز و امسال و پارسال هم ندارد. این قصه سر دراز دارد. اما اینکه از چه زاویه‌ای و با چه ابزاری بتوانی حرف را به مخاطب انتقال دهی جایگاه مورد بحثی دارد، که کم‌اهمیت هم نیست. 

به بهانه صدمین سالگرد کودتای سوم اسفند، به سراغ حکومت پهلوی اول رفتیم تا ببینیم که قانون تشرهای رضاخانی متوجه کدام بخش از فرهنگ ایرانی بود و تلاش او برای تغییر فرهنگ عامه از کجا ناشی می‌شد.

مساله کشف حجاب و سیاست تغییر لباس ایرانیان چه بوده و به چه شکل اجرا شده است که افسر ارتش رضاشاهی مادر و خواهرهای خود را برای فرار از چنین سیاستی و مقاومت علیه آن دعوت به خودکشی می‌کند؟ در عصر رضاشاهی کنترل اجتماعی، حفاظتی و امنیتی تا چه حدی بوده است؟