پوریا سلطانی زاده
مسیر «دیوار حائل» با گسترش به داخل کرانه باختری، این سرزمین را قطعه‌قطعه کرده و جوامع فلسطینی همسایه را از یکدیگر و از زمین‌هایشان جدا می‌کند.
پروژه‌ «پینک‌واشینگ» را می‌توان بخشی از راهبرد قدرت نرم اسرائیل برای بازسازی و بهبود وجهه‌ بین‌المللی خود دانست. تلاشی که با برجسته‌سازی آزادی‌های جنسی و جنسیتی، می‌کوشد تل‌آویو را نماد دموکراسی و مدرنیته جلوه دهد.
اقتصاد غزه در پی فروپاشی کامل زیرساخت‌های مالی و بانکی، به مرحله‌ای رسیده که پول دیگر نقش سابق خود را از دست داده و مبادله مستقیم کالا، جای آن را گرفته است. در شهری که زمانی گردش پول بخشی از زندگی مردم بود، اکنون قند با عدس، نان با لوبیا و حتی لوازم خانگی با آرد معاوضه می‌شود.
«خط سبز» مرز فلسطین اشغالی پیش از جنگ شش‌روزه سال ۱۹۶۷ بود؛ مرزی که فلسطین اشغالی را از کرانه باختری، نوار غزه و شرق اورشلیم جدا می‌کرد. پس از اشغال کرانه باختری، اسرائیل روند ثبت زمین‌ها را متوقف کرد.
آنچه درمجموع در رسانه‌های اسرائیلی دیده می‌شود، خیانت آشکار به اصول حرفه‌ای و اخلاقی روزنامه‌نگاری است؛ خیانتی که عملاً به شریک‌ جرم ساختاری در جنایات غزه بدل شده است. 
بر اساس تازه‌ترین نظرسنجی مرکز پژوهشی «پیو»، جایگاه بین‌المللی اسرائیل بیش از هر زمان دیگری زیر سؤال رفته است. نتایج این پیمایش در ۲۴ کشور نشان می‌دهد که اکثریت قاطع مردم در اروپا، آسیا و حتی بخش‌هایی از آفریقا، دیدگاهی منفی نسبت به اسرائیل و نخست‌وزیر آن بنیامین نتانیاهو دارند.
دهه نود میلادی، اسرائیل رژیمی با فعالیت گسترده قاچاق بود. در آن زمان، صنعت جنسی در اسرائیل حول آپارتمان‌های مخفی، فاحشه‌خانه‌ها و خدمات اسکورت در شهر‌های مرکزی سازمان‌یافته بود، جایی که زنان به بردگی گرفته شده و بهره‌کشی می‌شدند.
اسرائیل با بحرانی چندلایه مواجه است که شامل فروپاشی سیاسی دولت نتانیاهو، اعتراضات داخلی، فشارهای بین‌المللی و بن‌بست در پرونده گروگان‌هاست؛ بحرانی که چشم‌انداز روشنی برای پایان آن وجود ندارد.
پناهگاه‌های عمومی در مکان‌هایی مانند پارک‌ها و مدارس قرار دارند، در حالی که پناهگاه‌های خصوصی، به‌ویژه در ساختمان‌های مسکونی و تجاری، از دهه ۱۹۹۲ به بعد اجباری شده‌اند. 
در میانه روایت کتاب «دوازده صفر سه»، صحنه‌ای وجود دارد که شاید بیش از هر بخش دیگری، روح مخاطب را درگیر می‌کند: جایی که نویسنده از فراز بلندی، عبور تابوت سیدحسن نصرالله را در میان سیل مردم تماشا می‌کند و ناگهان بغضی در گلویش می‌شکند.
بر اساس گزارش‌های سازمان‌های حقوق بشری، تخریب خانه‌های فلسطینیان به دست نیروهای اسرائیلی، دهه‌هاست ادامه دارد و به‌ویژه در منطقه C از کرانه باختری و شرق بیت‌المقدس به یک ابزار مستمر و سیستماتیک برای محدودکردن حضور فلسطینیان و گسترش شهرک‌های یهودی‌نشین تبدیل شده است. این روند مدت‌ها پیش از ۷ اکتبر ۲۰۲۳، آغازشده بود. 
نظام آموزشی اسرائیل از زمان تأسیس دولت این رژیم در سال ۱۹۴۸، علاوه بر انتقال علوم مدرن، ابزاری برای شکل‌دهی به هویت صهیونیستی و تقویت ایدئولوژی آن بوده است.
مقیاس گسترده خشونت‌ها نشان می‌دهد که این اقدامات نه‌تنها تصادفی نیستند، بلکه بخشی از یک سیاست سازمان‌یافته‌اند که از سوی اسرائیلی‌ها اجرا می‌شود؛ سیاستی که با هدف تصرف کامل سرزمین فلسطینی‌ها، از طریق خشونت یا با استفاده از مکانیزم‌های هماهنگی، مانع دسترسی فلسطینی‌ها به باغ‌های زیتون می‌شود.
در غزه، شیوع گسترده قطع عضو تنها نتیجه آسیب‌های ناشی از شدت انفجارها و بمباران‌های مکرر اسرائیل نیست؛ بلکه سوختگی‌ها و عفونت‌های ناشی از آن‌ها نیز نقش مهمی در این فاجعه دارند. بسیاری از این قطع عضوها، در شرایط بهتر، اصلاً ضرورتی نداشتند.
در تابستان ۲۰۲۴، سازمان حقوق بشری بتسلم گزارشی بر پایه روایت ۵۵ فلسطینی منتشر کرد که پس از حمله ۷ اکتبر بازداشت شده بودند. این افراد پس از آزادی، از تجربه‌های تکان‌دهنده خود در زندان‌های اسرائیلی گفتند.
1 2
یادداشت