امروز که حتی حامیان اروپایی آمریکا هم مجبور شده‌اند مقابل حماقت و یکجانبه‌گرایی ترامپ بایستند و مسئولان ایران نیازمند حمایت‌هایی برای تداوم ایستادگی خود هستند، اینکه در داخل کسانی تئوریزه‌کننده سیاست «پذیرش تحقیر و سودمندی عقب‌نشینی» باشند، به مثابه این است که در میدان جنگ کسی برای دشمن پالس بفرستد که بیا ما پذیرای تو هستیم.

رئیس‌جمهور سابق می‌گوید: «ایران و آمریکا می‌توانند محور وحدت دنیا باشند!!!» سوای احمدی‌نژاد که اظهارنظر اخیرش فاقد هرگونه استدلال علمی است، برخی چهره‌های سیاسی و اقتصادی که گاهی تلاش می‌کنند از جایگاه علمی خود به این موضوع ورود کنند هم در این روزها اظهارات مشابهی را مطرح کرده و دلایلی را هم برای حرف خود می‌تراشند.

محسن امین‌زاده در بخشی از مطلب خود ‌چنین ذکر کرده که شرط قطعی تحقق مناسبات گسترده اقتصادی با شرق، حل مناقشات ایران با آمریکاست.

در رابطه با کرونا در حال حاضر یک تهدید بزرگ برای اقتصاد ایران ساخته شده است؛ تهدیدی که با دو عامل مهم قابلیت عملیاتی جدی یافته است؛ اول اقدامات سیاسی و رسانه‌ای آمریکایی‌ها در مسیر فشار حداکثری و دوم بی‌تحرکی و کم‌توانی دستگاه دیپلماسی در مواجهه با چنین شرایطی.

به‌نظر می‌رسد جریانی به انتظار نشسته تا بعد از خروج جان بولتون -به‌عنوان یکی از مهم‌ترین نیروهای ضدایرانی- از دولت آمریکا با خارج‌شدن پمپئو امید‌هایش برای هموارشدن مسیر مذاکره و گشایش در مناسبات دو کشور و حتی بازگشت آمریکا به برجام تحقق یابد.