هایدگر
در بخش چهارم از محتوای ۶ نشست پیرامون ایده دانشگاه در اندیشه فیلسوفان غرب، در این شماره بناست ایده مارتین هایدگر را بررسی کنیم که در ادامه متن، محتوای جلسه با حضور محمدهادی محمودی، مدیرگروه انقلاب اسلامی مرکز پژوهش‌های مجلس شورای اسلامی، در این نشست را می‌خوانید. 
هایدگر متهم به همکاری با نازی‌ها، کتاب‌سوزی و یهودی‌ستیزی بود. او در سال ۱۹۶۶مصاحبه‌ای با مجله اشپیگل انجام داد و به این اتهامات پاسخ گفت. این مصاحبه به خواست او و پس از مرگش در سال ۱۹۷۶منتشر شد. این مصاحبه در شماره تیر و مرداد سال ۱۳۷۲ مجله سوره ترجمه و منتشر می‌شود، مصاحبه‌ای که می‌تواند ورودی باشد درباره اهمیت هایدگر در تفکر فرهنگی ایران.
آنچه‌ که واقعی‌ترین است این است که همه‌چیز عطیه خداوند است. حمل این تفسیر-تأویل-ایمان، کیفیت لحظه را به واقعیت آن نزدیک می‌کند. در این «واقعیت» عواطف در ایمان، امن می‌شوند.
بحران‌هایی که هایدگر به آنها می‌اندیشد، همچنان بحران‌های زمانه ماست و در راس آن بحران نسبت سلطه‌گرانه و نیهیلیستی انسان با موجودات، با طبیعت و انسان‌ها و با خودش است
شهرستانی با نقد دیدگاه قاسم پورحسن و عبدالحسین خسروپناه در باب علم دینی به تشریح دیدگاه دکتر داوری در این زمینه پرداخته است.
یادداشت