مختصر و مفید هم اینکه سال‌ها پیش، سازمان اوقاف و مجمع جهانی اهل‌بیت(ع) دست روی بخشی از محدوده پارک ملی بمو در شیراز می‌گذارند و با وقفی اعلام کردن آن ماجرایی را آغاز می‌کنند که تا امروز مساحتی حدود 2 هزار و 600 هکتار از این محدوده به‌نوعی ارزش زیست‌محیطی و اکولوژیکی خودش را از دست می‌دهد.

زمین‌ پارک‌های ملی همگی از انفال هستند و معارضی ندارند و اگر شبهه‌ای هم دراین‌باره وجود داشته باشد، با اطلاع و در یک زمانبندی مشخص تعیین‌تکلیف می‌شود.

این‌بار سروکار با این سوژه‌های اتفاقی و یکهویی بود که اطلاعات اولیه اندازه دکمه بود و حالا من باید کتش را می‌دوختم. «یکی از بزرگ‌ترین پرونده‌های زمین‌خواری ایران» تیتر و عنوانی است که قبل از نوشتن و بعد از کسب اطلاع از جزئیات ماجرا به ذهنم رسید.