واکسن در کشوری مثل ایران که در تحریم است، کالای‌ های‌تک است، تقاضای اجتماعی بسیار زیادی برای آن وجود دارد. در نتیجه دولت این را به بخش خصوصی واگذار می‌کند که بار دولت در این زمینه کم شود. این ایدئولوژی اصلی برون‌سپاری توزیع است.

دولت به این بزرگی، با این همه ادعا، هنوز بعد از این همه مدت موفق به واکسینه کردن یک میلیون نفر هم نشده، آن وقت بخش خصوصی در اولین گام 6 میلیون دز واکسن تهیه کرده که به‌زودی هم وارد کشور خواهد شد! آن هم برای چه کسانی؟ کارگرها!

برخی مردم به نظام سلامت فشار وارد می‌کنند که واکسن وارد کنید و اینها همان کسانی هستند که در زمان رعایت پروتکل‌ها هیچ‌پروتکلی را رعایت نمی‌کنند، ولی زمانی که صحبت واکسن می‌شود همه می‌خواهند واکسن را تزریق کنند. این فشار را برای اینکه تعدیل کنیم، مجبوریم برای کسانی که عجله دارند آزاد تهیه کنیم. درست نیست ولی چاره‌ای جز این نیست. برای اینکه بتوانیم آن نیاز کاذب را جواب دهیم و فشار کاذب را بشکنیم باید این کار را انجام دهیم.

هیچ‌جای دنیا واکسن کووید را با پول به مردم نمی‌دهند و ما نباید به‌عنوان اولین کشور این کار را انجام دهیم و نباید به تبعیض اجتماعی دامن بزنیم که پولدارها واکسینه شوند و کسانی که پول ندارد در صف انتظار بایستند و این کمال بی‌معرفتی‌به مردم است.